Ο αόρατος στρατός του ιμάμη

Του Σταύρου Λυγερού

 

ΟΤΑΝ ΤΟ 2012 ο Ερντογάν ολοκλήρωνε μετά από δεκαετή ακήρυχτο πόλεμο τη στρατηγική νίκη του επί της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας φανταζόταν ότι το 2013 θα ήταν η χρονιά της πολιτικής παντοδυναμίας του. Τα γεγονότα, όμως, τον διέψευσαν. Τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο βρέθηκε αντιμέτωπος με το κύμα των μαζικών διαδηλώσεων που αμφισβήτησαν την εξουσία του και ανέδειξαν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη «βαθιά Τουρκία» και στη δυτικότροπη Τουρκία που αντιστέκεται στην επιβολή της ισλαμικής ατζέντας των νεοοθωμανών.

Ο Ερντογάν κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη την κρίση, επειδή ακριβώς συνεχίζει να εκφράζει τις σουνιτικές μάζες της Ανατολίας και, ως εκ τούτου, διατηρεί την εκλογική υπεροχή του. Δεν είναι σίγουρο, όμως, ότι θα τα καταφέρει εξίσου καλά και με τη νέα πολιτική πρόκληση, που αυτή τη φορά προέρχεται από το εσωτερικό του πολιτικού Ισλάμ και ονομάζεται «αδελφότητα Γκιουλέν».

Το κήρυγμα του Γκιουλέν συνδυάζει τον ισλαμισμό με δυτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Υποστηρίζει την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στον σύγχρονο κόσμο, αλλά με τρόπο που να διατηρούν τον συντηρητικό τρόπο ζωής στην ιδιωτική σφαίρα.

Οι αντιλήψεις του Γκιουλέν επηρέασαν βαθιά τον ιδεολογικό προσανατολισμό και διευκόλυναν τη μετεξέλιξη του τουρκικού πολιτικού Ισλάμ από το μοντέλο του Ερμπακάν στο μοντέλο του Ερντογάν. Επικαθόρισαν την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Μεταξύ του κυβερνώντος νεοοθωμανικού κόμματος και της αδελφότητας υπάρχει και στενή πολιτικοοργανωτική διαπλοκή. Η αδελφότητα ξεκίνησε ως θρησκευτικό τάγμα και έχει μετεξελιχθεί σ’ ένα τεράστιο και παντοδύναμο θρησκευτικό-κοινωνικό και, εμμέσως πλην σαφώς, πολιτικό δίκτυο (με ετήσιο προϋπολογισμό περίπου 25 δισ. δολάρια), που έχει υπερβεί τα όρια της Τουρκίας. Το δίκτυο επιρροής περιλαμβάνει εκπαιδευτικά ιδρύματα, επιχειρηματικούς ομίλους, τράπεζες και ΜΜΕ.

Όμηρος της Τουρκίας η Ελλάδα στον τομέα του Φυσικού Αερίου

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η είδηση. Εσκεμμένα. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα ήταν να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τι σημαίνει στην πράξη η ενεργειακή ομηρεία της πατρίδας μας από την Τουρκία στον τομέα του φυσικού αερίου, στην οποία συνειδητά μας οδηγούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με την επιλογή τους να συμμετάσχει η Ελλάδα στη διέλευση του αγωγού ΤΑΡ και όχι του ρωσικού «Σάουθ Στριμ». Ηδη από τώρα, οι Τούρκοι δεν έχουν κανέναν δισταγμό να αφήσουν χριστουγεννιάτικα... χωρίς φυσικό αέριο Ελληνες καταναλωτές! Ελάχιστοι Ελληνες γνωρίζουν ότι από την Παρασκευή ο ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου, η εταιρεία που ο Αντ. Σαμαράς έδωσε με τα μισά λεφτά στους Αζέρους και όχι στους Ρώσους που πρόσφεραν τα υπερδιπλάσια χρήματα!) υποχρεώθηκε να κηρύξει το ελληνικό σύστημα φυσικού αερίου σε κατάσταση συναγερμού! Ακόμη πιο λίγοι βέβαια έχουν γνώση του γεγονότος ότι αυτός ο συναγερμός οφείλεται στο ότι οι Τούρκοι αρνούνται να παραδώσουν στη χώρα μας τις συμφωνημένες ποσότητες βάσει συμβολαίων αζερινού φυσικού αερίου, τις οποίες κρατούν για τον εαυτό τους!

Eπικίνδυνη η Αμμοχωστοποίηση

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η φιλότιμη προσπάθεια του εκπροσώπου και του αναπληρωτή εκπροσώπου, να πείσουν για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης αναφορικά με την Αμμόχωστο, έχει πέσει στο κενό αν και θα έλεγα πως οι ίδιοι έχουν καλές προθέσεις και πιστεύουν όσα υπογράφουν και τα οποία δεν δύνανται και να αποσύρουν. Τα γραπτά, ως γνωστόν, μένουν... Ο ισχυρισμός τους, λοιπόν, ότι η πρόταση για την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της είναι καθαρή και ξεκάθαρη, καταρρίπτεται από τα γεγονότα. Και είναι γεγονός ότι ακόμα και αυτός ο Αλέξανδρος Ντάουνερ, που σε άλλες περιπτώσεις θα πετούσε τα (τουρκικά) φέσια του από χαρά, είναι διστακτικός, διότι η «Αμμοχωστοποίηση» του Κυπριακού, είναι επικίνδυνη για την ελληνική πλευρά. Ως διπλωμάτης εθισμένος σε εκβιασμούς, προφανώς επιθυμεί να «προστατεύσει» τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για να μην τον «κάψει» και να τον απαξιώσει περαιτέρω ώστε να παραμείνει χρήσιμος τη μέρα της υπογραφής της ερμαφρόδιτης λύσης που προετοιμάζει..

