Tα ναι και όχι των Αμερικανών

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη τώρα γνωρίζει τις θέσεις της Ουάσιγκτον για όλα τα προβλήματα της Κύπρου. Και το πολιτικό και το οικονομικό. Και βεβαίως ξέρει και τις αμερικανικές σκέψεις για τα θέματα ενέργειας, καθώς η Ανατολική Μεσόγειος αναδεικνύεται σε παγκόσμια ενεργειακή δύναμη. Γνωρίζει τα «ναι», τα «όχι» και τα «πρέπει» των Αμερικανών, όπως τα εξέφρασαν στον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη, ο Αμερικανός ομόλογός του Τζον Κέρι και οι συνεργάτες του.

 

Το πλέον σημαντικό είναι ότι σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του κ. Κασουλίδη, οι Αμερικανοί δεν συνδέουν την οικονομική κρίση με την επίλυση του Κυπριακού, όπως επιθυμεί η Άγκυρα και μερικοί ασπόνδυλοι «ένοικοι» του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν έχω καμία απόδειξη, ούτε καν ένδειξη για να αμφισβητήσω τον Κύπριο υπουργό, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι γνωστός για την ακεραιότητά του. Βεβαίως, οι Αμερικανοί επιθυμούν διακαώς επίλυση του Κυπριακού, όχι μόνο επειδή είναι ένα μακροχρόνιο άλυτο πρόβλημα, που μολύνει και δυναμιτίζει τις σχέσεις των συμμάχων τους, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο κ. Κέρι αναζητεί επιτυχίες σε διεθνή ζητήματα και του έχει σφηνωθεί στο μυαλό, πως το Κυπριακό -στο σημείο που βρίσκεται- είναι εύκολο να επιλυθεί. Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης του Αμερικανού υπουργού, διαβεβαιώνουν ότι ακούγοντας την εμπεριστατωμένη ανάλυση του κ. Κασουλίδη φανταζόταν τη στιγμή της υπογραφής συμφωνίας «κλεισίματος» του προβλήματος της Κύπρου. Και αυτό είναι επικίνδυνο...

 

Πολύ ορθά ο Κύπριος υπουργός -όπως εξήγησε και στη συνομιλία που είχαμε μαζί του- υπογράμμισε επανειλημμένα σε όλους τους συνομιλητές του, ότι αυτή τη στιγμή ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, «τραυματισμένος» -και απαξιωμένος προσθέτω εγώ- από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, που διέλυσε την κυπριακή οικονομία, αδυνατεί να εισέλθει καν σε διαπραγματεύσεις, για δύο σοβαρούς λόγους:

Πρώτος λόγος: Ο κυπριακός λαός θα αντιδράσει ίσως και βίαια σε μία κίνηση για την επίλυση του εθνικού προβλήματος, φοβούμενος ότι θα «κλείσει» με τον ίδιο τρόπο που επιβλήθηκε το Μνημόνιο, το οποίο δένει χειροπόδαρα την Κύπρο για δύο τουλάχιστον δεκαετίες.

Δεύτερος λόγος: Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία για το Κυπριακό θα ξυπνήσει στους πολίτες τις μαύρες μνήμες του 2004, όταν ο κ. Αναστασιάδης είχε εξελιχθεί σε πλασιέ του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν από κοινού με τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου.

Κούρεμα και στο Κυπριακό

Του Κώστα Βενιζέλου

 

Το αντίβαρο στον θόρυβο που προκλήθηκε με την υποβολή του εγγράφου του ΟΗΕ για τις συγκλίσεις ήταν η επιστολή του Προέδρου προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, με την οποία εκθέτει τον Ντάουνερ. Το έγγραφο δεν διαβιβάσθηκε ούτε χθες ούτε την τελευταία εβδομάδα και ο Ντάουνερ και η ομάδα του δεν είναι τώρα που προσπαθούν να καταστήσουν το δείπνο μείζον πολιτικό θέμα. Συνεπώς η δημοσιοποίηση της ύπαρξης του εγγράφου προκάλεσε και το ξέσπασμα που εκφράσθηκε μέσα από την επιστολή. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τους λόγους που το έγγραφο έμεινε στα προεδρικά συρτάρια από τη στιγμή που το περιεχόμενο αφορά τα κατορθώματα του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό. Και δεν μπορεί, επίσης, κανείς να αντιληφθεί γιατί αποδέχθηκε η Κυβέρνηση την υποβολή από τον ΟΗΕ του εγγράφου με τις συγκλίσεις, από τη στιγμή που διαμηνύει πως δεν δεσμεύεται από όλα τα συμφωνηθέντα. Είναι πρόδηλη η επιδίωξη του Ντάουνερ με το έγγραφο. Θέλει να δημιουργήσει κινητικότητα, βάση διαπραγματεύσεων και να «κλειδώσει» τις λεγόμενες συγκλίσεις.

 

Το Κυπριακό έχει μπει σε τροχιά για να κλείσει και αυτό δεν αποτρέπεται ξεχνώντας το έγγραφο στο ράφι αλλά με ουσιαστικές κινήσεις. Δεν είναι με τους προβλέψιμους τακτικισμούς που κλείνουν το μάτι στην κοινή γνώμη και υπολογίζουν τα κέρδη στο κομματικό χρηματιστήριο, που θα αντιμετωπισθούν οι εξελίξεις. Η απομάκρυνση του Ντάουνερ, για παράδειγμα, θα ήταν μια κίνηση ουσίας, με την οποία θα κερδίσει και χρόνο η Λευκωσία για ανασύνταξη δυνάμεων και διαμόρφωσης τακτικής. Άλλωστε η παρουσία του μόνο ζημιά προκαλεί και είναι προφανές πως μετά και την επιστολή θα πρέπει ο ίδιος να παραιτηθεί. Εάν έχει ευθιξία θα πρέπει η επιστολή παραίτησής του να βρίσκεται ήδη καθ' οδόν προς το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.

 

Είναι σαφές πως τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή μας έχουν διαφοροποιηθεί. Όπως διαφοροποιήθηκαν και τα δεδομένα στην Κύπρο. Το Κυπριακό «δεν λύθηκε χθες», ούτε επειδή ο Χριστόφιας ήταν φίλος με τον Ταλάτ. Δεν θα λυθεί, επίσης, επειδή ο Αναστασιάδης θεωρεί πως έχει πολλούς συμμάχους στο εξωτερικό. Για να μην πάθουμε όπως στα δύο Γιούρογκρουπ του Μαρτίου, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι διαχειριστές, πως οι πολιτικές δεν ασκούνται με λογικές εσωτερικού κομματικού παιχνιδιού και οι πρακτικές που υιοθετούνται μόνο για τα μπαλκόνια.

Με τις προσεγγίσεις που αναπτύσσονται με βηματισμούς χωρίς πυξίδα και σχέδιο, το κούρεμα και στο Κυπριακό θα πρέπει να είναι δεδομένο.

 

Υ.Γ. Το έγγραφο με τις συγκλίσεις του ΟΗΕ δόθηκε στα κόμματα μετά που έγινε γνωστή η ύπαρξή του. Η επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν δόθηκε στα κόμματα πριν φθάσει στον αποδέκτη της! Ιστορίες του χωριού…

Δημοσιεύθηκε στην εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Τα σενάρια άρχισαν να ζωντανεύουν

Του Άριστου Μιχαηλίδη

 

Το έγγραφο που κατέθεσε ο Ντάουνερ στις δυο πλευρές και παρουσιάζεται ως δήθεν μια αθώα καταγραφή συγκλίσεων και αποκλίσεων που προέκυψαν από τις συνομιλίες 2008 με 2012, αποτελεί πλέον τη βάση για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων. Είναι επίσημο έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών και κατατέθηκε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων. Είχε αρχίσει να ετοιμάζεται πριν από πολλούς μήνες και μάλιστα ο τέως Πρόεδρος το θεωρούσε κάτι πολύ λογικό και μας συμβούλευε να μην το δαιμονοποιούμε. «Είπα στον κ. Ντάουνερ ότι φρονώ ότι πρέπει να είναι αντικειμενική η παρουσίαση αυτή», έλεγε στις 24/9/2012. Όμως ο κ. Χριστόφιας πιθανόν να θεωρούσε ότι ο κ. Ντάουνερ έχει τη δυνατότητα να είναι αντικειμενικός, παρόλες τις παγίδες που του έστηνε επί πέντε χρόνια. Πίστευε επίσης ότι όσα διαπραγματεύτηκε ο ίδιος και συμφώνησε είναι απολύτως ορθά και όλοι οι άλλοι που τα απορρίπτουν είναι απλώς πελλοί. Γι΄ αυτό και εκ μέρους του δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος από αυτό το έγγραφο.

 

Όμως ο νέος Πρόεδρος; Με όσες διαφωνίες και δεσμεύσεις εξέφρασε όλους τους προηγούμενους (προεκλογικούς) μήνες, θα περίμενε κανείς ότι θα έλεγε στον Ντάουνερ να πάρει το έγγραφο του και να το βάλει κάπου αλλού, όχι πάντως στο τραπέζι των συνομιλιών. Αντί αυτό όμως, δέχθηκε να παίξει ένα πολύ ύποπτο παιχνίδι. Πρώτον, δεν είπε τίποτε στο Εθνικό Συμβούλιο, που συνεδρίασε την προηγούμενη μέρα, μέχρι που αποκάλυψε την ύπαρξη του εγγράφου - σχεδίου, ο Ιζέτ Ιστζιάν. Και δεύτερον, ανακοίνωσε μέσω του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ότι ήταν ο ίδιος που το ζήτησε από τον Ντάουνερ. «Το έγγραφο επιδόθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ύστερα από αίτημα του ιδίου, κατά την τελευταία συνάντηση που είχε με τον κ. Ντάουνερ». (Χρ. Στυλιανίδης, 16/5/13). Ενώ ήταν γνωστό από τον περασμένο Σεμπτέμβρη ότι υπάρχει αυτό το έγγραφο και ότι ετοιμάστηκε από τον Ντάουνερ για να δεσμεύσει τον νέο Πρόεδρο πάνω σε όσα αποδέχθηκε ο τέως, ο νέος Πρόεδρος κάνει δήθεν τον ανήξερο και δηλώνει ότι είναι ο ίδιος που το ζήτησε δεν του το έδωσαν με το ζόρι. Απαλλάσσει δηλαδή τον Ντάουνερ από την υποψία ότι στήνει βρώμικα παιχνίδια, αλλά δεν απαλλάσσει τον εαυτό του από την υποχρέωση να εξηγήσει γιατί δέχθηκε να νομιμοποιήσει τις συγκλίσεις των Χριστόφια - Ταλάτ, με τις οποίες ο ίδιος έλεγε ότι διαφωνούσε. Όπως, για παράδειγμα, η γνωστή συμφωνία για τις τέσσερις βασικές ελευθερίες υπέρ Τούρκων υπηκόων, την οποία καταδίκαζε. Προεκλογικά, βεβαίως.

Είναι ολοφάνερο το σενάριο που στήνεται και δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι θα επιχειρηθεί μια συνολική διευθέτηση με άξονες την οικονομική κρίση και την κρίση γύρω από το φυσικό αέριο. Όπως είπε και ο Αμερικανός υπ. Εξωτερικών όταν συνάντησε τον κ. Κασουλίδη, η κρίση προσφέρει και ευκαιρίες. Το ερώτημα είναι αν οι δικοί μας ηγέτες έχουν επίγνωση του τι γίνεται για να χειριστούν τα πράγματα υπέρ των συμφερόντων του κυπριακού ελληνισμού ή αν έχουν παραδοθεί αμαχητί και οι ευκαιρίες που προσφέρονται είναι μόνο για την Άγκυρα, τον Ντάουνερ, τους Αμερικάνους, τους Βρετανούς, όχι όμως για τους Κύπριους.

 

 

Δημοσιεύθηκε από την εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Πνίγηκε στο χρέος η Ευρωζώνη

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο - και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος με το 156,9% του ΑΕΠ της, με διαφορά... 30 (!) εκατοστιαίων μονάδων από τη δεύτερη Ιταλία του 127%. Οσο λοιπόν και αν ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, κατά τη διάρκεια του 2012 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε στα 16 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης και μειώθηκε μόνο στην... Ελλάδα! Αυτό αποκαλύπτει η έκθεση της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα.
 

Μέσω... ληστείας του 80% περίπου των χρημάτων όσων είχαν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα επιτεύχθηκε βέβαια αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με όποια μέσα μπορεί!
 

Θριάμβους κατά συρροήν σημειώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη στον τομέα του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον την τελευταία εξαετία για την οποία έχουμε πρόχειρα τα επίσημα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία, ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών της Ευρωζώνης διαρκώς αυξάνεται. Ηταν 66,2% του ΑΕΠ της το 2007, τσίμπησε λίγο στο 69,9% το 2008, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο 80% το 2009, πήδηξε στο 85,4% το 2010, αυξήθηκε στο 87,3% το 2011 και έσπασε το φράγμα του 90% το 2012 με ποσοστό 90,6% του ΑΕΠ. Επειδή εμείς είμαστε σχολαστικοί, θα υπενθυμίσουμε ότι ένα από τα δύο θεμελιώδη κριτήρια του Μάαστριχτ καθόριζε ως ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Σύσσωμη η Ευρωζώνη παραβιάζει το όριο αυτό.