Θα 'πρεπε να ντρέπεστε!

Συγκλονιστική επιστολή της Μαρίας Ηρακλέους, σύζυγος του αδικοχαμένου, κατά τη φονική έκρηξη στο Μαρί, Μιχάλη Ηρακλέους

«Έχουν χάσει τη ζωή τους 13 άνθρωποι αθώοι και τραυματίστηκαν γύρω στους 60 από εγκληματική αμέλεια από κάποιους ανάξιους και που τώρα νομίζουν πως θα τη γλιτώσουν. Από τις 11.7.2011, που έγινε το μεγάλο κακό, σήμερα έχουμε 8.8.2011. Είκοσι οκτώ ολόκληρες ημέρες και τίποτα δεν έχει γίνει. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ; Πού είναι η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; Θα 'πρεπε να ντρέπεστε! Σκοτώθηκαν 13 άνθρωποι και ακόμα ένας χαροπαλεύει στην εντατική. Δεν έχετε τσίπα ανθρωπιάς πάνω σας; Αυτοί οι άνθρωποι δολοφονήθηκαν εξαιτίας της αμέλειας κάποιων άχρηστων και ανάξιων ανθρώπων, που νόμιζαν ότι ήταν άξιοι για τη θέση τους. Δόθηκαν σε άτομα ανεγκέφαλα, που παρ' όλες τις προειδοποιήσεις που είχαν ξανά και ξανά, δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Απλώς δεν ασχολήθηκαν, γιατί απλώς δεν ήταν δίπλα από το σπίτι τους και δεν κινδύνευαν.

Γιατί να ασχοληθούν για τους άλλους; Αυτό τι σημαίνει; Εγκληματική αμέλεια και Δολοφονία, γιατί γνώριζαν πολύ καλά τι περιείχαν τα εμπορευματοκιβώτια. Εδώ κάθε Πάσχα προειδοποιούν για τις κροτίδες και για τα πυροτεχνήματα πόσο επικίνδυνα είναι, και που κάθε χρόνο τόσα παιδιά χάνουν τα άκρα τους, και δεν ήξεραν τη σοβαρότητα του περιεχομένου των εμπορευματοκιβωτίων; Ας μη μας κοροϊδεύουν! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι πήγαιναν κάθε μέρα στην εργασία τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι δίπλα τους ακριβώς υπήρχε μια φονική βόμβα. Ο άνδρας μου Μιχάλης (Μichel) Ηρακλέους πήγε για να βγάλει την υπηρεσία του και δεν ξαναγύρισε πίσω. Μας είπαν ότι έχασε τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος και έγινε ήρωας.

Εμάς μας ρώτησαν αν θέλαμε να γίνει ήρωας κάτω από αυτές τις συνθήκες; Ρώτησαν τα παιδιά του, αν ήθελαν να μην ξαναδούν τον πατέρα τους και ποτέ ξανά να μην μπορέσουν να ξαναφωνάζουν τη λέξη «παπά»; Ρώτησαν αν ο ίδιος ήθελε να μην ξαναγυρίσει πίσω στο σπίτι και στην οικογένειά του, που τόσο πολύ αγαπούσε και θα έκανε το παν για μας; Και προς τι; Δεν τους άφησαν να φύγουν οι ανώτεροί τους μέχρι τέλους και για να σώσουν τι; Γιατί δεν τους είπαν να εκκενώσουν την περιοχή, αφού δεν μπορούσε να γίνει κάτι; Ήταν ανώφελο.

Παρόλ' αυτά, ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι αυτοί οι εγκληματίες που φέρουν την ευθύνη. Γιατί ο άνδρας μου δεν θυσιάστηκε για την πατρίδα του αντιμετωπίζοντας εχθρούς. Έχασε τη ζωή του από την ηλιθιότητα των δικών μας δυστυχώς ανθρώπων. Όπως λέει και το τραγούδι που κυκλοφόρησε τώρα για την 11.7.2011 και λέει «βγάλαμε τα μάτια μας με τα δικά μας χέρια».

Πού είναι η Δικαιοσύνη;

Ακούστηκε ότι 2-3 μέρες μετά το μεγάλο κακό που μας βρήκε, κάποιοι βρίσκονταν στο Υπουργείο Άμυνας μέχρι πρωίας και κατέστρεφαν έγγραφα. Κάποιοι είδαν, επίσης, στις 11.7.2011, μετά την έκρηξη στο Μαρί, γύρω στις 9.00 π.μ. να μεταφέρονται 2 εμπορευματοκιβώτια με συνοδεία της Αστυνομίας από τον αυτοκινητόδρομο προς τη Λεωφόρο Λεμεσού. Πού βρίσκονταν αυτά τα εμπορευματοκιβώτια και γιατί τόσο εσπευσμένα δόθηκε εντολή να μεταφερθούν αλλού; Ακούστηκε πως ήταν κάπου κοντά στο αεροδρόμιο, φανταστείτε τι μυαλό διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι! Eπίσης, 15 μέρες περιπου πριν να γίνει η φονική έκρηξη, εκεί στη Ναυτική Βάση είχαν πάει γύρω στα 100 παιδιά από σχολεία για ξενάγηση! Φανταστείτε τι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο και ποιοι άνθρωποι κατέχουν τις υψηλές θέσεις!

Προχθές άκουσα στις ειδήσεις για ένα ατύχημα που έγινε, όπου κάποιος συγκρούστηκε με το αυτοκίνητό του με μία μοτοσικλέτα και ένας εκ των δύο πέθανε. Αμέσως η Αστυνομία συνέλαβε τον ύποπτο και οδηγήθηκε υπό κράτηση. Εδώ που σκοτώθηκαν 13 ψυχές, που δολοφονήθηκαν και τόσοι άλλοι που τραυματίστηκαν, πού είναι η Δικαιοσύνη; Πού είναι η Κυβέρνηση να αποδώσει Δικαιοσύνη; Αν ήμασταν σε άλλο κράτος, τώρα όλοι οι ένοχοι θα ήταν υπό κράτηση μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση, αυτή η ύπουλη βρόμικη υπόθεση. Σας ρωτώ, κ. Πρόεδρε, πού είναι η Δικαιοσύνη; Γιατί δεν σκοτώθηκαν μόνο 13 ψυχές, αλλά μαζί τους πέθαναν και οι οικογένειές τους. Γκρεμίστηκαν τα όνειρά μας και το μόνο που έχει απομείνει για την υπόλοιπη ζωή μας είναι οι αναμνήσεις, οι φωτογραφίες και κάποια βίντεο.

Ούτε ένα δάκρυ

Όταν πρωτοεκλεγήκατε Πρόεδρος, θυμάμαι που βγαίνατε στα κανάλια και κλαίγατε για διάφορα θέματα, π.χ. για τη μητέρα σας, όταν πάλι θα κάνατε μια επέμβαση και διερωτώμαι, γιατί δεν βγήκατε ούτε μια φορά να πείτε πόσο λυπάστε γι' αυτό που έγινε, να ζητήσετε συγγνώμη και παρά μόνο, όταν σας ρώτησε κάποιος δημοσιογράφος γιατί δεν το κάνατε, τότε εσείς με μιαν απάθεια είπατε ότι η συγγνώμη είναι δεδομένη. Έτσι πιστεύετε πως πρέπει ένας Πρόεδρος να αντιμετωπίζει αυτές τις σοβαρές συνέπειες του δικού σας λάθους; Ούτε ένα δάκρυ δεν χύσατε γι' αυτούς τους ανθρώπους, που τόσο ΑΔΙΚΑ σκοτώθηκαν. Εγώ με τον άντρα μου την επομένη θα πηγαίναμε διακοπές, με τα παιδιά μας, και αντ' αυτού έπρεπε να πάω στο νεκροτομείο για αναγνώριση, ποιού; Του άντρα μου, που την προηγούμενη μέρα ήταν όλα μια χαρά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την απαίσια δυσοσμία του πιο απαίσιου μέρους που επισκέφθηκα ποτέ στη ζωή μου.

Ο χρόνος σταμάτησε

Διερωτώμαι, αν όλοι αυτοί οι ένοχοι εγκληματίες κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, αγκαλιά με τη γυναίκα τους και ήσυχοι με τη συνείδησή τους. Εγώ πάλι όχι, δεν κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια, τις ελάχιστες ώρες που κοιμάμαι αγκαλιά με το άψυχο μαξιλάρι και τη φωτογραφία του Άγγελού μου, και παρακαλώ να είναι ένας κακός εφιάλτης. Κι όταν κλείνω τα μάτια και τα ξανανοίγω, δυστυχώς αντιλαμβάνομαι ότι δεν κοιμάμαι, δεν είναι εφιάλτης, αλλά είναι πραγματικότητα. Τις υπόλοιπες ώρες, μέρες που περνάνε, ούτε που το καταλαβαίνω... για μένα ο χρόνος έχει πια σταματήσει στις 11.7.2011, ώρα 7.00 π.μ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σημερινή", 8/8/2011