Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έφυγε από την Νέα Υόρκη χωρίς προφανή τραύματα. Και για αυτό εμφανίζεται ανακουφισμένος. Ακόμη και κατευχαριστημένος. Στηλίτευσε δε αυτούς που προέβλεπαν κακά. Σε αυτό όμως δεν έχει δίκαιο. Υπενθυμίζεται ότι ο ίδιος ο πρόεδρος δήλωνε επανειλημμένα τις επιφυλάξεις του απέναντι σε τέτοια συνάντηση. Τελικά όταν ορίστηκε η συνάντηση, ακώντος του προέδρου, θύμωνε με όποιους του υπενθύμιζαν τις δικές του επιφυλάξεις! Μετά δήλωνε τοις πάσι ότι δεν υπήρχε κίνδυνος αιφνιδιασμού στη Νέα Υόρκη και ότι ο ίδιος ασμένως προσερχόταν. Από την άλλη έκανε κινήσεις, σωστές βέβαια, για να αποφύγει τα χείριστα. Τελικά βγήκε από τη συνάντηση αφήνοντας να νοηθεί ότι αγωνίστηκε και άντεξε στις πιέσεις. Καλά έπραξε. Όχι όμως να μέμφεται όλους που του επεσήμαιναν τους κινδύνους. Αυτούς, δαιμονοποιούς του ΟΗΕ τους ανέβαζε κινδυνολόγους τους κατέβαζε. Αν ο Οργανισμός είναι τέτοιων αγαθών προθέσεων τότε γιατί ανακουφίζεται και ο ίδιος βγαίνοντας από τη συνάντηση; Αν έχουν έτσι τα πράγματα τότε γιατί είμαστε ευχαριστημένοι απλώς με την κατανομή ίσων ευθυνών από τον ΟΗΕ; Διότι όταν ο ΓΓ λέγει ότι τα δύο μέρη πρέπει να κάνουν περισσότερα εννοεί ότι και το θύμα και ο θύτης πρέπει να προβούν σε παραχωρήσεις. Τόσο ο κ. Χριστόφιας, ο οποίος έδωσε ήδη τόσα πολλά, όσο και οι Τούρκοι οι οποίοι δεν έδωσαν τίποτα. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι οι συναντήσεις με τον ΓΓ υποκρύπτουν κινδύνους.
Τα κρίσιμο ερώτημα όμως είναι αν πράγματι η συνάντηση της Νέας Υόρκης ήταν ανώδυνη. Βεβαίως επωφελής για τα ελληνικά συμφέροντα δεν ήταν. Δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι με την εξίσωση θύματος και αδικοπραγούντος. Και η εξίσωση έγινε σε πολλά επίπεδα. Ακόμη και στο λεκτικό. Τι σημαίνει αναζητείται αλλαγή διαδικασίας διότι χάθηκε το μομέντουμ; Πίσω από αυτή την αποστειρωμένη φράση συγκαλύπτεται η τουρκική αδιαλλαξία. Το πρόβλημα δεν είναι με τη διαδικασία. Είναι με την τουρκική στάση η οποία είναι παγίως αρνητική. Ουσιαστικό συνεπώς το πρόβλημα. Όχι διαδικαστικό.
Αυτό που συνάγεται είναι το ακόλουθο: Ο Οργανισμός και οι δυνάμεις περί αυτόν δεν είναι διατεθειμένες να σταματήσουν την κορύφωση της διαδικασίας. Η διαπραγμάτευση προχωρά επιταχυνόμενη. Ο ΓΓ ζήτησε εντατικοποίηση και σε ένα δίμηνο νέα συνάντηση. Είναι σαφές ότι πιέζουν για αποτέλεσμα. Τι θα γίνει αν πάλι δεν υπάρξει αποτέλεσμα παρά τις δικές μας παραχωρήσεις; Ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος. Και μιλώντας για παραχωρήσεις τι γίνεται με την εκ περιτροπής προεδρία, τη στάθμιση κλπ; Όλα αυτά τα οποία αριθμός πολιτικών δυνάμεων ζητούν να ανακληθούν; Ο ΓΓ τα θεωρεί δεδομένα πλην όμως ανεπαρκή. Εμείς εδώ στην Κύπρο τα θεωρούμε ανακλήσιμα και απαράδεκτα. Τίποτα δεν αναδεικνύει περισσότερο την εντεινόμενη απόκλιση μεταξύ αυτών που κατατίθενται στη διαπραγμάτευση και των πεποιθήσεων της κοινής γνώμης.
Εν τω μεταξύ αυτό που έγινε στην Νέα Υόρκη είναι μόνο μια αναστολή. Ο χρόνος θα δείξει ότι η Νέα Υόρκη ήταν ακόμη ένα επεισόδιο σε μια κλιμακούμενη, επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη διαδικασία.
*Ο Γιώργος Κολοκασίδης είναι αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΚΟ
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/11/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου