Σχεδόν τρεις μήνες άντεξε την απεργία πείνας ο Ορλάντο Ζαπάτα Ταμάγιο, 42 χρονών, Κουβανός πολιτικός κρατούμενος, που διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες κράτησης στα μπουντρούμια του καθεστώτος, και αγωνιζόταν ειρηνικά για τη δημοκρατία και την ελευθερία στην πατρίδα του. Πέθανε προχθές σε νοσοκομείο της Αβάνας, όπου είχε μεταφερθεί από τη φυλακή, μετά από 85 μέρες αποχής από στερεά τροφή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη κτηνώδη μεταχείριση και τα σωματικά βασανιστήρια που υπέφερε ο ίδιος και άλλοι συγκρατούμενοί του από τους δεσμοφύλακες στη φυλακή Κίλο 7, στην ανατολική επαρχία Καμάκουεϊ.
Ήταν ένας από τους 75 συλληφθέντες ακτιβιστές της Μαύρης Άνοιξης του 2003, που η κυβέρνηση Κάστρο αποκαλεί μισθοφόρους των Αμερικανών και αντεπαναστάτες…
Ξέρετε τι σημαίνει να πεθαίνει ένας άνθρωπος από πείνα; Για σκεφτείτε το. Εννοώ να επιλέγει να αρνείται το φαγητό για μέρες πολλές. Και για εβδομάδες. Και για μήνες. Να χρησιμοποιεί το θάνατό του, αργό και βασανιστικό, σαν το μόνο όπλο που του απέμεινε, ενάντια στη βάναυση εξουσία των κομματικών λογοκριτών.
