Οι σπόνσορες του διπολισμού

Του Κώστα Βενιζέλου

ΑΚΟΜΗ και να τα βρουν τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου -που διαφαίνεται- το εγχείρημα έχει τραυματισθεί. Οι τακτικισμοί, οι μικροϋπολογισμοί, οι προσωπικές ατζέντες, εξουδετέρωσαν την προσπάθεια και σκότωσαν μια προοπτική για τη δημιουργία ενός ισχυρού πόλου, ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει διεξόδους. Ενός πόλου που θα μπορούσε να αποτελέσει ρήγμα στον διπολισμό. Πρώτα ήταν η πολιτική διακήρυξη, η οποία μέχρι να συμφωνηθεί πέρασε μέσα από τη βάσανο των υποσημειώσεων, των αστερίσκων. Όχι για να ισχυροποιηθεί μια εναλλακτική πορεία για το Κυπριακό και την κοινωνία, αλλά για να μείνει για κάποιους ανοικτή πόρτα (ή παράθυρο, έστω χαραμάδα) με το ΑΚΕΛ. Όταν δε ήλθαν στο ψητό, που αφορούσε το όνομα του υποψήφιου, άρχισε η τακτική που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Πρώτο, υποβάλλονται αυτοί που πρέπει να καούν για να μειωθεί ο κατάλογος. Δεύτερο, να κατατεθούν αυτοί έναντι των οποίων υπάρχει δέσμευση ότι θα αποτελέσουν επιλογή («δεν φταίμε εμείς αλλά αυτοί που σε απέρριψαν, εμείς καταθέσαμε το όνομα»). Τρίτο, ο φόβος της επόμενης ημέρας, κοντολογίς οι ανασφάλειες. Εάν για παράδειγμα υποστηριχθεί ο Λιλλήκας ή κάποιος άλλος που θα επιλεγόταν και συγκεντρώσει ψηλά ποσοστά τι θα γίνει; Θα κάμει κόμμα; 

Μετά από όλα αυτά, το τοπίο καθαρίζει και επανέρχονται όλοι από εκεί που ξεκίνησαν. Όχι στην αφετηρία για συζητήσεις υπό το φως νέων δεδομένων, αλλά από μηδενική βάση. Και αυτή η εμπειρία (τραγική, κωμική και τα δυο μαζί;) επιβεβαιώνει πως τίποτε τελικά δεν μπορεί να αλλάξει. Ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο, δεν θα έχει καμία σημασία. Άλλωστε αυτό, δηλαδή το παιχνίδι της απόδοσης ευθυνών, δεν αφορά τόσο την κοινωνία όσο την εσωκομματική διαχείριση που θα κάνουν οι αρχηγοί. 

Τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, αλλά αυτό ισχύει και για τους δυο μεγάλους του διπολισμού, λειτουργούν χωρίς να αφουγκράζονται την κοινωνία. Τι θέλουν και επιδιώκουν οι πολίτες μπαίνουν πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα. Προτάσσονται κοντόφθαλμες στρατηγικές. Το αποτέλεσμα; Αυξάνεται η αποχή και διευρύνεται το χάσμα πολιτών με τους πολιτικούς. Τούτο, πρακτικά, ευνοεί τους πολιτικούς. Εκλέγονται, κερδίζουν ή χάνουν και με λιγότερη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές. Στο τέλος, ποιος θα θυμάται τα ποσοστά της αποχής; Θα…δοξάζει όμως το νέο Πρόεδρο, έστω κι εάν είναι της μειοψηφίας. 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 2/6/2012