Οι ειδήσεις από τα πρακτορεία μας για τις συνομιλίες Ταλάτ-Χριστόφια αρχίζουν με τη φράση «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και ο ηγέτης της Ελληνοκυπριακής Διοίκησης Δημήτρης Χριστόφιας». Ο Ταλάτ αποκαλείται «πρόεδρος της Δημοκρατίας». Ο δε Χριστόφιας απλά «ηγέτης». Κάθε φορά διορθώνουμε αυτήν την είδηση που μεταδίδεται από το πρακτορείο. Σβήνουμε τον τίτλο και των δύο. Μένουν μόνο τα ονόματά τους. Αλλά αν πρέπει να γράψει κανείς το σωστό θα πει «ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας και ο Εκπρόσωπος της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ». Η λέξη «εκπρόσωπος» είναι πιο κατάλληλη για τον Ταλάτ παρά το «ηγέτης». Διότι ο ηγέτης δημιουργείται από μόνος του ως αποτέλεσμα κοινωνικής κινητοποίησης. Δεν μπορεί να γίνει κάποιος ηγέτης με εκλογές. Έστω και αν είναι ο ηγέτης του κόμματός του ή των οπαδών του, δεν γίνεται ηγέτης της κοινότητας. Και σε ένα τραπέζι δικοινοτικών συνομιλιών το πολύ μόνο εκπρόσωπος μπορεί να είναι.
Ουσιαστικά, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, που θεωρούσε πολύ λανθασμένη κίνηση την ανακήρυξη της ΤΔΒΚ και ακόμη διατηρεί αυτήν την άποψη, δεν πρέπει να ενοχλείται που δεν τυγχάνει μεταχείρισης «προέδρου». Γιατί άλλωστε να ενοχλείται. Ούτως ή άλλως, εκείνος δεν ενέκρινε την ανακήρυξη της δημοκρατίας αυτής. Και έδωσε μεγάλο αγώνα, λέει, για να μην την εγκρίνουν και οι υπόλοιποι. Τόλμησε, λέει, να πληρώσει το τίμημα που θα πλήρωναν όσοι δεν την ενέκριναν. 'Αμα δεν μπόρεσε να πείσει κανέναν, πήγε σπίτι του και έκλαψε από θλίψη, λέει. Τώρα, μετά από όλα αυτά, μήπως έχει νόημα να συμπεριφέρεται σαν να είναι ένας πραγματικός πρόεδρος ενός κράτους του οποίου η ανακήρυξη ήταν τόσο λανθασμένη; Γιατί να ενοχλείται επειδή δεν τυγχάνει μεταχείρισης προέδρου;
Δεδομένου ότι ο Ταλάτ διατηρεί τις απόψεις που είχε το 1983 και πιστεύει ότι ήταν λανθασμένη η ανακήρυξη του κράτους αυτού, δεν θα έπρεπε να ενεργεί διαφορετικά μετά που κάθισε στο θώκο εκείνο; Ουσιαστικά δεν έπρεπε να διεκδικήσει τον θώκο. Όμως, ας πούμε ότι άλλη ήταν η πρόθεσή του, άλλος ο σκοπός του. Ίσως ήταν για να διορθώσει κάτι λανθασμένο. Και να έπρεπε οπωσδήποτε να καθίσει στο θώκο εκείνο για να το καταφέρει αυτό. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό, για παράδειγμα; Να υποστηρίξει το πόστο του Αντιπροέδρου στην Κυπριακή Δημοκρατία. Να θέσει στο τραπέζι των συνομιλιών τη βούληση των Τουρκοκυπρίων και όχι της Τουρκίας. Να αναζητεί τρόπους για σύσταση της ενωμένης Κύπρου, χωρίς να υποκύπτει στις οδηγίες της Άγκυρας. Κανένα από αυτά δεν έκανε ο Ταλάτ. Μόλις κάθισε σε εκείνον το θώκο, άρχισε να ενεργεί σαν πραγματικός πρόεδρος του ψευδοκράτους, την ανακήρυξη του οποίου θεωρούσε πολύ λανθασμένη. Άρχισε να παίζει το ρόλο που καθορίστηκε γι’ αυτόν. Κάθε 20 του Ιούλη ανεβαίνει στα στρατιωτικά οχήματα και χαιρετά το λαό μαζί με τους στρατιωτικούς διοικητές ως πρόεδρος. Συχνά μιλάει για ενίσχυση του κράτους αυτού και συνέχισή του αιώνια. Τον ενοχλεί το γεγονός ότι κάποτε τα ελληνοκυπριακά ΜΜΕ τον αποκαλούν «ψευδοπρόεδρο». Ένιωσε περήφανος για τις επίσημες προσκλήσεις που έλαβε από το εξωτερικό με την ιδιότητα του «προέδρου της δημοκρατίας». Ευφραίνει την καρδιά του η φράση «κύριε πρόεδρε». Και πάντα πηγαίνει στο χώρο συνάντησης με τον Χριστόφια με το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο. Κοντολογίς, έπαιξε στην εντέλεια το ρόλο του προέδρου του κράτους του οποίου την ανακήρυξη θεώρησε πολύ λανθασμένη και αντιτάχθηκε σε αυτήν. Δεν διόρθωσε ένα λάθος. Σύρθηκε πίσω από αυτό το λάθος και πρόσθεσε σε αυτό και άλλα. Αυτός είναι ο άνδρας που έκλαψε από λύπη όταν ανακηρύχτηκε η ΤΔΒΚ; Επιπλέον, λέει ότι διατηρεί ακόμη αυτές τις απόψεις. Πόσο παράξενο είναι. Γίνεται να είναι κάποιος ο σωστός πρόεδρος ενός λανθασμένου κράτους; Είτε πρέπει να αποσυρθεί και να αγωνιστεί εναντίον εκείνων που ακόμη επιμένουν σε αυτό το λάθος, είτε να καθίσει εκεί που κάθεται, να το απολαμβάνει και να μην κλαίει! Κανείς εδώ δεν πιστεύει πλέον σε αυτά του τα δάκρυα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης", 5/11/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου