Του Κώστα Βενιζέλου
ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τα διλήμματα είναι αποτέλεσμα αδυναμίας αλλά κατά βάθος και προσπάθεια επιβολής. Από τη θέση πως «όποιος διαφωνεί με τους χειρισμούς στο Κυπριακό δεν θέλει λύση, είναι υπέρ της διχοτόμησης», περάσαμε εσχάτως στο μέγα δίλημμα: Όποιος δεν θέλει να στηρίξει τον Ταλάτ, ευνοεί εκλογή του Έρογλου. Αυτή δεν είναι πολιτική προσέγγιση. Είναι ξεπερασμένες πολιτικές πρακτικές από τις οποίες απουσιάζει το στοιχείο της διαλεκτικής, ίδιον διαχρονικά της αριστεράς. (Όχι της καθεστωτικής, της κατεστημένης, αλλά της δημιουργικής/διαλεκτικής, η οποία αγνοείται στην Κύπρο).
Οι πολιτικές επιλογές, όμως, κρίνονται ενίοτε από τα αποτελέσματα. Αυτός είναι ο πλέον απλουστευμένος τρόπος αξιολόγησης, όμως είναι βασικό εργαλείο για να κριθούν έργα. Είναι γεγονός ότι ο Ταλάτ δεν είναι Ντενκτάς, ούτε Έρογλου. Όμως για δύο σχεδόν χρόνια βρίσκεται σε διαδικασία απευθείας διαπραγματεύσεων και το ερώτημα που τίθεται είναι πώς διαφοροποιήθηκε από τις πάγιες τουρκικές θέσεις; Εκτός από να εισπράττει από την ε/κ πλευρά, τι έδωσε ο Ταλάτ στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων; Δεν είναι από την Κυβέρνηση που ειπώθηκε, όχι μια αλλά περισσότερες φορές, ότι θέσεις που καταθέτει είναι συνομοσπονδιακές; Ή πως τις θέσεις στις διαπραγματεύσεις καθορίζει η Άγκυρα;
