Συχνά διατυπώνουν κάποιοι το ειρωνικό επιχείρημα ότι ορισμένοι ανακάλυψαν ξαφνικά την Κυπριακή Δημοκρατία και κόπτονται να την υπερασπιστούν, ενώ πριν από το δημοψήφισμα ούτε εκτιμούσαν, ούτε έδειχναν κάποια ιδιαίτερη «αγάπη» γι΄ αυτήν ή για τη σημαία της, που τώρα ανεμίζουν, ενίοτε και επιδεικτικά στα μπαλκόνια τους. Αυτό για να μας πείσουν ότι είναι υποκριτές (ή και προδότες του οράματος της επανένωσης) όσοι αιφνιδίως δηλώνουν αντίθετοι με την πιθανή διάλυση της Δημοκρατίας προς όφελος ενός νέου συνεταιρικού κράτους. Η αλήθεια είναι ότι ο ιστορικός σταθμός του 2004 μάς δίδαξε πάρα πολλά και το πρώτιστο ήταν ότι η προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας και η συνέχειά της, που δεν «εκτιμούσαμε» μέχρι εκείνη τη στιγμή (διότι δεν ετέθη ποτέ προηγουμένως ζήτημα κατάργησής της), δεν αφορούσε κάποια ρομαντικά συναισθήματα ή την υποκρισία όσων ήταν αντίθετοι στη λύση Ανάν, αλλά αφορούσε περισσότερο το αίσθημα αυτοσυντήρησης και η ανασφάλεια, που δημιουργούσε η πιθανότητα να καταργηθεί εν μία νυκτί το κράτος, που προστάτευσε και διέσωσε τον κυπριακό ελληνισμό μέσα στις απίστευτες περιπέτειες των τουρκικών και των βρετανικών συμφερόντων τις προηγούμενες δεκαετίες.
Σήμερα, στην εορτάζουσα Κυπριακή Δημοκρατία, τίθεται ξανά το ίδιο δίλημμα. Και δεν είναι λίγοι όσοι επιμένουν να θεωρούν υπερβολικές τις αντιδράσεις εκείνων, που πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να συζητούμε καν την αυτοκτονική κατάργηση του κράτους, στο βωμό της όποιας διευθέτησης. Δηλαδή, απαιτούν να αποφασίσουμε οικειοθελώς εκείνο που δεν πέτυχε ούτε η τουρκανταρσία του ’63, ούτε η εισβολή του ’74, ούτε το δημοψήφισμα του 2004, ούτε οι επίμονες προσπάθειες της τουρκικής πλευράς για «υποβιβασμό» της Κυπριακής Δημοκρατίας στο επίπεδο του ψευδοκράτους. «Θα πρέπει οι Ελληνοκύπριοι να βρεθούν αντιμέτωποι με την απειλή της “απο-αναγνώρισής’’ τους, προκειμένου να γνωρίζουν ότι σε περίπτωση που δεν αποδεχτούν λύση θα έχουν να αντιμετωπίσουν την εκ νέου εξέταση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1964», δήλωνε ο Ταλάτ πριν από ένα χρόνο, πριν καν αρχίσουν οι συνομιλίες, εκφράζοντας με αυτή την πεντακάθαρη προειδοποίηση τον πραγματικό στόχο των ανθρώπων με τους οποίους νομίζουμε ότι θα ιδρύσουμε αδελφικό συνεταιρισμό. Όμως το ψήφισμα 186/1964, που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 4 Μαρτίου 1964, ισχύει ακόμα, ακριβώς επειδή οι Ελληνοκύπριοι αντιλήφθηκαν ότι το μόνο που τους σώζει είναι η προστασία του κράτους. Με το ψήφισμα 186 αναγνωρίστηκε η κυβέρνηση των Ελληνοκυπρίων, μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων, ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Μέχρι το 1974, ακολούθησαν άλλα 29 ψηφίσματα, τα οποία αναγνώριζαν και ενίσχυαν τη νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μας λένε τώρα, και τι καταλάβαμε, αφού το πρόβλημα παραμένει άλυτο; Αλλά, μπορεί κανείς να σκεφτεί σε ποια θέση θα βρισκόταν σήμερα ο κυπριακός ελληνισμός αν η Άγκυρα πετύχαινε την αποτροπή της αναγνωρισμένης διεθνώς συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είτε μπροστά στη στρατιωτική απειλή, είτε μπροστά σε μια περιπετειώδη διευθέτηση; Θα είχαν σίγουρα τη μοίρα των Παλαιστινίων… Μακριά από την Ευρώπη, μακριά από την Ελλάδα και μέσα στο στόμα του Γκρίζου Λύκου… Σήμερα, 1η Οκτωβρίου 2009, επί τη επετείω, να ευχόμαστε να μη βρεθεί χέρι Ελληνοκύπριου ηγέτη που θα υπογράψει την αυτοκτονία μας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 1/10/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου