Το Μαρί και ο Μάριος

Του Δημήτρη Κωνσταντίνου

Η έκρηξη στο Μαρί έχει αλλάξει άρδην τον τρόπο που οι πολίτες αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς ή καλύτερα τα επίπεδα αντοχής και ανοχής. Στο νέο αυτό περιβάλλον ο πολιτικός έχει χάσει την αίγλη του, αν δεν είναι «μουσιαμμάς» ακόμα και τον ύπνο του. Η αναπροσαρμογή της δράσης αλλά και της εικόνας ενός πολιτικού είναι το μεγάλο στοίχημα για να καταφέρει αρχικά να επιβιώσει ανάμεσα στη δικαιολογημένη οργή των πολιτών, αλλά και για να ηγηθεί στη νέα τάξη πραγμάτων δίνοντας ελπίδα και παράγοντας έργο. Η νέα γενιά ηγετών είναι προς αναζήτηση.

Αυτός που φαίνεται να μένει στα αζήτητα είναι ο άλλοτε ελπιδοφόρος Μάριος Καρογιάν. Πολλοί περιγράφουν την πρόσφατη πορεία του ως πολιτική ακροβασία σε σχοινί που έχει ήδη κοπεί. Αρκεί κάποιος να συγκρίνει τα κύρια χαρακτηριστικά της κυβερνητικής αποτυχίας που οδήγησαν στο Μαρί, την κατάρρευση της οικονομίας και την οργή των πολιτών, με παραδείγματα από την πρόσφατη πορεία του Μάριου Καρογιάν...

Αναβλητικότητα: Επί μήνες αν όχι χρόνια, ολόκληρη η κοινωνία έβλεπε πως ΔΗΚΟ και Χριστόφιας είχαν μόνο διαφωνίες και ο Μάριος Καρογιάν μιλούσε συνεχώς για καλή θέληση και ανάγκη καλύτερου συντονισμού μέχρι νεωτέρας... Επίσης χρόνια μετά την εκλογή του, ακόμα και σήμερα μιλά για οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος σαν να έχει αναλάβει σήμερα το πρωί...

Εμμονές και Δογματισμός: Ενώ η κοινωνία βγαίνει στους δρόμους, τα δεδομένα άλλαξαν και οι διαγραφέντες συναγωνιστές του που δηλώνουν πίστη στο κόμμα τους, ο Μάριος Καρογιάν παραμένει προσκολλημένος στην σκληρή ρεβανσιστική γραμμή της αποπομπής επειδή δεν τον στήριξαν για να βγει ο ίδιος πρόεδρος της Βουλής... Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ το βιολί του... αντί να ξεπεράσει την κακή στιγμή και να επικεντρωθεί στις μεγάλες προκλήσεις, εστιάζει στην επανάληψη των διαγραφών ψάχνοντας έναν νόμιμο τρόπο από την ίδια ομάδα αντί της βάσης.

Προσβολή νοημοσύνης: Ενώ το κόμμα του έχασε ποσοστά, δύο έδρες, και το ρυθμιστικό ρόλο, μάζεψε 50 συνεργάτες και εν μέσω χειροκροτημάτων (και λυγμών αναφερόμενος στον αδικοχαμένο μ. Άκη Κλεάνθους αν και αργότερα ξέχασε να παραστεί στο μνημόσυνό του), πανηγύρισε τη μεγάλη νίκη... Μετά ανακοίνωνε πως δεν είναι αυτοσκοπός η προεδρία της Βουλής για να δεχτεί να είναι υποψήφιος με τη μέθοδο του «τράβα με και ας κλαίω» αφού τον στήριξε το ΑΚΕΛ πριν καν θέσει υποψηφιότητα...

Οργανική αποσάθρωση: Ενώ συνέβησαν τα πιο συνταρακτικά γεγονότα από την εποχή του σχεδίου Ανάν, τα συλλογικά όργανα στο κόμμα του κ. Καρογιάν δεν συνεδρίασαν ούτε μία φορά...ούτε για την αποχώρηση από την κυβέρνηση, ούτε για τα οικονομικά μέτρα, ούτε καν συμβολικά για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα της τραγωδίας στο Μαρί... Έγινε όμως συνεδρία για να διαγράψει συνοπτικά αυτούς που θεώρησε πως του στέρησαν την καρέκλα του προέδρου της Βουλής... της κορυφαίας πράξης, όπως άλλωστε διακήρυξε τότε μέσω του Φωτίου. Και φυσικά σε όλες τις συναντήσεις με τον Πρόεδρο ενώ συγκυβερνούσε σαν κόμμα πήγαινε μόνος του να συζητήσει για τη σωτηρία του τόπου... Έλλειψη καθαρής, κατανοητής γλώσσας: Κάθε ανακοίνωση του ΔΗΚΟ και κάθε δήλωση του Μάριου Καρογιάν φαντάζει κονσέρβα με στερεότυπο περιεχόμενο... Σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει «Θέση» παρά ευχολόγια και διάφορες κορώνες...του στυλ «με υπευθυνότητα, συλλογικά, για το καλό του τόπου, ξεκάθαρα, χωρίς μισόλογα..» κ.λπ. αλλά μέχρι εκεί... Ποιος άλλωστε ξεχνά τις προεκλογικές ομιλίες με τις όλο νόημα καταλήξεις «Ζήτω, Ζήτω, Ζήτω». Πόσοι κατάλαβαν άραγε το σκεπτικό αποχώρησης από την κυβέρνηση που ξεκίνησε με τα «5 βήματα για νέο πρόγραμμα διακυβέρνησης» και κατέληξε σε αποχώρηση λόγω μη απόσυρσης προτάσεων για εκ περιτροπής / σταθμισμένη ψήφο... με ημερομηνία συσκευασίας το 2008.

Έχοντας λοιπόν ταυτόσημη πρακτική με το χρεοκοπημένο σύστημα που έχει βγάλει τους πολίτες στους δρόμους, τους ίδιους πολίτες που θα αναδείξουν τη διάδοχο ηγεσία της καταθλιπτικής διακυβέρνησης του καταρρακωμένου, πλην πεισματάρη Χριστόφια, σε ποιους άραγε προσβλέπει ο καριερίστας πολιτικός Μάριος Καρογιάν για να τον κρατήσουν στο προσκήνιο; Ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα οι αυλοκόλακες υπάρχουν και περισσεύουν γύρω από έναν πανίσχυρο κομματάρχη, πρόεδρο της Βουλής και συγκυβερνήτη... αλλά στο καλάθι απλού κομματάρχη με ημερομηνία λήξης ποιος βάζει άραγε τα αβγά του;

Με τη δική του λοιπόν πολιτική σχοινοβασία, την εμμονή ακόμα και μετά το Μαρί σε παλαιοκομματικές πρακτικές, το γύρισμα της πλάτης στο λαό, την αντίληψη του αξιώματος ως εργαλείου επιβολής αντί σύνθεσης, την έλλειψη κουλτούρας δημοκρατίας, την έλλειψη οράματος, την ξύλινη γλώσσα, την αδυναμία ανάγνωσης των «θέλω» της κοινωνίας και την αδυναμία ανωτερότητας και συγχώρεσης εκλεγμένων συνεργατών που απλά διαφώνησαν (έστω και άτσαλα) στη συναλλαγή μιας καρέκλας, ο οποιοσδήποτε ηγέτης δικαιωματικά χάνει τον χαρακτήρα του ελπιδοφόρου για ένα λαό που αναζητά νέα ήθη και ένα μέλλον. Εκτός από πόνο το Μαρί άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας -ο λαός είδε φως και βγήκε στους δρόμους. Μόνο που ο Μάριος φαίνεται να μένει οικειοθελώς κλειδωμένος μέσα, σαν να μην τρέχει τίποτα...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 6/9/2011