Του Νικόλα Α. Ιωννίδη*
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στον «Φ» της 29/08/2011, καθ’ οδόν προς το Προεδρικό για άλλη μία μαύρη Δευτέρα, το άρθρο της κυρίας Ντίας Σεργίου. Το εν λόγω κείμενο περιελάμβανε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο και αναφερόταν σε διάφορα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο γράφων. Δεν γνωρίζω τη συντάκτρια του ρηθέντος άρθρου, η οποία ελπίζω να είναι πάντα καλά, όμως δεν προτίθεμαι να καταφερθώ εναντίον της προσωπικά. Άλλωστε, κάτι τέτοιο εκ μέρους μου θα κατεδείκνυε χαμηλό μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Αντιθέτως, με αφορμή το δημοσίευμα αυτό, θα εκθέσω ορισμένους προβληματισμούς με επιχειρήματα, κάνοντας επίκληση κυρίως στη λογική των συμπολιτών μου και λιγότερο στο θυμικό και το επιθυμητικό τους.
Αρχικά στο άρθρο συναντούμε τη μόνιμη επωδό περί πραξικοπήματος και ΕΟΚΑ Β’. Εν τη ελλείψει επιχειρημάτων επαναφέρεται το συγκεκριμένο ζήτημα και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν σε οποιαδήποτε περίσταση, όσο άσχετο και αν είναι με το υπό συζήτησιν θέμα. Είναι σημαντική η επισήμανση της αρθρογράφου ότι γνωρίζει πραξικοπηματίες που έγιναν μέχρι και βουλευτές. Αυτό μου προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Αφού λέτε πως γνωρίζετε ανθρώπους που ισχυρίζεστε ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα, γιατι δεν το καταγγέλλετε στην Αστυνομία;
Γιατί ο παντοδύναμος Γενικός Εισαγγελέας δεν διατάσσει, αυτεπάγγελτα ή κατόπιν εντολής του δημοκρατικά εκλελεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας, έρευνα για να διαπιστώσει αν όντως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι στράφηκαν εναντίον της Δημοκρατίας το 1974; Εξάλλου, δεν τίθεται θέμα παραγραφής. Με αυτό τον τρόπο θα βρούμε, επιτέλους, και θα καταδικάσουμε εκείνους που εξυπηρέτησαν αλλότρια συμφέροντα και ενήργησαν με τρόπο έκνομο. Δεν πράττει κανείς κάτι τέτοιο, όμως, γιατί προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες και να αναμασούν τις ίδιες πομφόλυγες.
Λόγω της ατιμωρησίας και της ροπής για αυτομαστίγωμα και απόδοση συλλογικών ευθυνών, είναι πιθανόν ο οποιοσδήποτε να στιγματιστεί σαν πραξικοπηματίας, αν δεν ανήκει στην παρούσα κυβερνητική παράταξη· ακόμα κι αν το 1974 ήταν αγέννητος ή μικρό παιδί.
