Του Κώστα Βενιζέλου
ΣΥΝΗΘΩΣ οι πολιτικές διακηρύξεις, τα κυβερνητικά προγράμματα όταν
αρχίσει ο προεκλογικός και κυρίως όταν ασκηθεί «πραγματική εξουσία»,
μένουν στα αζήτητα. Είναι γι’ αυτό που οι συζητήσεις στον λεγόμενο
ενδιάμεσο χώρο, οι προσθέσεις και αφαιρέσεις όρων και θέσεων,
παραπέμπουν σε μια και μοναδική εξήγηση: Αυτό το σχήμα δεν μπορεί να
πάει πολύ μακριά. Ενδέχεται να μην περπατήσει ποτέ. Η ιστορία με τη
«διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο», μοιάζει με
τα ανακοινωθέντα του Εθνικού Συμβουλίου για τα οποία όλοι χαίρονται, για
διαφορετικούς λόγους. Η προσκόλληση σε ορολογίες και σημειολογίες,
αποτέλεσε πάντα το μεγάλο πρόβλημα του Κυπριακού, αλλά και το σύνδρομο
καταδίωξης των πολιτικών δυνάμεων. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, εκτός από
τις ταμπέλες που κουβαλούν οι διαχειριστές του Κυπριακού. Τα διλήμματα
μπαίνουν ως άλλοθι για να μπορούν να κρύβονται πίσω από αυτά.
