Οι σπόνσορες του διπολισμού

Του Κώστα Βενιζέλου

ΑΚΟΜΗ και να τα βρουν τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου -που διαφαίνεται- το εγχείρημα έχει τραυματισθεί. Οι τακτικισμοί, οι μικροϋπολογισμοί, οι προσωπικές ατζέντες, εξουδετέρωσαν την προσπάθεια και σκότωσαν μια προοπτική για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου, ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει διεξόδους. Ενός πόλου που θα μπορούσε να αποτελέσει ρήγμα στον διπολισμό. Πρώτα ήταν η πολιτική διακήρυξη, η οποία μέχρι να συμφωνηθεί πέρασε μέσα από τη βάσανο των υποσημειώσεων, των αστερίσκων. Όχι για να ισχυροποιηθεί μια εναλλακτική πορεία για το Κυπριακό και την κοινωνία, αλλά για να μείνει για κάποιους ανοικτή πόρτα (ή παράθυρο, έστω χαραμάδα) με το ΑΚΕΛ. Όταν δε ήλθαν στο ψητό, που αφορούσε το όνομα του υποψήφιου, άρχισε η τακτική που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Πρώτο, υποβάλλονται αυτοί που πρέπει να καούν για να μειωθεί ο κατάλογος. Δεύτερο, να κατατεθούν αυτοί έναντι των οποίων υπάρχει δέσμευση ότι θα αποτελέσουν επιλογή («δεν φταίμε εμείς αλλά αυτοί που σε απέρριψαν, εμείς καταθέσαμε το όνομα»). Τρίτο, ο φόβος της επόμενης ημέρας, κοντολογίς οι ανασφάλειες. Εάν για παράδειγμα υποστηριχθεί ο Λιλλήκας ή κάποιος άλλος που θα επιλεγόταν και συγκεντρώσει ψηλά ποσοστά τι θα γίνει; Θα κάμει κόμμα; 

Η πεπατημένη των ενδιάμεσων

Του Κώστα Βενιζέλου

ΣΥΝΗΘΩΣ οι πολιτικές διακηρύξεις, τα κυβερνητικά προγράμματα όταν αρχίσει ο προεκλογικός και κυρίως όταν ασκηθεί «πραγματική εξουσία», μένουν στα αζήτητα. Είναι γι’ αυτό που οι συζητήσεις στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, οι προσθέσεις και αφαιρέσεις όρων και θέσεων, παραπέμπουν σε μια και μοναδική εξήγηση: Αυτό το σχήμα δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ενδέχεται να μην περπατήσει ποτέ. Η ιστορία με τη «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο», μοιάζει με τα ανακοινωθέντα του Εθνικού Συμβουλίου για τα οποία όλοι χαίρονται, για διαφορετικούς λόγους. Η προσκόλληση σε ορολογίες και σημειολογίες, αποτέλεσε πάντα το μεγάλο πρόβλημα του Κυπριακού, αλλά και το σύνδρομο καταδίωξης των πολιτικών δυνάμεων. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, εκτός από τις ταμπέλες που κουβαλούν οι διαχειριστές του Κυπριακού. Τα διλήμματα μπαίνουν ως άλλοθι για να μπορούν να κρύβονται πίσω από αυτά. 

Το δίλημμα μεταξύ δεξιών και αδέξιων (Του Κώστα Βενιζέλου)

Θα κάνουν κουμάντο στις προεδρικές κι αυτή τη φορά οι δυο μεγάλοι κομματικοί πόλοι; Είναι πρόδηλο ότι θα οδηγήσουν με τους χειρισμούς τους στο γνωστό σκηνικό διατήρησης του διπολισμού, γιατί έτσι εξυπηρετούνται οι στρατηγικές τους επιδιώξεις, αυτό είναι το πολιτικό τους οξυγόνο. Στους σχεδιασμούς αυτούς, συμβάλλει και η αναποτελεσματικότητα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, ο οποίος μέχρι να συζητήσει, να συμφωνήσει και να δράσει, θα βρεθεί ενώπιον ενός διαμορφωμένου τοπίου. Ενός σκηνικού, γνωστού εκ των προτέρων (ως σημαδεμένη τράπουλα) με έντονο το στοιχείο ενός απολίτικου διλήμματος «για το μη χείρον». Στην προκειμένη περίπτωση -το επαναλαμβάνουμε- το ζητούμενο είναι να μην βρεθούμε ενώπιον ενός αδιέξοδου διλήμματος απελπισίας. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι πώς θα λειτουργήσει ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος. Αλλά και πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες της σιωπηρής ή μη διαμαρτυρίας, το ρεύμα της κοινωνικής αγανάκτησης.

Γιατί ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ διαπληκτίζονται αντί να κτίσουν κοινό μέτωπο;

Του Σάββα Ιακωβίδη

ΓΙΑΤΙ το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ τις τελευταίες ημέρες διαπληκτίζονται; Λογικά, δεν θα έπρεπε να συγκρούονται αλλ’ αντίθετα να οικοδομούν γέφυρες συνεννόησης με την προοπτική πιθανής συνένωσης του λεγόμενου κεντρώου χώρου. Ενώπιον ενός αδίστακτου και επελαύνοντος παντού, αλαζονικού και υπερφίαλου, ΑΚΕΛ και ενός ΔΗΣΥ, που μόλις τώρα αφυπνίζεται, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ έχουν όλους τους λόγους να ανασυνταχθούν και να ξαναδούν, μετά τις εκλογές, την πιθανότητα συνένωσης του κεντρώου χώρου. Για τους εξής λόγους: Πρώτον, επειδή το ΑΚΕΛ δεν σταμάτησε την επιχείρηση λεηλασίας τους. Δεύτερον, διότι οι χειρισμοί της Κυβέρνησης, του προέδρου Χριστόφια και η συμπεριφορά του ΑΚΕΛ υποβάλλουν την ανάδειξη ενός άλλου πόλου, κεντρώας φοράς που, ενδεχομένως, θα συγκέντρωνε και άτομα από τον ΑΚΕΛικό χώρο. Τρίτον, τότε ναι, ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ρυθμιστικό και καθοριστικό ρόλο στο δίπολο ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ, του οποίου στόχος είναι η αφαίμαξη των μικρών και η καθιέρωση του πολιτικού και κομματικού διπολισμού. Και, τέταρτον, να ανακόψουν την ΑΚΕΛική λαίλαπα.