Τα διλήμματα της επιβολής

Του Κώστα Βενιζέλου

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τα διλήμματα είναι αποτέλεσμα αδυναμίας αλλά κατά βάθος και προσπάθεια επιβολής. Από τη θέση πως «όποιος διαφωνεί με τους χειρισμούς στο Κυπριακό δεν θέλει λύση, είναι υπέρ της διχοτόμησης», περάσαμε εσχάτως στο μέγα δίλημμα: Όποιος δεν θέλει να στηρίξει τον Ταλάτ, ευνοεί εκλογή του Έρογλου. Αυτή δεν είναι πολιτική προσέγγιση. Είναι ξεπερασμένες πολιτικές πρακτικές από τις οποίες απουσιάζει το στοιχείο της διαλεκτικής, ίδιον διαχρονικά της αριστεράς. (Όχι της καθεστωτικής, της κατεστημένης, αλλά της δημιουργικής/διαλεκτικής, η οποία αγνοείται στην Κύπρο).

Οι πολιτικές επιλογές, όμως, κρίνονται ενίοτε από τα αποτελέσματα. Αυτός είναι ο πλέον απλουστευμένος τρόπος αξιολόγησης, όμως είναι βασικό εργαλείο για να κριθούν έργα. Είναι γεγονός ότι ο Ταλάτ δεν είναι Ντενκτάς, ούτε Έρογλου. Όμως για δύο σχεδόν χρόνια βρίσκεται σε διαδικασία απευθείας διαπραγματεύσεων και το ερώτημα που τίθεται είναι πώς διαφοροποιήθηκε από τις πάγιες τουρκικές θέσεις; Εκτός από να εισπράττει από την ε/κ πλευρά, τι έδωσε ο Ταλάτ στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων; Δεν είναι από την Κυβέρνηση που ειπώθηκε, όχι μια αλλά περισσότερες φορές, ότι θέσεις που καταθέτει είναι συνομοσπονδιακές; Ή πως τις θέσεις στις διαπραγματεύσεις καθορίζει η Άγκυρα;

Στην πολιτική δεν μπορούμε να λειτουργούμε με πλασματικά διλήμματα. Ούτε με μεσοβέζικες πολιτικές, που οδηγούν σε ομιχλώδεις διαδρομές. Η διχοτόμηση δεν θα προκύψει με την απόρριψη μιας πορείας που οδηγεί σε αδιέξοδα, αλλά από επιλογές που δοκιμάσθηκαν και δεν απέδωσαν. Ο Ταλάτ, όπως και ο Ντενκτάς προηγουμένως, είναι ο εγκάθετος της Άγκυρας, γεγονός που το δηλώνει και ο ίδιος («εάν μου πει η Άγκυρα να κάτσω, θα κάτσω, εάν μου πει να σηκωθώ, θα σηκωθώ»). Το άγχος θα έπρεπε να κυριεύει τον ίδιο τον κατοχικό ηγέτη που δεν έκανε οτιδήποτε που να επιβεβαιώσει την παλιά του φήμη. Επιβεβαίωσε αυτό που ο ίδιος είπε για το ρόλο του ως επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος. Ότι ακολουθεί τις εντολές της κατοχικής δύναμης. Θα μπορούσε να πράξει και διαφορετικά; Όχι ασφαλώς. Οι ψευδαισθήσεις όταν καθίστανται «στοχοπροσηλωμένη πολιτική», είναι υψηλού κινδύνου ρίσκο.

Σημείωση:

Το πιο ισχυρό ψήφισμα που εξασφαλίσαμε είναι το 550 (1984) που δεν αναγνωρίζει ψευδοκράτος και «εκλογές». Τώρα επιχειρούμε εμείς να το ξεπεράσουμε, να το παρακάμψουμε; Το ψήφισμα, «καταδικάζει όλες τις αποσχιστικές ενέργειες, περιλαμβανομένης της δήθεν ανταλλαγής πρεσβευτών μεταξύ της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας, κηρύσσει αυτές παράνομες και άκυρες και ζητά την άμεση ανάκλησή τους».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 30/3/2010