Ε, όχι και απελευθέρωση!

 

Του Άριστου Μιχαηλίδη

 

Το είπαμε κι εμείς ότι είναι σημαντική και επιβαλλόμενη η συμφωνία που έγινε με τους Βρετανούς για τα χωριά γύρω από τις Βάσεις, αλλά από τη μια, οι πανηγυρισμοί του κυβερνητικού στρατοπέδου και από την άλλη, ο μηδενισμός από άλλους, είναι περισσότερο ανησυχητικά κι επικίνδυνα από την ίδια τη συμφωνία.

 

Η κυβερνητική εφημερίδα (του κ. Χάσικου) ανακοίνωνε τη συμφωνία υπό τον πηχυαίο τίτλο: «Μεγάλωσε η Κύπρος», εκφράζοντας προφανώς και τις κυβερνητικές δηλώσεις περί απελευθέρωσης εδαφών. Τη λέξη «απελευθέρωση» την κατάργησαν από το λεξιλόγιο όταν μιλούν για τα κατεχόμενα από την Τουρκία, την αντικατέστησαν με την «επανένωση», αλλά για τα χωριά των Βάσεων τη θυμήθηκαν με περηφάνια. Ευτυχώς, που δεν είπαν και τον Αναστασιάδη, Νικόλαο τον απελευθερωτή!

 

Από την άλλη, μας φαίνονται παράδοξα τα σχόλια για τους κινδύνους από τη συμφωνία και για τα πιθανά ανταλλάγματα, που έλαβαν οι Βρετανοί. Προπάντων, για τον κίνδυνο να μετατρέψουν την περιοχή σε Γιβραλτάρ και να την κάνουν αποικία. Δηλαδή, να εγκαταστήσουν εκεί τόσους πολλούς Βρετανούς και άλλους Ευρωπαίους, ώστε να αποκτήσουν πλειοψηφία και μετά να κάνουν δημοψήφισμα και να γίνει βρετανική αποικία. Με αυτή τη λογική όμως, θα έπρεπε να συντηρούμε μόνοι μας το υφιστάμενο καθεστώς, δηλαδή να έχουμε 40.000 συμπολίτες μας με μειωμένα δικαιώματα, να μη δικαιούνται καμιά ανάπτυξη στις περιουσίες τους, να είναι τυπικά πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά να ζουν σε καθεστώς βρετανικής αποικίας και να μη διεκδικήσουμε ποτέ την ανατροπή των συμφωνιών του '60, μπας και μας στήσουν κανένα κόλπο οι Βρετανοί. Εκτός του ότι θα είναι παραλογισμός να γίνει δημοψήφισμα από μια χώρα μέλος της ΕΕ σε μια άλλη χώρα - μέλος για να αποκτήσει η πρώτη αποικία, αν η κυβέρνηση έκανε τόσο σημαντική συμφωνία χωρίς να έχει ασφαλιστικές δικλίδες για να προστατεύσει την Κυπριακή Δημοκρατία τότε μιλάμε για συνειδητό ξεπούλημα κυπριακού εδάφους. Για εθνική προδοσία, με άλλα λόγια. Και δεν μπορούμε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Θα μάθουμε όμως επί τούτου και θα επανέλθουμε όταν θα έχουμε στα χέρια μας τη συμφωνία, που παρεμπιπτόντως οφείλει η κυβέρνηση, αφού δεν έχει τίποτε να κρύψει, να τη δώσει στη δημοσιότητα.

 

Πέραν αυτού όμως, προέχει η σημασία άλλων δεδομένων και προεκτάσεων αυτής της συμφωνίας, που πρέπει να αξιοποιηθούν. Το ότι οι Βρετανοί διά της συμφωνίας παραδέχονται ότι χρειάζονται για στρατιωτικούς σκοπούς μόνο το 22% του εδάφους που κατέχουν (αφού απεγκλωβίζουν το 78%) επιβεβαιώνει ότι οι Βάσεις είναι στρατιωτικές και τίποτε άλλο. Ούτε εδαφική κυριαρχία, ούτε κρατική υπόσταση μπορούν να έχουν. Αλλά και το ότι συμφώνησαν να εκχωρήσουν στην Κυπριακή Δημοκρατία τις δικαστικές και διοικητικές εξουσίες, που μέχρι σήμερα ασκούσαν οι Βρετανοί, εξοβελίζει την έννοια της κρατικής κυριαρχίας και τονίζει περισσότερο τον στρατιωτικό χαρακτήρα των Βάσεων. Επομένως δεν δικαιολογούνται ακόμα και Ελληνοκύπριοι πολιτικοί και άλλοι, να αποδέχονται και να προβάλλουν τη βρετανική ερμηνεία ότι οι Βάσεις είναι κυρίαρχο βρετανικό έδαφος, ότι είναι κράτος. Αυτό το έδαφος των 200 σχεδόν τετραγωνικών χιλιομέτρων, δεν απελευθερώθηκε, δεν αποδόθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία, παραμένει αποικιοκρατικό κατάλοιπο, αλλά έχει λάβει κάποιες ελευθερίες, που θα έπρεπε να αποδοθούν πριν από πολλά χρόνια κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό που έγινε είναι ένα πρώτο βήμα για την πραγματική απελευθέρωση όλων των εδαφών. Απ΄ εκεί και πέρα, εξαρτάται από την ηγεσία μας, αν θα πάρει το μήνυμα ότι δικαιούται να πορευτεί με όραμα ή αν πίσω από το όραμα, μας κρύβει κάποια ανταλλάγματα ως μη όφειλε.

 

 

Δημοσιεύθηκε στην εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18 Ιανουαρίου 2014

Ο αόρατος στρατός του ιμάμη

Του Σταύρου Λυγερού

 

ΟΤΑΝ ΤΟ 2012 ο Ερντογάν ολοκλήρωνε μετά από δεκαετή ακήρυχτο πόλεμο τη στρατηγική νίκη του επί της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας φανταζόταν ότι το 2013 θα ήταν η χρονιά της πολιτικής παντοδυναμίας του. Τα γεγονότα, όμως, τον διέψευσαν. Τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο βρέθηκε αντιμέτωπος με το κύμα των μαζικών διαδηλώσεων που αμφισβήτησαν την εξουσία του και ανέδειξαν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη «βαθιά Τουρκία» και στη δυτικότροπη Τουρκία που αντιστέκεται στην επιβολή της ισλαμικής ατζέντας των νεοοθωμανών.

Ο Ερντογάν κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη την κρίση, επειδή ακριβώς συνεχίζει να εκφράζει τις σουνιτικές μάζες της Ανατολίας και, ως εκ τούτου, διατηρεί την εκλογική υπεροχή του. Δεν είναι σίγουρο, όμως, ότι θα τα καταφέρει εξίσου καλά και με τη νέα πολιτική πρόκληση, που αυτή τη φορά προέρχεται από το εσωτερικό του πολιτικού Ισλάμ και ονομάζεται «αδελφότητα Γκιουλέν».

Το κήρυγμα του Γκιουλέν συνδυάζει τον ισλαμισμό με δυτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Υποστηρίζει την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στον σύγχρονο κόσμο, αλλά με τρόπο που να διατηρούν τον συντηρητικό τρόπο ζωής στην ιδιωτική σφαίρα.

Οι αντιλήψεις του Γκιουλέν επηρέασαν βαθιά τον ιδεολογικό προσανατολισμό και διευκόλυναν τη μετεξέλιξη του τουρκικού πολιτικού Ισλάμ από το μοντέλο του Ερμπακάν στο μοντέλο του Ερντογάν. Επικαθόρισαν την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Μεταξύ του κυβερνώντος νεοοθωμανικού κόμματος και της αδελφότητας υπάρχει και στενή πολιτικοοργανωτική διαπλοκή. Η αδελφότητα ξεκίνησε ως θρησκευτικό τάγμα και έχει μετεξελιχθεί σ’ ένα τεράστιο και παντοδύναμο θρησκευτικό-κοινωνικό και, εμμέσως πλην σαφώς, πολιτικό δίκτυο (με ετήσιο προϋπολογισμό περίπου 25 δισ. δολάρια), που έχει υπερβεί τα όρια της Τουρκίας. Το δίκτυο επιρροής περιλαμβάνει εκπαιδευτικά ιδρύματα, επιχειρηματικούς ομίλους, τράπεζες και ΜΜΕ.

Όμηρος της Τουρκίας η Ελλάδα στον τομέα του Φυσικού Αερίου

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η είδηση. Εσκεμμένα. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα ήταν να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τι σημαίνει στην πράξη η ενεργειακή ομηρεία της πατρίδας μας από την Τουρκία στον τομέα του φυσικού αερίου, στην οποία συνειδητά μας οδηγούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με την επιλογή τους να συμμετάσχει η Ελλάδα στη διέλευση του αγωγού ΤΑΡ και όχι του ρωσικού «Σάουθ Στριμ». Ηδη από τώρα, οι Τούρκοι δεν έχουν κανέναν δισταγμό να αφήσουν χριστουγεννιάτικα... χωρίς φυσικό αέριο Ελληνες καταναλωτές! Ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν ότι από την Παρασκευή ο ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου, η εταιρεία που ο Αντ. Σαμαράς έδωσε με τα μισά λεφτά στους Αζέρους και όχι στους Ρώσους που πρόσφεραν τα υπερδιπλάσια χρήματα!) υποχρεώθηκε να κηρύξει το ελληνικό σύστημα φυσικού αερίου σε κατάσταση συναγερμού! Ακόμη πιο λίγοι βέβαια έχουν γνώση του γεγονότος ότι αυτός ο συναγερμός οφείλεται στο ότι οι Τούρκοι αρνούνται να παραδώσουν στη χώρα μας τις συμφωνημένες ποσότητες βάσει συμβολαίων αζερινού φυσικού αερίου, τις οποίες κρατούν για τον εαυτό τους!

Eπικίνδυνη η Αμμοχωστοποίηση

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η φιλότιμη προσπάθεια του εκπροσώπου και του αναπληρωτή εκπροσώπου, να πείσουν για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης αναφορικά με την Αμμόχωστο, έχει πέσει στο κενό αν και θα έλεγα πως οι ίδιοι έχουν καλές προθέσεις και πιστεύουν όσα υπογράφουν και τα οποία δεν δύνανται και να αποσύρουν. Τα γραπτά, ως γνωστόν, μένουν... Ο ισχυρισμός τους, λοιπόν, ότι η πρόταση για την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της είναι καθαρή και ξεκάθαρη, καταρρίπτεται από τα γεγονότα. Και είναι γεγονός ότι ακόμα και αυτός ο Αλέξανδρος Ντάουνερ, που σε άλλες περιπτώσεις θα πετούσε τα (τουρκικά) φέσια του από χαρά, είναι διστακτικός, διότι η «Αμμοχωστοποίηση» του Κυπριακού, είναι επικίνδυνη για την ελληνική πλευρά. Ως διπλωμάτης εθισμένος σε εκβιασμούς, προφανώς επιθυμεί να «προστατεύσει» τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για να μην τον «κάψει» και να τον απαξιώσει περαιτέρω ώστε να παραμείνει χρήσιμος τη μέρα της υπογραφής της ερμαφρόδιτης λύσης που προετοιμάζει..

 

Εάν υλοποιηθεί η πρόταση για την Αμμόχωστο, η Κύπρος θα χάσει. Διότι και ο πιο νεαρός και χωρίς εμπειρία διπλωμάτης γνωρίζει ότι οι προτάσεις φέρνουν αντιπροτάσεις και απαιτούνται ανταλλάγματα για να υλοποιηθούν. Με δεδομένη τη στάση του κ. Νίκου Αναστασιάδη έναντι του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν και τον τρόπο ΜΗ αντίδρασής του όταν παρουσιάστηκε από την κ. Μέρκελ η απαίτηση για «κούρεμα» των κυπριακών καταθέσεων, απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι ούτε αντιστάσεις έχει, ούτε αναστολές. Έτσι, για να επιτύχει την επιστροφή της Αμμοχώστου δεν θα διστάσει να αποδεχθεί τη νομιμοποίηση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και να δώσει τη συναίνεσή του στο ελεύθερο εμπόριο από το καθεστώς των κατεχομένων. Είναι μία καθαρή πράξη αυτοκτονίας. Η μετατροπή της Τύμπου σε Διεθνές Αεροδρόμιο και η ελεύθερη διεξαγωγή εμπορίου προσφέρουν στο κατοχικό καθεστώς τη νομιμοποίηση που δικαιολογημένα τους αρνηθήκαμε τα 39 προηγούμενα χρόνια.

