Η αλήθεια και η δόξα

Του Γιώργου Λιλλήκα

Ενα σχόλιο του Φιλελεύθερου (για την ακρίβεια του Τάκη Κουνναφή) οδήγησε τον κ. Ρολάνδη σε ένα άρθρο όπου περίπου ισχυρίζεται πως ό,τι έχει γίνει στον τομέα αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της Κυπριακής Δημοκρατίας και ό,τι θα γίνει στο μέλλον το έκανε, το ξεκίνησε, το σκέφτηκε ή σκόπευε να το σκεφτεί εκείνος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Ρολάνδης αντιδρά με αυτόν τον τρόπο μόλις κάποιος αναφερθεί σ’ αυτό το θέμα.

Εκείνο που ουσιαστικά ο κ. Κουνναφής επισήμανε είναι ότι στη στρατηγική που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και την Κυβέρνησή του, προνοείτο και η προώθηση της ενσωμάτωσης και της Ελλάδας στην προσπάθειά μας για διασφάλιση των θαλάσσιων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μέσα από την υπογραφή διακρατικών συμφωνιών αλλά και της διενέργειας θαλάσσιων ερευνών. Έγιναν παροτρύνσεις προς την Αθήνα γιατί πιστεύαμε ότι με παράλληλες και ταυτόχρονες κινήσεις, βάσει κοινού σχεδιασμού, θα μπορούσαν να διασφαλιστούν και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Η τελική, όμως, απόφαση ανήκε στην Ελληνική Κυβέρνηση. Η υπερεκτίμηση των τουρκικών αντιδράσεων οδήγησε την Αθήνα τότε σε αδράνεια.

Αυτό δεν ήταν πολιτική ευθιξία

Του Γιώργου Αγαπίου

«ΕΓΩ ποτέ δεν έχω προωθήσει παράλογο αίτημα», είπε χθες το πρωί στο ΡΙΚ ο Βάσος Γεωργίου, σχολιάζοντας το σάλο για το ρουσφέτι από τη… γραμματέα του. «Ανέλαβα πλήρως την πολιτική ευθύνη και αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης», πρόσθεσε.

Βέβαια, η «ουσία της υπόθεσης» δεν είναι αν ο κ. Γεωργίου «ανέλαβε πλήρως την ευθύνη». Ούτε είναι η ουσία της υπόθεσης αν προώθησε «παράλογα αιτήματα» ή αν έκανε παρεμβάσεις (άγνωστο σε ποιους και πότε και με ποια ιδιότητα) για να προωθήσει «ανθρωπιστικά» αιτήματα. Η ουσία είναι ότι δεν είναι δουλειά του διευθυντή του Γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας και προϊστάμενου της ΚΥΠ (παρακαλώ), να εξετάζει πότε ένα αίτημα είναι «ανθρωπιστικό» και πότε είναι «παράλογο». Ίσως να είναι δουλειά της γραμματέα του, αλλά αυτό είναι άλλο… θεσμικό ζήτημα που αφορά το νόμο περί ρουσφετιού και την Εισαγγελία.

Εστίαζαν στις προεδρικές του 2008

Αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα για Κύπρο-Ελλάδα για την περίοδο 1973-2008

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ- ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ

Χιλιάδες έγγραφα που αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο κατάφερε να κερδίσει και να αποχαρακτηρίσει ομάδα ερευνητών με έδρα την Ουάσινγκτον. Η απόκτηση των εγγράφων έγινε με απόλυτα νόμιμο τρόπο και η διαδικασία δεν είχε καμία σχέση με τη διαρροή των εγγράφων για το Αφγανιστάν.

Οι ερευνητές απέκτησαν τηλεγραφήματα αμερικανικών πρεσβειών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των διπλωματικών αποστολών των ΗΠΑ στην Αθήνα και την Άγκυρα. Σύμφωνα με πληροφορίες τα έγγραφα καλύπτουν την περίοδο 1973-2000, ενώ τα τηλεγραφήματα της πρεσβείας στην Κύπρο αναφέρονται στις προεδρικές εκλογές του 2008 αναδεικνύοντας το έντονο ενδιαφέρον των Αμερικανών για την υποψηφιότητα του σημερινού Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.

.....

Στο δεύτερο πακέτο των εγγράφων συμπεριλαμβάνονται πρόσφατα τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας, που αφορούν τις κυπριακές προεδρικές εκλογές του 2008. Σ’ αυτά οι Αμερικανοί δείχνουν ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την απόφαση του ΑΚΕΛ να συγκρουστεί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο και να υποστηρίξει τον τότε γενικό γραμματέα του κόμματος και νυν πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια. Η διαφαινόμενη σύγκρουση φαίνεται να προκαλεί ικανοποίηση στους Αμερικανούς.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 29/7/2010

Ο Αττίλας είναι πάντα εκεί

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ηταν σαν σήμερα, τριάντα έξι χρόνια πριν. Στις 20 Ιουλίου 1974 άρχιζε η υλοποίηση της τελευταίας φάσης του αμερικανικού σχεδίου για τη διχοτόμηση της Κύπρου, με την έναρξη της εισβολής του Αττίλα. Η προδοτική χούντα των συνταγματαρχών της Αθήνας είχε πια ολοκληρώσει το έγκλημά της. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε προ πολλού αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Ο δικτάτορας Ιωαννίδης είχε ανατρέψει στις 15 Ιουλίου 1974 με φασιστικό πραξικόπημα των ελληνικών στρατευμάτων στο νησί τον πρόεδρο Μακάριο.

Τα πάντα ήταν έτσι έτοιμα για την τουρκική εισβολή.

Πρώτον, η Αγκυρα είχε πλέον κάθε δικαιολογία να προφασιστεί ότι η εισβολή της αποσκοπούσε δήθεν στην "αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας". Η "προδοτική" όπως απεκαλείτο στην εποχή της, Συνθήκη της Ζυρίχης, που είχε υπογράψει ως πρωθυπουργός ο εκλιπών Κωνσταντίνος Καραμανλής, εκχωρούσε όντως αυτό το δικαίωμα στους Τούρκους.

Δεύτερον, ολόκληρη η Ευρώπη ήταν εναντίον του φασιστικού καθεστώτος των πραξικοπηματιών στην Κύπρο, άρα κάθε άλλο παρά ενστάσεις είχε στην κρίσιμη αρχική φάση της τουρκικής εισβολής.

Τρίτον και σημαντικότερο, η εγκαθίδρυση στην Κύπρο καθεστώτος πρακτόρων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εξουδετέρωνε εντελώς τη Σοβιετική Ενωση, η παρέμβαση της οποίας είχε σώσει την Κύπρο το 1964. Θα ήταν προφανώς γελοίο να περίμενε κανείς να παρεμπόδιζαν οι Σοβιετικοί το 1974 την τουρκική εισβολή για να διασώσουν τα... όργανα των ΗΠΑ που είχαν καταλάβει την εξουσία στη Λευκωσία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός και η 9η Ιουλίου 1821

Του Κωστή Κοκκινόφτα

Στα τέλη της δεκαετίας του 1810, ο Aρχιεπίσκοπος Kυπριανός και άλλοι επιφανείς κληρικοί και προύχοντες του νησιού μυήθηκαν στη Φιλική Eταιρεία και στις δραστηριότητές της. Oι πολλαπλές δυσχέρειες, όμως, που πήγαζαν από τη μεγάλη απόσταση της Kύπρου από τις περιοχές της επικείμενης εξέγερσης και ειδικά η εγγύτητά της προς την Aίγυπτο και τη Συρία, όπου υπήρχαν συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί και μεγάλη συγκέντρωση τουρκικών στρατευμάτων, η άμεση μεταφορά των οποίων στο νησί θα οδηγούσε σε ανώφελη αιματοχυσία, συνέτειναν ώστε να μη συμπεριληφθεί στον κεντρικό επαναστατικό σχεδιασμό.

Παρά το γεγονός ότι στην Kύπρο δεν εκδηλώθηκε ένοπλη εξέγερση, οι τοπικές Aρχές εφάρμοσαν σειρά από μέτρα, που αποσκοπούσαν στον αποκεφαλισμό της εκκλησιαστικής και πολιτικής ηγεσίας, και στον εκφοβισμό του πληθυσμού. Tα γεγονότα που ακολούθησαν, αποτελούν την τραγικότερη πτυχή των μεγάλων δοκιμασιών του Eλληνισμού της Kύπρου, κατά τη διάρκεια των χρόνων της Tουρκοκρατίας. Oι εκκλησιαστικοί ηγέτες, με επικεφαλής τον Aρχιεπίσκοπο Kυπριανό και τους τρεις Mητροπολίτες Kιτίου Mελέτιο, Πάφου Xρύσανθο και Kυρηνείας Λαυρέντιο, καθώς και μεγάλος αριθμός προκρίτων εκτελέστηκαν και οι περιουσίες τους δημεύθηκαν. «Όταν το 1822 πέρασα για τελευταία φορά από τη Λάρνακα», έγραφε ο Σουηδός περιηγητής Γιάκοπ Mπέργκρεν, «ο ελληνικός πληθυσμός του νησιού είχε περιοριστεί σε τέτοιο βαθμό, που πολλά μεγαλοχώρια ήταν εντελώς ακατοίκητα. Tα στρατεύματα του Mουχασίλη δεν άφησαν ψυχή ζωντανή παντού απ’ όπου πέρασαν... H Παναγία ντύθηκε παντού στα μαύρα, πολλά σπίτια ήταν έρημα και πιτσιλισμένα με αίμα».

«Φταίει» ο Τάσσος...

Του Χρύση Παντελίδη*

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι σημερινοί κυβερνώντες επιρρίπτουν ευθύνες στον Τάσσο Παπαδόπουλο για λόγια που δήθεν είπε, αποφάσεις που δήθεν έλαβε και παραχωρήσεις που δήθεν έκανε... Η φράση «φταίει ο Τάσσος» είναι, δυστυχώς, η πιο προσφιλής φράση των σημερινών κυβερνώντων, η οποία πλέον ακούγεται σαν σύντομο ανέκδοτο στ’ αφτιά της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών που αναπόφευκτα κάνουν τη σύγκριση ανάμεσα στο πού ήμασταν πριν από τρία χρόνια και στο πού είμαστε σήμερα.

Παραθέτω αυτούσιο απόσπασμα από τα τελευταία Συμπεράσματα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την κυπριακή οικονομία και πιο συγκεκριμένα την παράγραφο (4) υπό τον τίτλο «Δημοσιονομική Πολιτική»: «Η πρώτιστη πρόκληση πολιτικής για την Κύπρο είναι η αντιστροφή του μεγάλου διαρθρωτικού δημοσιονομικού ελλείμματος το οποίο δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια. Στο έλλειμμα συνέβαλαν σημαντικά η απότομη αύξηση στην απασχόληση και στο κρατικό μισθολόγιο καθώς και η διεύρυνση των κοινωνικών παροχών, πλείστες εκ των οποίων δεν ήταν επαρκώς στοχευμένες ώστε να ενισχύουν τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού. Στο μεταξύ, το τέλος της αλματώδους ανάπτυξης του τομέα των ακινήτων προκάλεσε μια διαρκή απώλεια στα σχετιζόμενα εισοδήματα, τα οποία δεν θα επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα ακόμη και όταν η οικονομία ανακάμψει. Ενώ το επίπεδο του δημόσιου χρέους της Κύπρου είναι περιορισμένο σε σχέση με άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ, ως αποτέλεσμα προηγούμενων πολιτικών (as a result ofpast policies), εντούτοις η χώρα πρέπει να δράσει με αποφασιστικότητα ώστε να προστατέψει την ευνοϊκή αυτή «κληρονομιά» (this favourable legacy) και να προστατεύσει τη βιωσιμότητα του χρέους της. Η ανάγκη για δράση έχει καταστεί πιο επείγουσα ενόψει της αυξανόμενης πίεσης που ασκείται στις αγορές κυβερνητικού χρέους στις χώρες της ζώνης του ευρώ και της αυξανόμενης εστίασης των αγορών στις δημοσιονομικές ανισορροπίες».