Του Άριστου Μιχαηλίδη
Από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέχρι τα βρετανικά δικαστήρια. Ποιος θυμάται την τεράστια δικαίωση στη διακρατική προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον της Τουρκίας τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή, όταν κερδίσαμε απόφαση, που καταδίκαζε την Τουρκία για μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και των συγγενών των αγνοουμένων, παραβίαζε δεκατέσσερα άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποφάσιζε, το ανώτατο νομικό όργανο της Ευρώπης, ότι η Τουρκία έχει ευθύνη για την κατεχόμενη Κύπρο. Ποιος αξιοποίησε, για να αναφερθούμε στο θέμα των ημερών, τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τους εποίκους; Έκθεση Κουκό, έκθεση Λάακσο, έκθεση Πόος… Όλες αναδείκνυαν τον εποικισμό ως έγκλημα πολέμου, που «με την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα δημιουργεί πραγματική απειλή, διότι, μακροπρόθεσμα η σημαντική αύξηση του τουρκόφωνου πληθυσμού ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για αμετροεπείς αξιώσεις από την τουρκική πλευρά, σχετικά με εδαφικές αναπροσαρμογές και πολιτικές εξουσίες στην τελική λύση του Κυπριακού» (έκθεση του Φινλανδού εισηγητή Γιάακο Λάακσο, εφ. Σημερινή, 13/10/2003). Ιδού λοιπόν σήμερα, να βρίσκεται μπροστά μας αυτή η «πραγματική απειλή» κι εμείς να έχουμε δεμένα τα χέρια ακόμα και μπροστά στα στημένα παιχνίδια του Ντάουνερ, που δηλώνει ανερυθρίαστα ότι τα Ηνωμένα Έθνη, ο θεματοφύλακας του διεθνούς δικαίου, δεν έχουν λόγο στην απογραφή των κατεχομένων, την απογραφή που θέλει να καταγράψει με επίσημους αριθμούς το μέγεθος αυτής της απειλής. Διότι όλα αυτά τα σπουδαία όπλα η ηγεσία μας τα πέταξε σε ξεχασμένα συρτάρια για να πολιτευτεί με τη «σχολή σκέψης» του Δημήτρη Χριστόφια, όπως επεξηγείται σε μια δήλωσή του, τον Αύγουστο του 2009, όταν συζητούσαμε ανάλογα «νομικά όπλα». Είπε: «Εγώ δεν είμαι νομικός. Είμαι πολιτικός που βλέπει μπροστά και κάποιοι επιτέλους πρέπει να κάνουν το ίδιο. Η νομικίστικη αντιμετώπιση του Κυπριακού μόνο κακό μπορεί να κάνει».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 16/4/2011
ΣΠΟΥΔΑΙΟ το ψήφισμα για το Κυπριακό της Επιτροπής Νομικών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, αλλά δεν καταλάβαμε γιατί πανηγύριζε ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση και ειδικά ο Χρήστος Πουργουρίδης. Το ψήφισμα, σύμφωνα με ανακοίνωση της Βουλής, θέτει εν αμφιβόλω τη Συνθήκη Εγγυήσεως, αμφισβητεί τη νομιμότητα των βρετανικών βάσεων και απευθύνει «έκκληση προς όλες τις χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης να μην αναγνωρίζουν ή στηρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο τις de facto αρχές εδαφών, που είναι αποτέλεσμα παράνομης διαίρεσης, και ειδικά εκείνων που στηρίζονται πάνω σε ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις». Πρόκειται ασφαλώς για ένα ισχυρό ψήφισμα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από την ελληνοκυπριακή ηγεσία, αλλά ποιο ανάλογο όπλο αξιοποιήθηκε για να αξιοποιηθεί κι αυτό; Τέτοιου είδους στηρίγματα είχαμε πολλά και κυρίως, όπου τέθηκαν οι νομικές πτυχές και η παραβίαση του διεθνούς δικαίου, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν με πολιτικά και διπλωματικά τεχνάσματα.
Από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέχρι τα βρετανικά δικαστήρια. Ποιος θυμάται την τεράστια δικαίωση στη διακρατική προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας εναντίον της Τουρκίας τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή, όταν κερδίσαμε απόφαση, που καταδίκαζε την Τουρκία για μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και των συγγενών των αγνοουμένων, παραβίαζε δεκατέσσερα άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποφάσιζε, το ανώτατο νομικό όργανο της Ευρώπης, ότι η Τουρκία έχει ευθύνη για την κατεχόμενη Κύπρο. Ποιος αξιοποίησε, για να αναφερθούμε στο θέμα των ημερών, τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τους εποίκους; Έκθεση Κουκό, έκθεση Λάακσο, έκθεση Πόος… Όλες αναδείκνυαν τον εποικισμό ως έγκλημα πολέμου, που «με την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα δημιουργεί πραγματική απειλή, διότι, μακροπρόθεσμα η σημαντική αύξηση του τουρκόφωνου πληθυσμού ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για αμετροεπείς αξιώσεις από την τουρκική πλευρά, σχετικά με εδαφικές αναπροσαρμογές και πολιτικές εξουσίες στην τελική λύση του Κυπριακού» (έκθεση του Φινλανδού εισηγητή Γιάακο Λάακσο, εφ. Σημερινή, 13/10/2003). Ιδού λοιπόν σήμερα, να βρίσκεται μπροστά μας αυτή η «πραγματική απειλή» κι εμείς να έχουμε δεμένα τα χέρια ακόμα και μπροστά στα στημένα παιχνίδια του Ντάουνερ, που δηλώνει ανερυθρίαστα ότι τα Ηνωμένα Έθνη, ο θεματοφύλακας του διεθνούς δικαίου, δεν έχουν λόγο στην απογραφή των κατεχομένων, την απογραφή που θέλει να καταγράψει με επίσημους αριθμούς το μέγεθος αυτής της απειλής. Διότι όλα αυτά τα σπουδαία όπλα η ηγεσία μας τα πέταξε σε ξεχασμένα συρτάρια για να πολιτευτεί με τη «σχολή σκέψης» του Δημήτρη Χριστόφια, όπως επεξηγείται σε μια δήλωσή του, τον Αύγουστο του 2009, όταν συζητούσαμε ανάλογα «νομικά όπλα». Είπε: «Εγώ δεν είμαι νομικός. Είμαι πολιτικός που βλέπει μπροστά και κάποιοι επιτέλους πρέπει να κάνουν το ίδιο. Η νομικίστικη αντιμετώπιση του Κυπριακού μόνο κακό μπορεί να κάνει».
Στην ίδια σχολή ανήκει και ο Χρήστος Πουργουρίδης, που επίσης πανηγυρίζει για το ψήφισμα, αλλά στην πράξη είναι αυτός (με ένα δυο άλλους της ηγεσίας της αντιπολίτευσης) που προωθούσε μέχρι πρόσφατα τη συνεργασία ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ για να στηριχθεί η στρατηγική Χριστόφια. Και είναι αυτός, που μέχρι πρόσφατα (πριν από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, φυσικά) όταν τον ρωτούσαν για το σχέδιο Ανάν έλεγε: «σφαιρικά όμως εάν αναμένουμε να επιτύχουμε κάτι καλύτερο θα πρέπει να πετούμε στα σύννεφα» (Φιλελεύθερος, 11/07/2010). Ας μην κοροϊδεύουμε λοιπόν τους εαυτούς μας. Αυτά τα όπλα έχουν αξία, μόνο αν υπάρχει ηγεσία ικανή να τα αξιοποιήσει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 16/4/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου