Κυρίαρχη σε ολόκληρο τον εναέριο χώρο η Κυπριακή Δημοκρατία

Το βρετανικό Εφετείο απέρριψε την αξίωση Τ/κ για απευθείας πτήσεις

ΑΠΟΦΑΣΗ-ορόσημο, που κατοχυρώνει με τον πιο εμφαντικό και κατηγορηματικό τρόπο την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας επί του εναέριού της χώρου, εκδόθηκε χθες από το Εφετείο της Βρετανίας. Η απόφαση αφορά στην έφεση που ασκήθηκε από τις εταιρείες Κibris ΤurkΗava Υollari και CΤΑ ΗolidaysLimited κατά της πρωτόδικης απόφασης ημερομηνίας 28/7/2009, με την οποία είχε απορριφθεί η προσφυγή των ίδιων εταιρειών κατά της απόρριψης από το Βρετανικό Υπουργείο Μεταφορών αίτησης για χορήγηση άδειας διεξαγωγής απευθείας πτήσεων μεταξύ αεροδρομίων της Βρετανίας και του παράνομου αερολιμένα της Τύμπου.

Ημέρα Ανεξαρτησίας

Του Πέτρου Παπαπολυβίου*

Γιορτάστηκε χθες η επέτειος της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κυπριακή «Ημέρα Ανεξαρτησίας», βέβαια, είναι η 16η Αυγούστου 1960, ενώ η 1η Οκτωβρίου καθιερώθηκε αργότερα ως η ημέρα του επετειακού εορτασμού. Τα μεσάνυκτα της Δευτέρας, 15ης Αυγούστου προς την Τρίτη 16η Αυγούστου, υπογράφτηκαν τα έγγραφα της κυπριακής ανεξαρτησίας από τον απερχόμενο κυβερνήτη Φουτ, τον πρέσβη της Ελλάδας Χριστόπουλο, τον Τούρκο πρόξενο Τουρέλ, τον πρόεδρο Μακάριο και τον αντιπρόεδρο Κουτσιούκ. Την τελετή συνόδευσαν οι ήχοι της Φιλαρμονικής της Αστυνομίας, ενώ επέστεψαν 21 χαιρετιστήριοι κανονιοβολισμοί.

Στις 10:00 το πρωί έγινε στο κτήριο της Βουλής των Αντιπροσώπων η «τελετή εγκαθιδρύσεως», που ξεκίνησε με την ορκωμοσία των πενήντα βουλευτών και την εκλογή προέδρου και αντιπροέδρου του σώματος (Κληρίδης και Μουντερίσογλου). Στη συνέχεια δόθηκε η διαβεβαίωση του προέδρου και του αντιπροέδρου της Δημοκρατίας και ακολούθως, στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου, έγινε η ορκωμοσία των υπουργών. Ορκίστηκαν οκτώ από τους δέκα υπουργούς (Αραούζος, Γιωρκάτζης, Θεοχάρης, Κυπριανού, Μανιέρα, Ορέκ, Α. Παπαδόπουλος και Πλουμέρ). Δεν είχε οριστεί ακόμη υπουργός Εξωτερικών, ενώ ο υπουργός Εργασίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, βρισκόταν στην Αγγλία για ιατρικούς λόγους. Μετά την ορκωμοσία των υπουργών έγινε η έπαρση της κυπριακής σημαίας στο κτίριο της Βουλής και η επίσημη δοξολογία στο ναό της Φανερωμένης.

Η Κύπρος δεν πιστεύει στα δάκρυά του

Του Σενέρ Λεβέντ

Οι ειδήσεις από τα πρακτορεία μας για τις συνομιλίες Ταλάτ-Χριστόφια αρχίζουν με τη φράση «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και ο ηγέτης της Ελληνοκυπριακής Διοίκησης Δημήτρης Χριστόφιας». Ο Ταλάτ αποκαλείται «πρόεδρος της Δημοκρατίας». Ο δε Χριστόφιας απλά «ηγέτης». Κάθε φορά διορθώνουμε αυτήν την είδηση που μεταδίδεται από το πρακτορείο. Σβήνουμε τον τίτλο και των δύο. Μένουν μόνο τα ονόματά τους. Αλλά αν πρέπει να γράψει κανείς το σωστό θα πει «ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας και ο Εκπρόσωπος της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ». Η λέξη «εκπρόσωπος» είναι πιο κατάλληλη για τον Ταλάτ παρά το «ηγέτης». Διότι ο ηγέτης δημιουργείται από μόνος του ως αποτέλεσμα κοινωνικής κινητοποίησης. Δεν μπορεί να γίνει κάποιος ηγέτης με εκλογές. Έστω και αν είναι ο ηγέτης του κόμματός του ή των οπαδών του, δεν γίνεται ηγέτης της κοινότητας. Και σε ένα τραπέζι δικοινοτικών συνομιλιών το πολύ μόνο εκπρόσωπος μπορεί να είναι.

Ευτυχώς, εδώ δεν είναι Παλαιστίνη

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Συχνά διατυπώνουν κάποιοι το ειρωνικό επιχείρημα ότι ορισμένοι ανακάλυψαν ξαφνικά την Κυπριακή Δημοκρατία και κόπτονται να την υπερασπιστούν, ενώ πριν από το δημοψήφισμα ούτε εκτιμούσαν, ούτε έδειχναν κάποια ιδιαίτερη «αγάπη» γι΄ αυτήν ή για τη σημαία της, που τώρα ανεμίζουν, ενίοτε και επιδεικτικά στα μπαλκόνια τους. Αυτό για να μας πείσουν ότι είναι υποκριτές (ή και προδότες του οράματος της επανένωσης) όσοι αιφνιδίως δηλώνουν αντίθετοι με την πιθανή διάλυση της Δημοκρατίας προς όφελος ενός νέου συνεταιρικού κράτους. Η αλήθεια είναι ότι ο ιστορικός σταθμός του 2004 μάς δίδαξε πάρα πολλά και το πρώτιστο ήταν ότι η προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας και η συνέχειά της, που δεν «εκτιμούσαμε» μέχρι εκείνη τη στιγμή (διότι δεν ετέθη ποτέ προηγουμένως ζήτημα κατάργησής της), δεν αφορούσε κάποια ρομαντικά συναισθήματα ή την υποκρισία όσων ήταν αντίθετοι στη λύση Ανάν, αλλά αφορούσε περισσότερο το αίσθημα αυτοσυντήρησης και η ανασφάλεια, που δημιουργούσε η πιθανότητα να καταργηθεί εν μία νυκτί το κράτος, που προστάτευσε και διέσωσε τον κυπριακό ελληνισμό μέσα στις απίστευτες περιπέτειες των τουρκικών και των βρετανικών συμφερόντων τις προηγούμενες δεκαετίες.