Είδατε την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι "Το πλοίο φεύγει"; Σε εκείνο το πλοίο υπήρχε και ένας πρίγκιπας και ένας δημοσιογράφος. Και υπέβαλε την εξής ερώτηση ο δημοσιογράφος στον πρίγκιπα από τον οποίο έπαιρνε συνέντευξη μια μέρα: "Ποια η γνώμη σας για τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα;" Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η απάντηση του πρίγκιπα. "Όλοι καθόμαστε στην άκρη ενός βουνού", είπε. Όμως, ο μεταφραστής του πρίγκιπα διαφωνούσε και διόρθωσε αυτό που είπε ο πρίγκιπας. Είπε "κάτω από το βουνό" και όχι "στην άκρη του βουνού". Κατόπιν τούτου άρχισε μια συζήτηση. Για το αν ήταν στην άκρη του βουνού ή κάτω από αυτό. Έτσι τελείωσε εκεί αυτή η συνέντευξη.
Πάντα με αυτό το γεγονός παρομοιάζω το κυπριακό ζήτημα, τις ερωτήσεις που υποβάλλουν οι δημοσιογράφοι στους πολιτικούς και τις απαντήσεις που οι τελευταίοι δίδουν. Με την ερώτηση που υποβλήθηκε στον πρίγκιπα, την απάντηση που εκείνος έδωσε και τις παράλογες συζητήσεις που άρχισαν γύρω από αυτή την απάντηση. Με αυτό που λένε ότι ένας τρελός ρίχνει μιαν πέτρα στο πηγάδι και χίλια άτομα δεν μπορούν να τη βγάλουν από εκεί. "Τι προσδοκάτε από τη φετινή χρονιά;", ρώτησαν τον άνθρωπο. "Λύση", τους απαντά. Τι άλλο να έλεγε; Γιατί υποβάλλει μια τέτοια ερώτηση ο δημοσιογράφος αφού γνωρίζει την απάντηση που θα πάρει; Μήπως απλώς για να υποβάλει ερώτηση; Πάλιωσαν πολύ όσα λέγονται και γράφονται, οι τίτλοι των εφημερίδων και οι δηλώσεις των ηγετών για το Κυπριακό. Και δεν είναι πια καθόλου δημιουργικά. Στη σακούλα του παλιατζή υπάρχουν ένα σωρό ειρηνευτικά σχέδια, μεσολαβητές, τραπέζια διαπραγμάτευσης και φωτογραφίες. Έχει δίκιο ο πρίγκιπας του Φελίνι. Όλοι καθόμαστε στην άκρη ενός βουνού. Και το πλοίο φεύγει.
Οι Ρώσοι πάντα υποβάλλουν την ίδια ερώτηση όταν στριμωχτούν: "Τι πρέπει να γίνει;". Αναζητούν την έξοδο από το τούνελ αφού υποβάλουν αυτή την ερώτηση. Ο Τσερνισέφσκι, ο Λένιν και οι σύγχρονοι Ρώσοι διανοούμενοι αναζητούσαν συνεχώς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Εμείς τι κάνουμε; Περνάμε τη ζωή μας αναφερόμενοι συνεχώς σε σχέδια. Ή υπολογίζοντας τις ημερομηνίες κατά τις οποίες θα έρθουν στο νησί οι Γενικοί Γραμματείς του ΟΗΕ. Μάλιστα τους συμπεριφερόμαστε με βλακώδη τρόπο σαν να είναι ο Γκοντό. Τοποθετούμε τις πιο συνηθισμένες, τις πιο παράλογες πολιτικές δηλώσεις στις οθόνες των τηλεοράσεών μας και στις σελίδες των εφημερίδων μας χρησιμοποιώντας φράσεις που καταλήγουν με το ότι "προέβη σε σημαντικές δηλώσεις". Και το πλοίο φεύγει.
"Δεν καθόμαστε στο τραπέζι ως ίσες πλευρές", παραπονιέται ο Ταλάτ. Ο Χριστόφιας είναι ο Πρόεδρος της Κύπρου. Ένας αναγνωρισμένος Πρόεδρος. Και ο ίδιος είναι απλώς ένας ηγέτης κοινότητας. Ή ένας ψευδοπρόεδρος. Ε, τι περίμενε δηλαδή; Είτε να αναγνωριστούν δύο κράτη ή κανένα από αυτά; Η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έπεφτε σε αυτή την παγίδα αν έλεγε "ναι" στο σχέδιο Ανάν. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν για 24 ώρες ανεξαρτήτως αν θα εφαρμοζόταν ή όχι το σχέδιο Ανάν. Ενώ ήταν ένα αναγνωρισμένο κράτος, θα μετατρεπόταν ξαφνικά σε ένα μη αναγνωρισμένο μόρφωμα. Και αργότερα η Τουρκία δεν θα πάθαινε τίποτα αν δεν εφάρμοζε αυτά που προνοούσε το σχέδιο εκείνο. Ακριβώς όπως δεν παθαίνει τίποτα τώρα. Νά που λεηλατεί τα ελληνοκυπριακά εδάφη όπως επιθυμεί, μεταφέρει πληθυσμό, δεν αποσύρει στρατεύματα, δεν ανοίγει το Βαρώσι και εμποδίζει την εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου εδώ. Μήπως της λέει κανείς τίποτα;
Αν δεν είσαι ίσος στο τραπέζι, πάλι εσύ φταις αδελφέ Ταλάτ. Διότι εσύ αρνήθηκες τη δική σου Δημοκρατία. Την Κυπριακή Δημοκρατία, της οποίας ουσιαστικά είσαι πολίτης. Αν ήθελες θα μπορούσες να καθίσεις σε εκείνο το τραπέζι ως αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας και μάλιστα έχοντας στο χέρι ένα τεράστιο δικαίωμα αρνησικυρίας. Και κανείς δεν θα μπορούσε να σε εμποδίσει. Κανένας. Όμως, εσύ προτίμησες να καθίσεις ως ένας ψευδοπρόεδρος, αντί ως ένας πραγματικός αντιπρόεδρος. Τότε γιατί παραπονιέσαι συνεχώς;
Ιδού το πλοίο φεύγει και πάλι. Περνάνε τα χρόνια. Δεν ρωτώ κανέναν αν πιστεύει σε λύση. Διότι ξέρω ότι όλοι καθόμαστε στην άκρη ενός βουνού.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης", 07/01/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου