Του Κώστα Βενιζέλου
ΑΚΟΜΗ και να τα βρουν τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου -που διαφαίνεται- το εγχείρημα έχει τραυματισθεί. Οι τακτικισμοί, οι μικροϋπολογισμοί, οι προσωπικές ατζέντες, εξουδετέρωσαν την προσπάθεια και σκότωσαν μια προοπτική για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου, ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει διεξόδους. Ενός πόλου που θα μπορούσε να αποτελέσει ρήγμα στον διπολισμό. Πρώτα ήταν η πολιτική διακήρυξη, η οποία μέχρι να συμφωνηθεί πέρασε μέσα από τη βάσανο των υποσημειώσεων, των αστερίσκων. Όχι για να ισχυροποιηθεί μια εναλλακτική πορεία για το Κυπριακό και την κοινωνία, αλλά για να μείνει για κάποιους ανοικτή πόρτα (ή παράθυρο, έστω χαραμάδα) με το ΑΚΕΛ. Όταν δε ήλθαν στο ψητό, που αφορούσε το όνομα του υποψήφιου, άρχισε η τακτική που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Πρώτο, υποβάλλονται αυτοί που πρέπει να καούν για να μειωθεί ο κατάλογος. Δεύτερο, να κατατεθούν αυτοί έναντι των οποίων υπάρχει δέσμευση ότι θα αποτελέσουν επιλογή («δεν φταίμε εμείς αλλά αυτοί που σε απέρριψαν, εμείς καταθέσαμε το όνομα»). Τρίτο, ο φόβος της επόμενης ημέρας, κοντολογίς οι ανασφάλειες. Εάν για παράδειγμα υποστηριχθεί ο Λιλλήκας ή κάποιος άλλος που θα επιλεγόταν και συγκεντρώσει ψηλά ποσοστά τι θα γίνει;
Θα κάμει κόμμα;