Ακριβά θα πληρώσει το αιματοκύλισμα ο Ταγίπ Ερντογάν

Του Γιώργου Δελαστίκ

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι αντιδράσεις λίγων εκατοντάδων οικολογικά ευαισθητοποιημένων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης στη μετατροπή τμήματος του πάρκου Γκεζί, κοντά στην πλατεία Ταξίμ, σε εμπορικό κέντρο, ξεκίνησαν αυθόρμητα. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι αποτέλεσε σοβαρότατο πολιτικό σφάλμα εκ μέρους του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν η χρήση τέτοιας έκτασης αστυνομικής βίας για ένα τόσο ασήμαντο από πολιτική σκοπιά θέμα. Ενα σφάλμα όμως που αποκαλύπτει την υπέρμετρη αλαζονεία του Ερντογάν, από την οποία πάσχουν όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί ηγέτες, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, κατάλοιπο του αυτοκρατορικού παρελθόντος της χώρας.

 

Από τη στιγμή που η Αστυνομία άσκησε κτηνώδη βία κατά των διαδηλωτών το θέμα έπαψε να είναι οικολογικού χαρακτήρα. Στο επίκεντρο βρέθηκε η βαρβαρότητα της Αστυνομίας. Οπως θα συνέβαινε σε κάθε χώρα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν κάθε λόγο να παρέμβουν και να προσπαθήσουν να προσποριστούν πολιτικά οφέλη. Πόσω μάλλον στην Τουρκία, όπου μαζί με τα κόμματα κινητοποιήθηκαν και τα απομεινάρια των δυναμικών στηριγμάτων του προ Ερντογάν κεμαλικού στρατοκρατικού καθεστώτος, με προεξάρχοντα τον στρατό, τον οποίο ο Ερντογάν έχει απογυμνώσει από εξουσίες και οικονομικά προνόμια που κατείχε.

Tα ναι και όχι των Αμερικανών

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη τώρα γνωρίζει τις θέσεις της Ουάσιγκτον για όλα τα προβλήματα της Κύπρου. Και το πολιτικό και το οικονομικό. Και βεβαίως ξέρει και τις αμερικανικές σκέψεις για τα θέματα ενέργειας, καθώς η Ανατολική Μεσόγειος αναδεικνύεται σε παγκόσμια ενεργειακή δύναμη. Γνωρίζει τα «ναι», τα «όχι» και τα «πρέπει» των Αμερικανών, όπως τα εξέφρασαν στον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη, ο Αμερικανός ομόλογός του Τζον Κέρι και οι συνεργάτες του.

 

Το πλέον σημαντικό είναι ότι σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του κ. Κασουλίδη, οι Αμερικανοί δεν συνδέουν την οικονομική κρίση με την επίλυση του Κυπριακού, όπως επιθυμεί η Άγκυρα και μερικοί ασπόνδυλοι «ένοικοι» του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν έχω καμία απόδειξη, ούτε καν ένδειξη για να αμφισβητήσω τον Κύπριο υπουργό, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι γνωστός για την ακεραιότητά του. Βεβαίως, οι Αμερικανοί επιθυμούν διακαώς επίλυση του Κυπριακού, όχι μόνο επειδή είναι ένα μακροχρόνιο άλυτο πρόβλημα, που μολύνει και δυναμιτίζει τις σχέσεις των συμμάχων τους, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο κ. Κέρι αναζητεί επιτυχίες σε διεθνή ζητήματα και του έχει σφηνωθεί στο μυαλό, πως το Κυπριακό -στο σημείο που βρίσκεται- είναι εύκολο να επιλυθεί. Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης του Αμερικανού υπουργού, διαβεβαιώνουν ότι ακούγοντας την εμπεριστατωμένη ανάλυση του κ. Κασουλίδη φανταζόταν τη στιγμή της υπογραφής συμφωνίας «κλεισίματος» του προβλήματος της Κύπρου. Και αυτό είναι επικίνδυνο...

 

Πολύ ορθά ο Κύπριος υπουργός -όπως εξήγησε και στη συνομιλία που είχαμε μαζί του- υπογράμμισε επανειλημμένα σε όλους τους συνομιλητές του, ότι αυτή τη στιγμή ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, «τραυματισμένος» -και απαξιωμένος προσθέτω εγώ- από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, που διέλυσε την κυπριακή οικονομία, αδυνατεί να εισέλθει καν σε διαπραγματεύσεις, για δύο σοβαρούς λόγους:

Πρώτος λόγος: Ο κυπριακός λαός θα αντιδράσει ίσως και βίαια σε μία κίνηση για την επίλυση του εθνικού προβλήματος, φοβούμενος ότι θα «κλείσει» με τον ίδιο τρόπο που επιβλήθηκε το Μνημόνιο, το οποίο δένει χειροπόδαρα την Κύπρο για δύο τουλάχιστον δεκαετίες.

Δεύτερος λόγος: Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία για το Κυπριακό θα ξυπνήσει στους πολίτες τις μαύρες μνήμες του 2004, όταν ο κ. Αναστασιάδης είχε εξελιχθεί σε πλασιέ του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν από κοινού με τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου.

Κούρεμα και στο Κυπριακό

Του Κώστα Βενιζέλου

 

Το αντίβαρο στον θόρυβο που προκλήθηκε με την υποβολή του εγγράφου του ΟΗΕ για τις συγκλίσεις ήταν η επιστολή του Προέδρου προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, με την οποία εκθέτει τον Ντάουνερ. Το έγγραφο δεν διαβιβάσθηκε ούτε χθες ούτε την τελευταία εβδομάδα και ο Ντάουνερ και η ομάδα του δεν είναι τώρα που προσπαθούν να καταστήσουν το δείπνο μείζον πολιτικό θέμα. Συνεπώς η δημοσιοποίηση της ύπαρξης του εγγράφου προκάλεσε και το ξέσπασμα που εκφράσθηκε μέσα από την επιστολή. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τους λόγους που το έγγραφο έμεινε στα προεδρικά συρτάρια από τη στιγμή που το περιεχόμενο αφορά τα κατορθώματα του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό. Και δεν μπορεί, επίσης, κανείς να αντιληφθεί γιατί αποδέχθηκε η Κυβέρνηση την υποβολή από τον ΟΗΕ του εγγράφου με τις συγκλίσεις, από τη στιγμή που διαμηνύει πως δεν δεσμεύεται από όλα τα συμφωνηθέντα. Είναι πρόδηλη η επιδίωξη του Ντάουνερ με το έγγραφο. Θέλει να δημιουργήσει κινητικότητα, βάση διαπραγματεύσεων και να «κλειδώσει» τις λεγόμενες συγκλίσεις.

 

Το Κυπριακό έχει μπει σε τροχιά για να κλείσει και αυτό δεν αποτρέπεται ξεχνώντας το έγγραφο στο ράφι αλλά με ουσιαστικές κινήσεις. Δεν είναι με τους προβλέψιμους τακτικισμούς που κλείνουν το μάτι στην κοινή γνώμη και υπολογίζουν τα κέρδη στο κομματικό χρηματιστήριο, που θα αντιμετωπισθούν οι εξελίξεις. Η απομάκρυνση του Ντάουνερ, για παράδειγμα, θα ήταν μια κίνηση ουσίας, με την οποία θα κερδίσει και χρόνο η Λευκωσία για ανασύνταξη δυνάμεων και διαμόρφωσης τακτικής. Άλλωστε η παρουσία του μόνο ζημιά προκαλεί και είναι προφανές πως μετά και την επιστολή θα πρέπει ο ίδιος να παραιτηθεί. Εάν έχει ευθιξία θα πρέπει η επιστολή παραίτησής του να βρίσκεται ήδη καθ' οδόν προς το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.

 

Είναι σαφές πως τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή μας έχουν διαφοροποιηθεί. Όπως διαφοροποιήθηκαν και τα δεδομένα στην Κύπρο. Το Κυπριακό «δεν λύθηκε χθες», ούτε επειδή ο Χριστόφιας ήταν φίλος με τον Ταλάτ. Δεν θα λυθεί, επίσης, επειδή ο Αναστασιάδης θεωρεί πως έχει πολλούς συμμάχους στο εξωτερικό. Για να μην πάθουμε όπως στα δύο Γιούρογκρουπ του Μαρτίου, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι διαχειριστές, πως οι πολιτικές δεν ασκούνται με λογικές εσωτερικού κομματικού παιχνιδιού και οι πρακτικές που υιοθετούνται μόνο για τα μπαλκόνια.

Με τις προσεγγίσεις που αναπτύσσονται με βηματισμούς χωρίς πυξίδα και σχέδιο, το κούρεμα και στο Κυπριακό θα πρέπει να είναι δεδομένο.

 

Υ.Γ. Το έγγραφο με τις συγκλίσεις του ΟΗΕ δόθηκε στα κόμματα μετά που έγινε γνωστή η ύπαρξή του. Η επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν δόθηκε στα κόμματα πριν φθάσει στον αποδέκτη της! Ιστορίες του χωριού…

Δημοσιεύθηκε στην εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Τα σενάρια άρχισαν να ζωντανεύουν

Του Άριστου Μιχαηλίδη

 

Το έγγραφο που κατέθεσε ο Ντάουνερ στις δυο πλευρές και παρουσιάζεται ως δήθεν μια αθώα καταγραφή συγκλίσεων και αποκλίσεων που προέκυψαν από τις συνομιλίες 2008 με 2012, αποτελεί πλέον τη βάση για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων. Είναι επίσημο έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών και κατατέθηκε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων. Είχε αρχίσει να ετοιμάζεται πριν από πολλούς μήνες και μάλιστα ο τέως Πρόεδρος το θεωρούσε κάτι πολύ λογικό και μας συμβούλευε να μην το δαιμονοποιούμε. «Είπα στον κ. Ντάουνερ ότι φρονώ ότι πρέπει να είναι αντικειμενική η παρουσίαση αυτή», έλεγε στις 24/9/2012. Όμως ο κ. Χριστόφιας πιθανόν να θεωρούσε ότι ο κ. Ντάουνερ έχει τη δυνατότητα να είναι αντικειμενικός, παρόλες τις παγίδες που του έστηνε επί πέντε χρόνια. Πίστευε επίσης ότι όσα διαπραγματεύτηκε ο ίδιος και συμφώνησε είναι απολύτως ορθά και όλοι οι άλλοι που τα απορρίπτουν είναι απλώς πελλοί. Γι΄ αυτό και εκ μέρους του δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος από αυτό το έγγραφο.

 

Όμως ο νέος Πρόεδρος; Με όσες διαφωνίες και δεσμεύσεις εξέφρασε όλους τους προηγούμενους (προεκλογικούς) μήνες, θα περίμενε κανείς ότι θα έλεγε στον Ντάουνερ να πάρει το έγγραφο του και να το βάλει κάπου αλλού, όχι πάντως στο τραπέζι των συνομιλιών. Αντί αυτό όμως, δέχθηκε να παίξει ένα πολύ ύποπτο παιχνίδι. Πρώτον, δεν είπε τίποτε στο Εθνικό Συμβούλιο, που συνεδρίασε την προηγούμενη μέρα, μέχρι που αποκάλυψε την ύπαρξη του εγγράφου - σχεδίου, ο Ιζέτ Ιστζιάν. Και δεύτερον, ανακοίνωσε μέσω του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ότι ήταν ο ίδιος που το ζήτησε από τον Ντάουνερ. «Το έγγραφο επιδόθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ύστερα από αίτημα του ιδίου, κατά την τελευταία συνάντηση που είχε με τον κ. Ντάουνερ». (Χρ. Στυλιανίδης, 16/5/13). Ενώ ήταν γνωστό από τον περασμένο Σεμπτέμβρη ότι υπάρχει αυτό το έγγραφο και ότι ετοιμάστηκε από τον Ντάουνερ για να δεσμεύσει τον νέο Πρόεδρο πάνω σε όσα αποδέχθηκε ο τέως, ο νέος Πρόεδρος κάνει δήθεν τον ανήξερο και δηλώνει ότι είναι ο ίδιος που το ζήτησε δεν του το έδωσαν με το ζόρι. Απαλλάσσει δηλαδή τον Ντάουνερ από την υποψία ότι στήνει βρώμικα παιχνίδια, αλλά δεν απαλλάσσει τον εαυτό του από την υποχρέωση να εξηγήσει γιατί δέχθηκε να νομιμοποιήσει τις συγκλίσεις των Χριστόφια - Ταλάτ, με τις οποίες ο ίδιος έλεγε ότι διαφωνούσε. Όπως, για παράδειγμα, η γνωστή συμφωνία για τις τέσσερις βασικές ελευθερίες υπέρ Τούρκων υπηκόων, την οποία καταδίκαζε. Προεκλογικά, βεβαίως.

Είναι ολοφάνερο το σενάριο που στήνεται και δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι θα επιχειρηθεί μια συνολική διευθέτηση με άξονες την οικονομική κρίση και την κρίση γύρω από το φυσικό αέριο. Όπως είπε και ο Αμερικανός υπ. Εξωτερικών όταν συνάντησε τον κ. Κασουλίδη, η κρίση προσφέρει και ευκαιρίες. Το ερώτημα είναι αν οι δικοί μας ηγέτες έχουν επίγνωση του τι γίνεται για να χειριστούν τα πράγματα υπέρ των συμφερόντων του κυπριακού ελληνισμού ή αν έχουν παραδοθεί αμαχητί και οι ευκαιρίες που προσφέρονται είναι μόνο για την Άγκυρα, τον Ντάουνερ, τους Αμερικάνους, τους Βρετανούς, όχι όμως για τους Κύπριους.

 

 

Δημοσιεύθηκε από την εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Πνίγηκε στο χρέος η Ευρωζώνη

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο - και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος με το 156,9% του ΑΕΠ της, με διαφορά... 30 (!) εκατοστιαίων μονάδων από τη δεύτερη Ιταλία του 127%. Οσο λοιπόν και αν ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, κατά τη διάρκεια του 2012 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε στα 16 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης και μειώθηκε μόνο στην... Ελλάδα! Αυτό αποκαλύπτει η έκθεση της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα.
 

Μέσω... ληστείας του 80% περίπου των χρημάτων όσων είχαν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα επιτεύχθηκε βέβαια αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με όποια μέσα μπορεί!
 

Θριάμβους κατά συρροήν σημειώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη στον τομέα του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον την τελευταία εξαετία για την οποία έχουμε πρόχειρα τα επίσημα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία, ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών της Ευρωζώνης διαρκώς αυξάνεται. Ηταν 66,2% του ΑΕΠ της το 2007, τσίμπησε λίγο στο 69,9% το 2008, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο 80% το 2009, πήδηξε στο 85,4% το 2010, αυξήθηκε στο 87,3% το 2011 και έσπασε το φράγμα του 90% το 2012 με ποσοστό 90,6% του ΑΕΠ. Επειδή εμείς είμαστε σχολαστικοί, θα υπενθυμίσουμε ότι ένα από τα δύο θεμελιώδη κριτήρια του Μάαστριχτ καθόριζε ως ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Σύσσωμη η Ευρωζώνη παραβιάζει το όριο αυτό.

Θα πλημμυρίσει τον κόσμο με πολύ χρήμα η Ιαπωνία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μεγάλο εκνευρισμό -αν όχι πανικό- έχει προκαλέσει στη γερμανική κυβέρνηση η νέα οικονομική πολιτική του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε, για την υλοποίηση της οποίας καθαίρεσε τον προηγούμενο διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας και τοποθέτησε στο αξίωμα αυτό τον Χαρουχίκο Κουρόντα. Η πολιτική του δεξιού προέδρου της ιαπωνικής κυβέρνησης είναι σαφέστατη, αλλά εντελώς αντίστροφη από την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει όλο και πιο έντονα το Βερολίνο σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Για να κινηθεί η οικονομία, χρειάζεται πρώτα απ' όλα χρήμα, λέει ο Αμπε. Η ιαπωνική κυβέρνηση επομένως θα ρίξει άφθονο χρήμα στην ιαπωνική αγορά ουσιαστικά «τυπώνοντας γεν», όπως είναι η λαϊκή έκφραση.

 

Έτσι θα γίνουν τουλάχιστον τρία θεμελιώδη πράγματα: Πρώτον, οι επιχειρήσεις θα βρεθούν με πολύ χρήμα στη διάθεσή τους, άρα μπορούν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Δεύτερον, οι Ιάπωνες εργοδότες θα μπορέσουν συν τοις άλλοις να δώσουν και κάποιες αυξήσεις στους εργαζόμενους, βελτιώνοντας την αγοραστική τους δυνατότητα. Τρίτον, μια τέτοια νομισματική πολιτική θα οδηγήσει στην υποτίμηση του γεν σε σχέση με το ευρώ και το δολάριο, διευκολύνοντας έτσι την αύξηση των γιαπωνέζικων εξαγωγών. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι αυτή η νομισματική πολιτική του Τόκιο δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κανενός είδους αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ιαπωνίας.