Του Κώστα Βενιζέλου
ΣΥΝΗΘΩΣ οι πολιτικές διακηρύξεις, τα κυβερνητικά προγράμματα όταν
αρχίσει ο προεκλογικός και κυρίως όταν ασκηθεί «πραγματική εξουσία»,
μένουν στα αζήτητα. Είναι γι’ αυτό που οι συζητήσεις στον λεγόμενο
ενδιάμεσο χώρο, οι προσθέσεις και αφαιρέσεις όρων και θέσεων,
παραπέμπουν σε μια και μοναδική εξήγηση: Αυτό το σχήμα δεν μπορεί να
πάει πολύ μακριά. Ενδέχεται να μην περπατήσει ποτέ. Η ιστορία με τη
«διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο», μοιάζει με
τα ανακοινωθέντα του Εθνικού Συμβουλίου για τα οποία όλοι χαίρονται, για
διαφορετικούς λόγους. Η προσκόλληση σε ορολογίες και σημειολογίες,
αποτέλεσε πάντα το μεγάλο πρόβλημα του Κυπριακού, αλλά και το σύνδρομο
καταδίωξης των πολιτικών δυνάμεων. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, εκτός από
τις ταμπέλες που κουβαλούν οι διαχειριστές του Κυπριακού. Τα διλήμματα
μπαίνουν ως άλλοθι για να μπορούν να κρύβονται πίσω από αυτά.
Μόνο στο Κυπριακό υπάρχει άβατο και ένας απίστευτος δογματισμός.
Η συζήτηση εναλλακτικών επιλογών, αποτελεί πολιτικό ορθολογισμό και ενίοτε αναγκαιότητα.
Αυτό που κρίνεται από τη στάση και συμπεριφορά των κομμάτων του
ενδιάμεσου χώρου, είναι ότι επέλεξαν την πεπατημένη για να υπάρχει
ανοικτό κανάλι και με τους δυο πόλους. Αυτό αφορά πρωτίστως το ΔΗΚΟ, το
οποίο ονειρεύεται ότι θα βρεθεί σε αδιέξοδα το ΑΚΕΛ και θα αναγκασθεί να
υποστηριχθεί. Το ΑΚΕΛ μπορεί να βρίσκεται σε αδιέξοδα από τώρα, αλλά
αυτό το σενάριο δεν φαντάζει πραγματικό. Γι’ αυτό και δεν θα πρέπει, στο
τέλος, να βρεθεί το μεγάλο κόμμα του κέντρου, από τον πρώτο γύρο στο
αντίπαλο δέος.
Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος θα μπορούσε να δώσει διεξόδους.
Φαίνεται, όμως, να μην μπορεί γιατί κινείται σε άλλες λογικές. Οι
προσωπικές στρατηγικές, η μπακαλίστικη λογική (η ανέξοδη σιγουριά των
μισών υπουργείων, παρά η αναζήτηση άλλης λύσης) εξουδετερώνει
προοπτικές. Όταν όλα περιστρέφονται γύρω από προσωπικούς υπολογισμούς, η
πορεία των διαβουλεύσεων δεν μπορεί να κρατήσει πολύ.
Το θέμα, είναι πως η ευκαιρία που θα χαθεί για τους ενδιάμεσους δεν θα
είναι χωρίς κόστος. Εάν συντηρήσουν το διπολισμό, θα συρρικνωθούν
περισσότερο και θα χρησιμοποιούνται μόνο ως συμπληρωματική δύναμη των
μεγάλων. Πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο. Η χαμένη… πενταετία που
διανύουμε, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να αλλάξει ο πολιτικός χάρτης.
Να υπάρξουν ανακατατάξεις.
Οι πολίτες το αντιλαμβάνονται, οι ηγεσίες προτιμούν να ασκούνται σε εξωπραγματικά σενάρια προσωπικής ωφέλειας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 12/5/2012
Δυστυχώς η πολιτική στην Κύπρο έχει εμποτιστεί με τόση προπαγάνδα για το κυπριακό που όλα τα άλλα προβλήματα μοιάζουν παιχνιδάκι κοντά του...για να μην παρερμηνευτώ δεν λέω πως δεν πρέπρει να ασχοληθούμε με ένα τόσο σοβαρό θέμα όμως δεν πρέπει να είναι και μονοπώλιο στις εκάστοτε πολιτικές αποφάσεις... και ο λόγος είναι απλός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν η Κύπρος γίνει καμένη γη ποιός ο λόγος να λυθεί το κυπριακό?
Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες του γεγονότος πως η αριστερά δεν μπόρει να κυβερνήσει όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί έρχετε σε άμεση αντίθεση με την ιδεολογία της...
Το ΑΚΕΛ είναι στην κυβέρνηση εδώ και 4 χρόνια και ακόμα συμπεριφέρετε λες και έχουμε κυβέρνηση του Γλαύκου Κληριδη... για αυτο μιλάει με ''θα''
και όχι με έργα... Και αύτο ισχύει και σε άλλες χωρές. Δέστε την Ελλάδα...ακόμα και τώρα που ο λαός αποφάσισε να δώσει στην αριστερά μια ευκαιρεία να αποδείξει τα λεγόμενα της ,δηλαδη να κυβερνήσει, αποποιήθηκε των ευθυνών της και ζήτησε ξανά εκλογές.
Ο ενδιάμεσος χώρος είναι η μεγάλη ευκαιρεία του ελληνικού κυπριακού λαου. Ένας ισχυρός ενδιάμεσος χώρος θα μπορούσε να γίνει ο ρυθμιστής,όχι των εκλογών αλλά της πραγματικής ευημερίας της πατρίδας μας... προσέξτε ρυθμιστής και όχι υποχείριο στις ορέξεις του Ακελ και του όποιου Ακελ προσπαθίσει να το εκμεταλλευτεί.
Ένας ισχυρός και μαχητικός ενδιάμεσος χώρος θα βοηθήσει και κάποιους από το χώρο αυτό να διώξουν την ρετσινία απο πάνω τους πως πολιτεύονται μονο για τα υπουργεία... και ο νοων νοειτο