Η αυτοακύρωση του ΔΗΚΟ

Του δρος Ευστάθιου Αβρααμίδη

Όπως ήταν αναμενόμενο το ΔΗΚΟ αποφάσισε τη στήριξη Αναστασιάδη, μια απόφαση που δείχνει ασέβεια προς την ιστορία του και τους ψηφοφόρους του. Αυτό που προσωπικά περίμενα να δω, ήταν η στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου. Πράγματι, ακούσαμε λόγο καθαρό και τεκμηριωμένο, από ένα πολιτικό με αρχές και αξιοπρέπεια. Τίποτα απ’ όσα είπε δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, τόσο για τη στάση που θα έπρεπε να τηρήσει το ΔΗΚΟ αν ενεργούσε για το καλό της Κύπρου και στη βάση αρχών, όσο και για το «βιογραφικό» του Ν. Αναστασιάδη, ενός πολιτικού που έχει λάθος θέση για όλα σχεδόν τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Κύπρου. 

Ανάμεσα στους πολίτες είναι διάχυτη η εντύπωση ότι το σημερινό, απολύτως αναξιόπιστο ΔΗΚΟ, έχει ως προτεραιότητα την διαρκή αναζήτηση ωφελημάτων από πρόσκαιρες συμμαχίες εξουσίας. Προσκολλάται στα μεγάλα κόμματα όπως ένα παρασιτικό έντομο, για να έχει μερίδιο στην εξουσία και στα ρουσφέτια. Αφού για τέσσερα χρόνια υποστήριξε τον Δ. Χριστόφια και τις λάθος πολιτικές του, έφυγε από την κυβέρνηση μετά το Μαρί, όχι για λόγους αρχών αλλά από ιδιοτέλεια, επειδή εξαναγκάστηκε από τη κατακραυγή του κόσμου, επειδή έκρινε ότι θα είχε περισσότερο κόστος παρά οφέλη αν παρέμενε στη κυβέρνηση. Τώρα, αφού διέλυσε την προοπτική κοινού υποψηφίου από το χώρο του κέντρου με διάφορες ίντριγκες, προσκολλάται στον Αναστασιάδη που πιστεύει ότι θα εκλεγεί, για να αποκομίσει και πάλι κέρδη. Θα ασκεί λέει έλεγχο στη πολιτική Αναστασιάδη (όπως άσκησε τάχα έλεγχο και στην πολιτική Χριστόφια κοροϊδεύοντας τον λαό).

Πού 'σαι Τάσσο να τους δεις...

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η απόφαση του ΔΗΚΟ, με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία, να υποστηρίξει τον αρχιερέα του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, Νίκο Αναστασιάδη, προκάλεσε σοκ. Πρόκειται για μία απαράδεκτη πράξη, που βασίστηκε σε εντελώς συμφεροντολογικά κριτήρια, και με βάση την πρακτική του συγκεκριμένου κόμματος, να νέμεται την εξουσία και να γεύεται τα οφέλη της, επιλέγοντας πάντα να παραμένει στην κυβέρνηση, είτε ο σύμμαχος ήταν το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ είτε ο δεξιός ΔΗΣΥ. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακαλύψει κανείς παρόμοια απαράδεκτη συμπεριφορά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ομοσπονδία σε τοπίο ομίχλης

ΟΗΕ: Το 1990 εμφανίσθηκε για πρώτη φορά ο όρος διζωνικότητα στο Κυπριακό

Του Κώστα Βενιζέλου

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και η συζήτηση για την ομοσπονδία, τη μορφή και το περιεχόμενό της συνεχίζεται. Είναι δε προφανές από τις συζητήσεις πως το τοπίο στο πεδίο αυτό δεν έχει ξεκαθαρίσει. Πολλοί δεν γνωρίζουν ποιος δεσμεύθηκε τι και, το χειρότερο, κάποιοι κρύβονται πίσω από μια γενική θέση, για να κατοχυρώσουν χειρισμούς και υποχωρήσεις. Όλες οι συζητήσεις, ακόμη και οι πρόσφατες, περιστρέφονται γύρω από τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς το 1977. Τι συμφώνησε και τι όχι και κατά πόσο περιελαμβανόταν στη συμφωνία και ο διζωνικός χαρακτήρας της ομοσπονδίας. Την ίδια ώρα, προκύπτει από τις δημόσιες συζητήσεις πως μια υποχώρηση, που θεωρήθηκε οδυνηρή, έχει μετατραπεί από κάποιους πολιτικούς και πολιτικές δυνάμεις σε σημαία και λάβαρο του αγώνα. Περαιτέρω, όσοι έχουν ενδιατρίψει στην πορεία του Κυπριακού εκτιμούν πως τα όσα συμφωνήθηκαν το 1977 πόρρω απέχουν από τα αυτά που συζητούνται σήμερα.

Προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ

Του Πέτρου Θ. Παντελίδη

Αυτές τις μέρες θα πάρετε σοβαρές αποφάσεις για τις προεδρικές εκλογές. Ήδη έχετε αποτύχει, εσείς και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων του κέντρου, να συμφωνήσετε στην από κοινού στήριξη μιας αξιοπρεπούς υποψηφιότητας, που να εκφράζει τις αρχές, τις επιδιώξεις και τα ιδανικά του ενδιάμεσου χώρου. Και τώρα βρίσκεστε σε αδιέξοδο.

Η ΕΔΕΚ ήδη αποφάσισε τη στήριξη του υποψηφίου από τον ενδιάμεσο χώρο και προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουν και οι ψηφοφόροι του ΕΥΡΩΚΟ και των Οικολόγων. Αλλά εσείς δεν το βλέπετε. Σφυρίζετε αδιάφορα και αναζητάτε διακαώς ψεύτικες συγκλίσεις και αφύσικες συνεργασίες. Δικαίωμα σας.

Όμως, εμείς οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ έχουμε και δικαίωμα, έχουμε και υποχρέωση να εκφράσουμε τις απόψεις μας και να σας προειδοποιήσουμε. Δεν έχετε δικαίωμα να προδώσετε τις αρχές μας. Δεν έχετε δικαίωμα να προδώσετε την αξιοπρέπειά μας. Δεν έχετε δικαίωμα να προδώσετε την ιστορία μας με τον εθνάρχη Μακάριο, τον Σπύρο Κυπριανού, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Δεν έχετε το δικαίωμα να προδώσετε το 76% του λαού, που με πρωτοστάτη το ΔΗΚΟ διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία.

Χωρίς τσίπα ντροπής

Το αισχρό σχόλιο 
("Χαραυγή", 6/8/2012)

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Η Μαρία Ιωαννίδη η σύζυγος, του ήρωα του ναυτικού Ανδρέα Ιωαννίδη, δεν επιδίωξε ποτέ να ασχοληθούν μαζί της οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, η κυβέρνηση ή τα κόμματα. Οι έγνοιες της ήταν πάντα να φροντίζει, μαζί με το σύζυγο της την οικογένεια τους και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε υγιές περιβάλλον. Μετά την 11η Ιουλίου, βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη της δημοσιότητας, μέσα από την τραγωδία της. Αλλά, δεν έφτανε η τραγωδία, δεν έφτανε ο αγώνας της να συντηρήσει μια συγκροτημένη οικογένεια, χωρίς σύζυγο και πατέρα, με δυο παιδιά σε σπουδές κι ένα στο σχολείο,  έπρεπε να αντιμετωπίζει και τις χυδαιότητες όσων έριχναν λάσπη σε βάρος της ίδιας, του νεκρού συζύγου της και των παιδιών της, για να σκεπάσουν τις ευθύνες της κυβέρνησης γι΄ αυτό το πρωτοφανές έγκλημα.

Πέρασε ένας τραγικός χρόνος κι ακόμα ψάχνουν να βρουν κάτι κακό για να την εκθέσουν. Χτες η Χαραυγή, βρήκε άλλη χυδαιότητα να δηλητηριάσει τους αναγνώστες της. Έγραψε ότι η Μαρία Ιωαννίδη πήγε στο Λονδίνο και ήταν «υψηλή φιλοξενούμενη» του Πόλυ Πολυβίου και ότι «η εν λόγω κυρία» (έτσι γράφουν οι άθλιοι, η εν λόγω κυρία) θα είναι ανάμεσα στους προτείνοντες την υποψηφιότητα του Αναστασιάδη για την προεδρία κι έτσι, κατά την κρίση τους, «οι σκοπιμότητες άρχισαν να δένουν».

Ο ενδιάμεσος χώρος έχει ηγέτη και υποψήφιο

Του Πέτρου Θ. Παντελίδη 

Τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου έχουν αυτοαναιρεθεί. Αποφάσισαν να γυρίσουν πλάτη στον ενδιάμεσο χώρο, στις αρχές του Μακαρίου, του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ετοιμάζονται να γίνουν μικρομάγαζα του ΔΗΣΥ και γιουσουφάκια του Αναστασιάδη. Το κάνουν για τις καρέκλες. Από ηγέτες κατάντησαν ικέτες. Από την αξιοπρέπεια του «όχι» κατάντησαν νεροκουβαλητές του «ναι». Ό,τι δεν έκαμαν με τον Χριστόφια, τρέχουν να τα κάνουν με τον Αναστασιάδη. Γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και αρχές και ιδανικά και πορεύονται ξυπόλητοι στα αγκάθια της διχοτόμησης, αλλά επιβήτορες μια καρέκλας, που έχει γίνει το ιδανικό τους. 

Στην πορεία αυτή της κατρακύλας δεν συμμετέχει η ΕΔΕΚ. Η ηγεσία της δεν μάσησε τα λόγια της. Μιλά για μια νέα πρόταση εξουσίας και το εννοεί. Δεν έχει στο μυαλό της τα υπουργεία του Αναστασιάδη. Σκέφτεται μόνο μια πορεία για τη σωτηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Σε τιμές ευκαιρίας

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Ευρισκόμενος στο νησί και συζητώντας με παράγοντες όλων των πολιτικών παρατάξεων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η προεκλογική περίοδος, από τώρα έως και το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, θα εξελιχθεί σε «ανατολίτικο παζάρι», όπου συγκεκριμένοι πολιτικοί θα τοποθετήσουν «τιμές ευκαιρίας», ως να είναι καταναλωτικά προϊόντα, σε συνειδήσεις και αρχές για μία θέση υπουργού ή υφυπουργού, ακόμα και αντιπροέδρου (στο Δημοκρατικό Συναγερμό). 

Το καλύτερο... ανέκδοτο που άκουσα, είναι ότι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Νίκος Αναστασιάδης, έχει υποσχεθεί τουλάχιστον σε 100 πολιτικούς και τεχνοκράτες θέσεις υπουργών. Στα δε στελέχη του ΕΥΡΩΚΟ, που θα γονατίσουν ενώπιον της μεγα λειότητός του, θα χαρίσει θέσεις βοηθών εισαγγελέων και υφυπουργών, έτσι για να χωνέψουν πιο εύκολα την υποταγή και τη συγνώμη, που οφείλουν στον κ. Αναστασιάδη, ο οποίος επειδή είναι παίκτης μεγάλων προδιαγραφών στον μικρόκοσμο της Κύπρου, θα τους αναγκάσει να απολογηθούν και για το όχι στο φιλοτουρκικό και ρατσιτσικό σχέδιο Ανάν, αλλά και για παλαιότερες δηλώσεις, που έκαναν κατά καιρούς εναντίον του. Ετσι για να «δέσει» καλύτερα η συνεργασία διάλυσης του ΕΥΡΩΚΟ. 

Βέβαια, ενώπιον της απόφασης του προέδρου του ΔΗΚΟ, Μάριου Καρογιάν, να παραδώσει το κόμμα που ίδρυσε ο Σπύρος Κυπριανού στον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, το ατόπημα του κ. Συλλούρη μοιάζει με πταίσμα. Ο άνθρωπος έχει πιστέψει ότι ανταλλάσσοντας την υποστήριξη του ΕΥΡΩΚΟ με τη θέση του αντιπροέδρου του ΔΗΣΥ, έχει πιθανότητες -κάποια στιγμή- να αναρριχηθεί στη θέση του προέδρου. Πλανάται πλάνην οικτράν. 

Σύγκρουση με το καταστατικό του ΔΗΚΟ

Του Σίμου Α. Αγγελίδη *

Τα προεκλογικά σενάρια των τελευταίων ημερών καθώς και οι διάφορες, μακριά από το φως της δημοσιότητας, συζητήσεις σχετικά με τις πιθανές συνεργασίες των κομμάτων του κεντρώου χώρου, δημιουργούν την ανάγκη ανάδειξης και υπενθύμισης συγκεκριμένων βασικών και διαχρονικών θέσεων και αρχών, όπως αυτές προκύπτουν από το εν ισχύι καταστατικό του ΔΗΚΟ που ουδεμία σχέση έχουν με τις όποιες παρασυναγωγές και οι οποίες θα έπρεπε να διέπουν οποιαδήποτε απόφαση του κόμματος. 

Οι σπόνσορες του διπολισμού

Του Κώστα Βενιζέλου

ΑΚΟΜΗ και να τα βρουν τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου -που διαφαίνεται- το εγχείρημα έχει τραυματισθεί. Οι τακτικισμοί, οι μικροϋπολογισμοί, οι προσωπικές ατζέντες, εξουδετέρωσαν την προσπάθεια και σκότωσαν μια προοπτική για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου, ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει διεξόδους. Ενός πόλου που θα μπορούσε να αποτελέσει ρήγμα στον διπολισμό. Πρώτα ήταν η πολιτική διακήρυξη, η οποία μέχρι να συμφωνηθεί πέρασε μέσα από τη βάσανο των υποσημειώσεων, των αστερίσκων. Όχι για να ισχυροποιηθεί μια εναλλακτική πορεία για το Κυπριακό και την κοινωνία, αλλά για να μείνει για κάποιους ανοικτή πόρτα (ή παράθυρο, έστω χαραμάδα) με το ΑΚΕΛ. Όταν δε ήλθαν στο ψητό, που αφορούσε το όνομα του υποψήφιου, άρχισε η τακτική που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Πρώτο, υποβάλλονται αυτοί που πρέπει να καούν για να μειωθεί ο κατάλογος. Δεύτερο, να κατατεθούν αυτοί έναντι των οποίων υπάρχει δέσμευση ότι θα αποτελέσουν επιλογή («δεν φταίμε εμείς αλλά αυτοί που σε απέρριψαν, εμείς καταθέσαμε το όνομα»). Τρίτο, ο φόβος της επόμενης ημέρας, κοντολογίς οι ανασφάλειες. Εάν για παράδειγμα υποστηριχθεί ο Λιλλήκας ή κάποιος άλλος που θα επιλεγόταν και συγκεντρώσει ψηλά ποσοστά τι θα γίνει; Θα κάμει κόμμα; 

Η πεπατημένη των ενδιάμεσων

Του Κώστα Βενιζέλου

ΣΥΝΗΘΩΣ οι πολιτικές διακηρύξεις, τα κυβερνητικά προγράμματα όταν αρχίσει ο προεκλογικός και κυρίως όταν ασκηθεί «πραγματική εξουσία», μένουν στα αζήτητα. Είναι γι’ αυτό που οι συζητήσεις στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, οι προσθέσεις και αφαιρέσεις όρων και θέσεων, παραπέμπουν σε μια και μοναδική εξήγηση: Αυτό το σχήμα δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ενδέχεται να μην περπατήσει ποτέ. Η ιστορία με τη «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο», μοιάζει με τα ανακοινωθέντα του Εθνικού Συμβουλίου για τα οποία όλοι χαίρονται, για διαφορετικούς λόγους. Η προσκόλληση σε ορολογίες και σημειολογίες, αποτέλεσε πάντα το μεγάλο πρόβλημα του Κυπριακού, αλλά και το σύνδρομο καταδίωξης των πολιτικών δυνάμεων. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, εκτός από τις ταμπέλες που κουβαλούν οι διαχειριστές του Κυπριακού. Τα διλήμματα μπαίνουν ως άλλοθι για να μπορούν να κρύβονται πίσω από αυτά. 

Ο … ιδιότροπος Χριστοφόρος και η … ενοχλητική Αθηνά Κρικέλη

Του Σάββα Ιακωβίδη

Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπίσεις την κατοχή της πατρίδας σου. Είτε την πολεμάς με αγώνα, αξιοπρέπεια και θυσίες, και υφίστασαι τις όποιες συνέπειες. Είτε την ανέχεσαι, οπότε κύπτεις τον αυχένα, φοβάσαι, εκβιάζεσαι, υποτάσσεσαι, με την αφελή εντύπωση ότι ο Τούρκος κατακτητής θα φανεί ίλεος και θα σου συμπεριφερθεί με αβρότητα. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει να κάνει με τον… Δούκα του Νόρφολκ, αλλά με ασιάτες ληστές. Γι’ αυτό, αντί να τους αντιμετωπίζει ανάλογα, τους συμπεριφέρεται με έναν ψοφοδεϊσμό, που εξοργίζει κάθε Έλληνα αυτού του τόπου. Ο Μητροπολίτης Καρπασίας Χριστοφόρος, αφού είδε και απόειδε μετά από αμέτρητα παρακάλια και εκκλήσεις, να τον αφήσουν να επισκέπτεται το ποίμνιό του, δηλαδή τους 300 εγκλωβισμένους μας, πήγε στο κατοχικό οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου και, με τέσσερις ιερείς, το απέκλεισε συμβολικά για λίγη ώρα. Ήταν πράξη ενός απελπισμένου ιεράρχη.

Θα ανέμενε κανείς ότι η Κυβέρνηση και δη ο Πρόεδρος Χριστόφιας θα κατανοούσαν το διάβημα του Χριστοφόρου και θα ενεργούσαν ώστε να μπορεί να ποιμαίνει το ποίμνιό του, ως ελεύθερος άνθρωπος και ως Ευρωπαίος πολίτης. Κι όμως! Ο Δ. Χριστόφιας αποδοκίμασε την ενέργεια του Καρπασίας, χαρακτηρίζοντας όσους ενεργούν με τέτοιον τρόπο ως «ιδιότροπους και ιδιόρρυθμους», διότι προκαλείται το κατοχικό έκτρωμα. Και επειδή η υψηλή πολιτική Χριστόφια στοχεύει να αποτρέψει οι δυστυχείς Τ/κ να πέσουν στην αγκαλιά της Τουρκίας, ενέργειες όπως του Χριστοφόρου δίνουν, δήθεν, δικαιολογητικά στους Τούρκους να μειώσουν τη ροή ένθεν και ένθεν της κατοχικής γραμμής. Και, φυσικά, χαλούν το κλίμα των συνομιλιών. Τι να πει κανείς πια σε τούτον τον παρανοϊκό τόπο... Πάντως, ο Πρόεδρος ακόμα να απαντήσει στα απελπισμένα ερωτήματα του Χριστοφόρου να του πει πρακτικά τι εισηγείται, ώστε να υπερπηδηθούν τα παρεμβαλλόμενα από τους Τούρκους εμπόδια.

