Του Λάζαρου Μαύρου
ΟΛΟΙ ΣΥΝΗΘΩΣ οι μη μετέχοντες σε κόμματα, την Κομματοκρατία
αποκηρύσσουμε ρητορικώς. Της αποδίδουμε, δικαίως, ουκ ολίγα κακά. Τη
στηλιτεύουμε ως γάγγραινα. Τους δε βολεμένους ή και παγιδευμένους στο
κομματικό μαντρί μεμφόμαστε. Ως συνεργούς για τη συνέχιση της βλαβερής
επικυριαρχίας των αρχηγικών κομματικών μηχανισμών στην πολιτεία. Διότι,
παραμένοντας ευπειθείς υπάκουοι στους ηγέτες τους, συντηρούν κι
αναπαράγουν την κομματική βουλιμία. Αρχηγικά δομημένη με φατριαστικούς
εσωκομματικούς κανόνες. Που επεκτείνει τα πλοκάμια της κι επιβάλλει την
κομματαρχία - ημετεροκρατία - αναξιοκρατία και ρουσφετοπληγία, την
αθέμιτη διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις, παντού στην πολιτεία και
στην κοινωνία. Με τραγικό το ότι: Τα αυτο-εμφανιζόμενα ως «κύτταρα της
δημοκρατίας» κόμματα, να ‘χουν καταντήσει η «καρκινογόνος κυτταρίτιδα
της ρεππάπλικ». Το δε δημοκρατικό -κατ’ όνομα μόνο- πολίτευμα, σε
Ολιγαρχική Κομματική Ηγετοκρατία…
