ΟΔΥΝΗ. Οργή. Απελπισία. Απόγνωση. Λύπη. Ντροπή. Αυτά τα συναισθήματα συνέχουν την πλειοψηφία των Ελλήνων του τόπου κι εμάς, μετά την ανεκδιήγητη αναφορά του Προέδρου Χριστόφια, ότι οι λεγόμενες Μητέρες-Πατρίδες έκαναν και οι δύο εισβολή στην Κύπρο. Αυτή η ανιστόρητη αλλ’ ενσυνείδητη τοποθέτηση του Δ. Χριστόφια έγινε ενώπιον Αμερικανών και ξένων διπλωματών, ακαδημαϊκών, ειδικών και δημοσιογράφων. Ο Πρόεδρος προσκλήθηκε να μιλήσει στο Brookings Institution, μια πασίγνωστη αμερικανική δεξαμενή σκέψης, στην οποία συνήθως προσκαλούνται ξένοι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλες προσωπικότητες. Κάποιος όφειλε να προειδοποιήσει τον Δ. Χριστόφια ότι δεν μπορούσε να πάει για… κουνουσμά. Όφειλε να πει μερικά σταράτα πράγματα: Ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κατεχόμενη από μια χώρα που φιλοδοξεί να ενταχθεί στη χορεία των πολιτισμένων κρατών. Ότι η Τουρκία παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων του νησιού και ότι οι Κύπριοι δικαιούνται να απολαμβάνουν των θεμελιωδών ελευθεριών όπως όλοι οι άνθρωποι.
Αντ’ αυτών, ξεφούρνησε το προσβλητικό ότι και η Ελλάδα, όπως η Τουρκία, έκανε εισβολή στην Κύπρο. Με μια μονοκοντυλιά, ο Πρόεδρος κατεδάφισε την πολιτική, που όλοι οι Πρόεδροι ακολουθούσαν εδώ και 36 χρόνια. Αθώωσε και δικαιολόγησε την τουρκική εισβολή. Και συνέτριψε όλη την επιχειρηματολογία, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά της Τουρκίας. Απορούμε: Γιατί ο Ερντογάν καθυστερεί να αποστείλει συγχαρητήριο και ευχαριστήριο τηλεγράφημα στον Δ. Χριστόφια, αφού με τη δήλωσή του αποενοχοποιεί πλήρως την Τουρκία του εγκλήματος της εισβολής; Υπάρχει, όμως, η άλλη, τραγική διάσταση των προεδρικών δηλώσεων. Είναι η καθύβριση της Ελλάδας και ο χαρακτηρισμός της, ενώπιον ξένου ακροατηρίου και η εξίσωσή της με τον Αττίλα. Εισβολική χώρα η Ελλάδα, κατά τον Πρόεδρο, όπως ακριβώς και η Τουρκία. Και «λεγόμενη Μητέρα-Πατρίδα». Πρώτα η ανιστόρητη βρισιά κατά της Ελλάδας κι ύστερα η προσπάθεια συντριβής αιώνων ονείρων και ελπίδων γενεών και γενεών Ελλήνων της Κύπρου για τη Μητέρα Ελλάδα.
Σε μια πρωτοφανή αποστροφή της κουβέντας που έκανε, ο Πρόεδρος είπε και τούτα τα ανεκδιήγητα: «Αγαπώ τους Τουρκοκυπρίους κι αυτό δεν είναι λόγια». Απορία-πρόκληση: Γιατί καμία φορά δεν είπε ότι οι Έλληνες είναι αδελφοί του; Γιατί καμία φορά δεν είπε ότι τους αγαπά; Βεβαίως, ο καθείς και η τουρκολαγνία του, αλλ΄ ο Δ. Χριστόφιας δεν νομιμοποιείται να καθυβρίζει τις θυσίες, τα αίματα και τους ηρωικούς θανάτους τόσων Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών, που έδωσαν τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι την ελευθερία και την ακεραιότητα της Κύπρου. Ως Έλληνες αυτού του δύστηνου τόπου, ντρεπόμαστε και οργιζόμαστε για την προσβλητική και υβριστική αναφορά του Προέδρου κατά της Ελλάδας. Περισσότερο, όμως, νιώθουμε οδύνη και απελπισία, επειδή διέγραψε τις θυσίες τόσων παλληκαριών και αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ, στις μέρες της τουρκικής εισβολής.
Αν η Ελλάδα έκανε εισβολή στην Κύπρο, γιατί οι ΕΛΔΥΚάριοι πολέμησαν κατά του Τούρκου εισβολέα; Δεν έπρεπε να συνταχθούν μαζί του για να αποτελειώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία; Χωρίς την ΕΛΔΥΚ, η Λευκωσία σήμερα θα ήταν κατεχόμενη και η ΑΚΕΛική Ελένη Μαύρου δεν θα ήταν Δήμαρχος. Ο Δ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ, ελαυνόμενοι από τα κομμουνιστικά τους σύνδρομα και αγκυλώσεις, ποτέ δεν θεώρησαν την Ελλάδα ως το αδελφικό στήριγμά μας. Εμείς, όμως, θα φωνάξουμε δυνατά στους Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες: Εσείς, είστε τα αδέλφια μας! Εσάς αγαπούμε! Και εσάς τιμούμε! Ενάντια στους τουρκολάγνους που μας κυβερνούν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σημερινή", 1/10/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου