Εδώ και ένα και πλέον μήνα ακούμε παντού να συζητείται το «περιουσιακό». Ακούμε να συζητείται κάθε πρόνοια και κάθε όρος, κάθε πρόταση και αντί-πρόταση. Και σε όλη αυτή τη συζήτηση, για μένα μόνο μια απορία παραμένει αναπάντητη. Πότε οι πρόσφυγες μας έγιναν απλά κάποιοι γαιοκτήμονες; Πότε έγινε το Κυπριακό απλά και μόνο, θέμα οικονομικό;
Η ορολογία μας καθορίζει και τους στόχους μας. Όταν μαθαίναμε το «Δεν Ξεχνώ» στο σχολείο, δεν θυμάμαι να συνοδευόταν από «την αγοραία αξία γης στην οποία δεν έχουν γίνει βελτιώσεις». Όταν στο δημοτικό σχολείο έδιναν συσσίτιο, δεν θυμάμαι να έλεγαν στους μαθητές ότι αυτό θα αφαιρεθεί από τις αποζημιώσεις τους. Ή μήπως τα μωρά στους καταυλισμούς έκλαιγαν γιατί ήταν κάτω των 10 ετών και ήξεραν ότι δεν θα είχαν δικαίωμα επιστροφής;
«Περιουσιακό» μας το λένε τώρα. Προσφυγικό το είχα μάθει εγώ. Γιατί οι πρόσφυγες δεν ήταν απλά ιδιοκτήτες. Ήταν και είναι η απόδειξη ενός τρόπου ζωής που χάθηκε. Που ξεριζώθηκε. Η απόδειξη της προσπάθειας να απαλειφθεί η ύπαρξη ενός λαού από ένα κομμάτι γης. Η απεικόνιση της ιστορίας, της κουλτούρας, της Ελληνικότητας μιας πατρίδας. Η υπενθύμιση του εγκλήματος. Στα πρόσωπα τους βλέπαμε την ανάγκη για τη συνέχιση ενός αγώνα, όσο άνισος και αν είναι. Το προσφυγικό ήταν η ουσία του Κυπριακού γιατί ο επαναπατρισμός των προσφύγων δεν είχε να κάνει μόνο με την οικονομική αποκατάσταση τους. Είχε να κάνει με την πάγια (κάποτε) θέση μας ότι τα κατεχόμενα είναι η πατρίδα μας, μέρος του κράτους μας, έδαφος ποτισμένο με τον ιδρώτα και το αίμα μας. Και όλη αυτή η ιστορία διαγράφεται με μια απλή ανταλλαγή λέξεων. Με έναν επανακαθορισμό ορολογίας. Το προσφυγικό γίνεται περιουσιακό. Η πατρίδα γίνεται εκτάρια και η πατρογονική εστία γίνεται μια εστία (ή το ένα τρίτο αυτής αν δεν έχει βελτιώσεις!).
Ο Τούρκικος στρατός επέβαλε το 1974 την αλλαγή του χαρακτηρισμού των συμπατριωτών μας από «κάτοικους» σε «πρόσφυγες». Σήμερα ποιος επιβάλλει την μεταλλαγή τους από «πρόσφυγες» σε «ιδιοκτήτες»;
Μπορεί να μην επιβλήθηκε με όπλα αυτή τη φορά η μεταλλαγή. Όμως παραμένει το ίδιο εγκληματική. Γιατί μαζί με τη λέξη, μεταλλάσσονται και οι στόχοι μας. Η κατάρα του νεο-ρεαλισμού μας.
Ο μύθος της λεγόμενης «πραγματικότητας» που πρέπει να αποδεχθούμε. Και αυτοί που το επέβαλαν ανώδυνα και στα μουλωχτά γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι ορολογίες καθορίζουν και τους στόχους μας. Το γνωρίζουν πολύ καλά αφού ήδη πέτυχαν με μια άλλη μετάλλαξη, η οποία έγινε επίσης ανώδυνα, να αλλάξουν τον κυριότερο μας στόχο. Το πέτυχαν όταν η «απελευθέρωση» έγινε «επανένωση».
Ποιος είναι ο απώτερος στόχος τους; Η απόλυτη μεταλλαγή. Το ΟΧΙ μας στο ξεπούλημα να γίνει ΝΑΙ.
*Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΔΗΚΟ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 16/10/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου