Του Ανδρέα Σ. Αγγελίδη
ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ του 1975 συμφωνήθηκε στα πλαίσια της τρίτης συνάντησης της Βιέννης μεταξύ κ.κ. Κληρίδη και Ντενκτάς ότι όσοι Τουρκοκύπριοι ζούσαν στις ελεύθερες περιοχές μπορούσαν, εάν το επιθυμούσαν, να μεταβούν με τα υπάρχοντά τους στην κατεχόμενη από τον στρατό κατοχής περιοχή. Παράλληλα διαβεβαίωσε ο κ. Ντενκτάς ότι οι διαμένοντες -εγκλωβισμένοι- Ελληνοκύπριοι στην υπό κατοχή περιοχή θα έχουν μια «κανονική ζωή». Μάλιστα συμφωνήθηκε ότι και όσοι Ελληνοκύπριοι διαχωρίστηκαν από τις οικογένειές τους να μπορούν να επανενωθούν μετακινούμενοι προς την κατεχόμενη χερσόνησο.
ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ του 1975 συμφωνήθηκε στα πλαίσια της τρίτης συνάντησης της Βιέννης μεταξύ κ.κ. Κληρίδη και Ντενκτάς ότι όσοι Τουρκοκύπριοι ζούσαν στις ελεύθερες περιοχές μπορούσαν, εάν το επιθυμούσαν, να μεταβούν με τα υπάρχοντά τους στην κατεχόμενη από τον στρατό κατοχής περιοχή. Παράλληλα διαβεβαίωσε ο κ. Ντενκτάς ότι οι διαμένοντες -εγκλωβισμένοι- Ελληνοκύπριοι στην υπό κατοχή περιοχή θα έχουν μια «κανονική ζωή». Μάλιστα συμφωνήθηκε ότι και όσοι Ελληνοκύπριοι διαχωρίστηκαν από τις οικογένειές τους να μπορούν να επανενωθούν μετακινούμενοι προς την κατεχόμενη χερσόνησο.
Στη συνέχεια, με αφορμή τη στρεψοδικία της Τουρκίας η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μετά από αίτημα της Κυπριακής Δημοκρατίας ενέκρινε στις 20/11/1975 με 117 ψήφους υπέρ, μια ψήφο της Τουρκίας κατά και 9 αποχές το Ψήφισμα 3396. Σ’ αυτό σημειώθηκε με ανησυχία, ότι οι τέσσερις γύροι των συνομιλιών δεν οδήγησαν σε αμοιβαίως αποδεκτή διευθέτηση. Πρόσθετα με βάση το προηγηθέν ψήφισμα 3212 κλήθηκαν και πάλι όλα τα κράτη να σεβαστούν την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας και να απέχουν από κάθε κατ’ αυτής ενέργεια και επέμβαση. Μεταξύ άλλων η γενική συνέλευση ζήτησε την χωρίς άλλη καθυστέρηση αποχώρηση όλων των ξένων ενόπλων δυνάμεων από τη Δημοκρατία. Επίσης κάλεσε τα μέρη να λάβουν επειγόντως μέτρα για τη διευκόλυνση της εκούσιας επανόδου όλων των προσφύγων υπό συνθήκες ασφαλείας στις εστίες τους καθώς και για τη διευθέτηση όλων των υπολοίπων πτυχών του προσφυγικού προβλήματος. Το ψήφισμα 3395 (οξύτερο από την απόφαση 3212) στο σημείο 6 του διατακτικού του, παρότρυνε πρόσθετα τα μέρη να απέχουν από αλλαγές στη δημογραφική δομή της Κύπρου.
Το ψήφισμα 3395 αποτελούσε τότε μια εξαιρετικής σημασίας νίκη της ελληνοκυπριακής πλευράς κατά το διεθνές δίκαιο. Εκτός αυτού επρόκειτο για επιτυχία της πολιτικής της διεθνοποίησης του Κυπριακού της ακολουθούμενης συνειδητά από την τότε Κυβέρνηση Μακαρίου και ισοδυναμούσε δε με απόρριψη της θεωρίας ενός διζωνικού κυπριακού κράτους.
Προφανώς με τον όρο «διζωνική» που πάντα προωθούσε η Τουρκία, όπως πράττει και σήμερα, αποβλέπει σε ένα ρατσιστικό διαχωρισμό των νομίμων πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, που πρέπει να μην το αποδέχεται, όπως έγινε και με το Δημοψήφισμα του 2004, κανένας όπου γης σόφρων άνθρωπος.
Αν τα δεινά της Κύπρου από το 1963-64 τα επέφερε εν πολλοίς η δικοινοτική μορφή του Συντάγματος του 1960, τότε πολύ περισσότερο εάν η λύση στηρίζεται στην ύπαρξη δύο συνιστώντων κρατιδίων, θα είναι τούτο προθάλαμος νέας επεκτατικής μεθόδευσης της Άγκυρας.
Γι’ αυτό είναι που σε προχθεσινή 5/1/2011 τηλεοπτική εκπομπή υπενθύμισα στον αγαπητό φίλο κ. Στεφάνου, κυβερνητικό εκπρόσωπο, ότι το δίδαγμα, ιστορικά, από τη διαχρονική στάση της Τουρκίας (π.χ. Λωζάνη 1923 και μη τήρηση της σε σχέση με τους Έλληνες της Ίμβρου και Τενέδου) είναι ότι την Τουρκία θα πρέπει να την προσέχουμε ακόμη και όταν δεσμεύεται με συμφωνίες γιατί δεν τις τηρεί. Άρα κάθε λέξη σε προτάσεις μας ή ακόμη σε δηλώσεις κοινές (όπως της 23/5/2008 για συνεταιρικό κράτος) θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ή μη προσεκτικοί.
Τουλάχιστον ας φροντίσουμε στα όσα παραχωρούμε γενναία χωρίς επίτευξη λύσης, να έχουν νομική ακρίβεια και καθαρότητα ώστε να αποβλέπουν τουλάχιστο σε μια λύση ομοσπονδίας, με το κατάλληλο περιεχόμενο, όπως επεδίωκε και ο αείμνηστος Τάσσος. Παρά τις τότε διπλωματικές επιτυχίες της βάναυσα τραυματισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας από τη βάρβαρη επίθεση που δέχθηκε από την πανίσχυρη Τουρκία, σήμερα οι αδούλωτες ψυχές των ελεύθερων πολιορκημένων της Καρπασίας, όσες λίγες απόμειναν, στην ουσία ξεχάστηκαν. Δυστυχώς ακόμα και όταν τα Χριστούγεννα τους διέκοψαν με ανοίκειο τρόπο τη θεία λειτουργία, η δική μας πλευρά αντί να ομιλεί για «ένα σου, ένα μου» αδράνησε ή αποφεύγει να μεταφέρει το ζήτημα με βάση και την 4η Διακρατική προσφυγή, ως πολιτικό θέμα ύψιστης σημασίας, ενώπιον του Συμβουλίου των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Από πού ξεκινήσαμε και πού φθάσαμε!
* Ο Ανδρέας Σ. Αγγελίδης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΔΗΚΟ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 13/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου