Οι εγκλωβισμένοι μας και η «διζωνική»

Του Ανδρέα Σ. Αγγελίδη

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ του 1975 συμφωνήθηκε στα πλαίσια της τρίτης συνάντησης της Βιέννης μεταξύ κ.κ. Κληρίδη και Ντενκτάς ότι όσοι Τουρκοκύπριοι ζούσαν στις ελεύθερες περιοχές μπορούσαν, εάν το επιθυμούσαν, να μεταβούν με τα υπάρχοντά τους στην κατεχόμενη από τον στρατό κατοχής περιοχή. Παράλληλα διαβεβαίωσε ο κ. Ντενκτάς ότι οι διαμένοντες -εγκλωβισμένοι- Ελληνοκύπριοι στην υπό κατοχή περιοχή θα έχουν μια «κανονική ζωή». Μάλιστα συμφωνήθηκε ότι και όσοι Ελληνοκύπριοι διαχωρίστηκαν από τις οικογένειές τους να μπορούν να επανενωθούν μετακινούμενοι προς την κατεχόμενη χερσόνησο.

Στη συνέχεια, με αφορμή τη στρεψοδικία της Τουρκίας η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μετά από αίτημα της Κυπριακής Δημοκρατίας ενέκρινε στις 20/11/1975 με 117 ψήφους υπέρ, μια ψήφο της Τουρκίας κατά και 9 αποχές το Ψήφισμα 3396. Σ’ αυτό σημειώθηκε με ανησυχία, ότι οι τέσσερις γύροι των συνομιλιών δεν οδήγησαν σε αμοιβαίως αποδεκτή διευθέτηση. Πρόσθετα με βάση το προηγηθέν ψήφισμα 3212 κλήθηκαν και πάλι όλα τα κράτη να σεβαστούν την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας και να απέχουν από κάθε κατ’ αυτής ενέργεια και επέμβαση. Μεταξύ άλλων η γενική συνέλευση ζήτησε την χωρίς άλλη καθυστέρηση αποχώρηση όλων των ξένων ενόπλων δυνάμεων από τη Δημοκρατία. Επίσης κάλεσε τα μέρη να λάβουν επειγόντως μέτρα για τη διευκόλυνση της εκούσιας επανόδου όλων των προσφύγων υπό συνθήκες ασφαλείας στις εστίες τους καθώς και για τη διευθέτηση όλων των υπολοίπων πτυχών του προσφυγικού προβλήματος. Το ψήφισμα 3395 (οξύτερο από την απόφαση 3212) στο σημείο 6 του διατακτικού του, παρότρυνε πρόσθετα τα μέρη να απέχουν από αλλαγές στη δημογραφική δομή της Κύπρου.