Το δόγμα του σοσιαλφασισμού

Του Νικόλα Α. Ιωννίδη*

Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στον «Φ» της 29/08/2011, καθ’ οδόν προς το Προεδρικό για άλλη μία μαύρη Δευτέρα, το άρθρο της κυρίας Ντίας Σεργίου. Το εν λόγω κείμενο περιελάμβανε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο και αναφερόταν σε διάφορα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο γράφων. Δεν γνωρίζω τη συντάκτρια του ρηθέντος άρθρου, η οποία ελπίζω να είναι πάντα καλά, όμως δεν προτίθεμαι να καταφερθώ εναντίον της προσωπικά. Άλλωστε, κάτι τέτοιο εκ μέρους μου θα κατεδείκνυε χαμηλό μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Αντιθέτως, με αφορμή το δημοσίευμα αυτό, θα εκθέσω ορισμένους προβληματισμούς με επιχειρήματα, κάνοντας επίκληση κυρίως στη λογική των συμπολιτών μου και λιγότερο στο θυμικό και το επιθυμητικό τους.

Αρχικά στο άρθρο συναντούμε τη μόνιμη επωδό περί πραξικοπήματος και ΕΟΚΑ Β’. Εν τη ελλείψει επιχειρημάτων επαναφέρεται το συγκεκριμένο ζήτημα και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν σε οποιαδήποτε περίσταση, όσο άσχετο και αν είναι με το υπό συζήτησιν θέμα. Είναι σημαντική η επισήμανση της αρθρογράφου ότι γνωρίζει πραξικοπηματίες που έγιναν μέχρι και βουλευτές. Αυτό μου προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Αφού λέτε πως γνωρίζετε ανθρώπους που ισχυρίζεστε ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα, γιατι δεν το καταγγέλλετε στην Αστυνομία;

Γιατί ο παντοδύναμος Γενικός Εισαγγελέας δεν διατάσσει, αυτεπάγγελτα ή κατόπιν εντολής του δημοκρατικά εκλελεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας, έρευνα για να διαπιστώσει αν όντως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι στράφηκαν εναντίον της Δημοκρατίας το 1974; Εξάλλου, δεν τίθεται θέμα παραγραφής. Με αυτό τον τρόπο θα βρούμε, επιτέλους, και θα καταδικάσουμε εκείνους που εξυπηρέτησαν αλλότρια συμφέροντα και ενήργησαν με τρόπο έκνομο. Δεν πράττει κανείς κάτι τέτοιο, όμως, γιατί προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες και να αναμασούν τις ίδιες πομφόλυγες.

Λόγω της ατιμωρησίας και της ροπής για αυτομαστίγωμα και απόδοση συλλογικών ευθυνών, είναι πιθανόν ο οποιοσδήποτε να στιγματιστεί σαν πραξικοπηματίας, αν δεν ανήκει στην παρούσα κυβερνητική παράταξη· ακόμα κι αν το 1974 ήταν αγέννητος ή μικρό παιδί.

Ακολουθούν απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τους κ.κ. Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο Β’, Ζαχαρία Κουλία και Γιώργο Περδίκη. Βεβαίως, δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους των ανωτέρω κυρίων, αλλά φρονώ ότι όπως δημοκρατικά εξελέγη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τον ίδιο δημοκρατικό τρόπο εξελέγησαν και εκείνοι. Η κειμενογράφος πιθανόν να αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία διαφορετικά. Με ένα παρόμοιο σκεπτικό, πάντως, η Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής εξέφρασε τις δημοκρατικές της πεποιθήσεις και έδωσε γραμμή στα ανά τον κόσμο κομμουνιστικά κόμματα διατυπώνοντας το «δόγμα του σοσιαλφασισμού»: όποιος δεν είναι με την Αριστερά, τότε είναι φασίστας. Με παρεμφερή τρόπο αναφερόταν και ο George W. Βush μετά την 11/09/2001 σε όσους δε συμμάχησαν με τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ.

Αφού χώρισε τον κόσμο με το καουμπόικο “good guys and bad guys”, ξεκίνησε να σφάζει αδιακρίτως εν ονόματι «της διεθνούς ασφάλειας και ειρήνης», έχοντας το θράσος να κατηγορεί όσους δεν έπαιρναν το μέρος του. Ο ολοκληρωτισμός, λοιπόν, μπορεί να εμφανιστεί με διάφορα προσωπεία και αποχρώσεις.

Σε σχέση με την αναφορά μου σε ύπαρξη (απολυταρχικού) καθεστώτος στην Κύπρο, το έκανα με πλήρη συναίσθηση των λόγων μου και το επαναλαμβάνω ξανά. Στη Λιβύη, ο Καντάφι κυβέρνησε επί δεκαετίες με βάση το «Πράσινο Βιβλίο», ένα συνονθύλευμα από ιδεοληψίες και δεισιδαιμονίες, επιβάλλοντας το σκοταδισμό.

Στη Συρία, το σοσιαλιστικό Μπάαθ βρίσκεται στην εξουσία από την ανεξαρτησία της χώρας και η δυναστεία Άσαντ οικοδόμησε ένα τρομοκρατικό παρακράτος που παρασιτεί σε βάρος του συριακού λαού. Στο Ιράν, η ισλαμική πολιτεία που προέκυψε από την επανάσταση του 1979 επέβαλε θρησκευτικό νόμο και η χώρα διοικείται αυταρχικά από θρησκόληπτους ισλαμιστές.

Ποια σχέση θα μπορούσε να έχει η φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή Κύπρος με όλους αυτούς τους δικτάτορες; Φυσιολογικά καμία ή απλά τυπική, μέχρι που εξελέγη δημοκρατικά στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας ο Δημήτρης Χριστόφιας. Έκτοτε ξεκίνησε με άκρατη αλαζονεία η εφαρμογή του πιο πάνω δόγματος του σοσιαλφασισμού. Δημιουργήθηκε ένα καθεστώς που λογοκρίνει όσους δεν το λιβανίζουν (π.χ λεκτικές επιθέσεις σε εφημερίδες και ραδιοσταθμούς), φακελώνει όσους δεν ανήκουν στο Κόμμα και τολμούν να διαφωνήσουν, συλλαμβάνει μαθητές γιατί μοιράζουν φυλλάδια που περιλαμβάνουν επιχειρήματα εναντίον της ομοσπονδιακής λύσης, εισβάλλει στις οικίες ανυποψίαστων πολιτών τα χαράματα με πρόφαση αβάσιμες κατηγορίες και πολλά άλλα. Κάθε φορά που πιστεύαμε ότι δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά, ο δημοκρατικά εκλελεγμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας εξέπλησσε. Μέχρι που ξύπνησα το πρωί της 11/07/2011 και βρέθηκα χωρίς πατέρα και άλλες 11 οικογένειες χωρίς τους οικείους τους, γιατί ο δημοκρατικά εκλελεγμένος Δημήτρης Χριστόφιας υποσχέθηκε στο δολοφόνο Άσαντ ότι θα κρατούσε το φονικό φορτίο - κατά παράβασιν σωρείας κανόνων Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου - με σκοπό να του το επιστρέψει κάποια στιγμή. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μοιάσει στους φίλους του, τους μεγάλους ηγέτες Συρίας και Ιράν.

Έτσι, λοιπόν, ο δημοκρατικά εκλελεγμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενήργησε και ενεργεί σε αντίθεση με τις συνταγματικές επιταγές που προνοούν ότι ο ανώτατος άρχων του τόπου οφείλει να πράττει με γνώμονα την προστασία της ζωής των πολιτών και τη διασφάλιση της κρατικής κυριαρχίας της Κύπρου. Η εύνοια των ισχυροτάτων κρατών της Συρίας και του Ιράν είναι σημαντικότερη από τις ζωές των Κυπρίων πολιτών. Γι’ αυτό δολοφόνησε 13 ανθρώπους και κατέστρεψε την οικονομία του τόπου. Αποδύθηκε μετ’ επιτάσεως σε μια προσπάθεια κονιορτοποίησης συνειδήσεων και πνευματικού εξανδραποδισμού του λαού μας. Εν ολίγοις, με βάση τα ανωτέρω, εμφαίνεται εναργώς ότι στην Κύπρο συναντούμε όλα τα συστατικά στοιχεία ενός απολυταρχικού καθεστώτος: λογοκρισία, αλαζονεία των κυβερνώντων, φακέλωμα και στοχοποίηση αντιφρονούντων, εισβολή στις οικίες αθώων πολιτών, σκοταδισμός, ανασφάλεια. Ασκώντας αυτή την κριτική δεν προκρίνω κάποιο άλλο πολιτικό κόμμα, αλλά εκφράζω λογικότατες ανησυχίες. Όποιος διαφωνεί να το κάνει επώνυμα, προβάλλοντας επιχειρήματα και όχι μέσω χυδαίας και άνανδρης ψιθυρολογίας, η οποία στερείται οποιουδήποτε ερείσματος.

* Ο Νικόλας Α. Ιωαννίδης είναι νομικός


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 6/9/2011