Δεν είναι η κατοχή, είναι κάποιες ιδιοτροπίες…

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Έχει δίκαιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τι πήγε να ενοχλήσει το κατοχικό καθεστώς ο επίσκοπος Καρπασίας; Απαράδεκτος. Αδικαιολόγητος. Μα, να έχει παράπονο που δεν του επιτρέπουν να πηγαίνει στα κατεχόμενα; Τι ήθελε δηλαδή; Να τον αφήνουν να κάνει λειτουργίες στον Απόστολο Ανδρέα και να στέλνει το μήνυμα ότι έχει εκεί εκκλησιαστική κυριαρχία; Να τον αφήνουν να επισκέπτεται τους εγκλωβισμένους και να τους δίνει πνευματική δύναμη να αντέχουν την κατοχή και τους εποίκους, που έβαλε στο κεφάλι τους ο σύντροφος Ταλάτ; (Ναι, ο Ταλάτ.) Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως πρόεδρος όλων των Κυπρίων, αλλά ιδίως των Τουρκοκυπρίων που είναι αδικημένοι και «έχουν εμπιστοσύνη προς αυτήν την Κυβέρνηση», όφειλε να πει την αλήθεια. Διότι αν μας αφήσει στο χάλι μας, είμαστε άξιοι να κατηγορούμε συνεχώς την κατοχή, τον Αττίλα, το παράνομο καθεστώς και θα φέρουμε τη διχοτόμηση. Γιατί να διαμαρτύρεται ο Καρπασίας; Δεν έχουμε Κυβέρνηση να χειριστεί το ζήτημα; Καλά του τα είπε ο Πρόεδρος. «Υπάρχουν», είπε, «και στην ελληνοκυπριακή πλευρά ιδιοτροπίες και ιδιορρυθμίες στα οδοφράγματα». Κι αφού υπάρχουν και στην ελληνοκυπριακή πλευρά δεν πρέπει να φωνάζει ο Καρπασίας.

Τουρκικές ντρίπλες με Βαρώσια

Ελιγμός ενόψει κυπριακής Προεδρίας στην Ε.Ε.- Ανοικτό σενάριο εποικισμού

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Νέους ελιγμούς σχεδιάζει η τουρκική πλευρά ενόψει της άσκησης από την Κυπριακή Δημοκρατία της Προεδρίας της Ε.Ε., το δεύτερο εξάμηνο του 2012, με «θύμα» και πάλι την Αμμόχωστό. Οι σχεδιασμένες διαρροές στον Τύπο για σενάρια, που παρόμοια είχαν δει το φως της δημοσιότητας, επανέρχονται και ενδεχομένως να παραπέμπουν σε κίνηση που έγινε μετά την υπογραφή για ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., τον Απρίλιο του 2003. Τότε, η Άγκυρα προχώρησε στη μερική άρση των περιορισμών διακίνησης ένθεν και ένθεν του κατοχικού οδοφράγματος, κάνοντας κίνηση ματ στη Λευκωσία.

Χθες, είδε το φως της δημοσιότητας ένα νέο σενάριο για την Αμμόχωστο, το οποίο θορύβησε και κινητοποίησε τη Λευκωσία, γιατί πίσω από το θέμα της «επιστροφής» της πόλης, ενδεχομένως να προκύπτει και κίνηση εποικισμού της.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα της τουρκικής Μιλιέτ, το σενάριο προβλέπει άνοιγμα της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου την 1η Ιουλίου για εγκατάσταση, υπό τον έλεγχο της τ/κ πλευράς, σε όσους Ε/κ έχουν εκεί περιουσία.

Το δίλημμα μεταξύ δεξιών και αδέξιων (Του Κώστα Βενιζέλου)

Θα κάνουν κουμάντο στις προεδρικές κι αυτή τη φορά οι δυο μεγάλοι κομματικοί πόλοι; Είναι πρόδηλο ότι θα οδηγήσουν με τους χειρισμούς τους στο γνωστό σκηνικό διατήρησης του διπολισμού, γιατί έτσι εξυπηρετούνται οι στρατηγικές τους επιδιώξεις, αυτό είναι το πολιτικό τους οξυγόνο. Στους σχεδιασμούς αυτούς, συμβάλλει και η αναποτελεσματικότητα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, ο οποίος μέχρι να συζητήσει, να συμφωνήσει και να δράσει, θα βρεθεί ενώπιον ενός διαμορφωμένου τοπίου. Ενός σκηνικού, γνωστού εκ των προτέρων (ως σημαδεμένη τράπουλα) με έντονο το στοιχείο ενός απολίτικου διλήμματος «για το μη χείρον». Στην προκειμένη περίπτωση -το επαναλαμβάνουμε- το ζητούμενο είναι να μην βρεθούμε ενώπιον ενός αδιέξοδου διλήμματος απελπισίας. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι πώς θα λειτουργήσει ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος. Αλλά και πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες της σιωπηρής ή μη διαμαρτυρίας, το ρεύμα της κοινωνικής αγανάκτησης.