 

Εάν υλοποιηθεί η πρόταση για την Αμμόχωστο, η Κύπρος θα χάσει. Διότι και ο πιο νεαρός και χωρίς εμπειρία διπλωμάτης γνωρίζει ότι οι προτάσεις φέρνουν αντιπροτάσεις και απαιτούνται ανταλλάγματα για να υλοποιηθούν. Με δεδομένη τη στάση του κ. Νίκου Αναστασιάδη έναντι του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν και τον τρόπο ΜΗ αντίδρασής του όταν παρουσιάστηκε από την κ. Μέρκελ η απαίτηση για «κούρεμα» των κυπριακών καταθέσεων, απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι ούτε αντιστάσεις έχει, ούτε αναστολές. Έτσι, για να επιτύχει την επιστροφή της Αμμοχώστου δεν θα διστάσει να αποδεχθεί τη νομιμοποίηση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και να δώσει τη συναίνεσή του στο ελεύθερο εμπόριο από το καθεστώς των κατεχομένων. Είναι μία καθαρή πράξη αυτοκτονίας. Η μετατροπή της Τύμπου σε Διεθνές Αεροδρόμιο και η ελεύθερη διεξαγωγή εμπορίου προσφέρουν στο κατοχικό καθεστώς τη νομιμοποίηση που δικαιολογημένα τους αρνηθήκαμε τα 39 προηγούμενα χρόνια.

Ακριβά θα πληρώσει το αιματοκύλισμα ο Ταγίπ Ερντογάν

Του Γιώργου Δελαστίκ

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι αντιδράσεις λίγων εκατοντάδων οικολογικά ευαισθητοποιημένων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης στη μετατροπή τμήματος του πάρκου Γκεζί, κοντά στην πλατεία Ταξίμ, σε εμπορικό κέντρο, ξεκίνησαν αυθόρμητα. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι αποτέλεσε σοβαρότατο πολιτικό σφάλμα εκ μέρους του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν η χρήση τέτοιας έκτασης αστυνομικής βίας για ένα τόσο ασήμαντο από πολιτική σκοπιά θέμα. Ενα σφάλμα όμως που αποκαλύπτει την υπέρμετρη αλαζονεία του Ερντογάν, από την οποία πάσχουν όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί ηγέτες, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, κατάλοιπο του αυτοκρατορικού παρελθόντος της χώρας.

 

Από τη στιγμή που η Αστυνομία άσκησε κτηνώδη βία κατά των διαδηλωτών το θέμα έπαψε να είναι οικολογικού χαρακτήρα. Στο επίκεντρο βρέθηκε η βαρβαρότητα της Αστυνομίας. Οπως θα συνέβαινε σε κάθε χώρα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν κάθε λόγο να παρέμβουν και να προσπαθήσουν να προσποριστούν πολιτικά οφέλη. Πόσω μάλλον στην Τουρκία, όπου μαζί με τα κόμματα κινητοποιήθηκαν και τα απομεινάρια των δυναμικών στηριγμάτων του προ Ερντογάν κεμαλικού στρατοκρατικού καθεστώτος, με προεξάρχοντα τον στρατό, τον οποίο ο Ερντογάν έχει απογυμνώσει από εξουσίες και οικονομικά προνόμια που κατείχε.

Tα ναι και όχι των Αμερικανών

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη τώρα γνωρίζει τις θέσεις της Ουάσιγκτον για όλα τα προβλήματα της Κύπρου. Και το πολιτικό και το οικονομικό. Και βεβαίως ξέρει και τις αμερικανικές σκέψεις για τα θέματα ενέργειας, καθώς η Ανατολική Μεσόγειος αναδεικνύεται σε παγκόσμια ενεργειακή δύναμη. Γνωρίζει τα «ναι», τα «όχι» και τα «πρέπει» των Αμερικανών, όπως τα εξέφρασαν στον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη, ο Αμερικανός ομόλογός του Τζον Κέρι και οι συνεργάτες του.

 

Το πλέον σημαντικό είναι ότι σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του κ. Κασουλίδη, οι Αμερικανοί δεν συνδέουν την οικονομική κρίση με την επίλυση του Κυπριακού, όπως επιθυμεί η Άγκυρα και μερικοί ασπόνδυλοι «ένοικοι» του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν έχω καμία απόδειξη, ούτε καν ένδειξη για να αμφισβητήσω τον Κύπριο υπουργό, ο οποίος αν μη τι άλλο είναι γνωστός για την ακεραιότητά του. Βεβαίως, οι Αμερικανοί επιθυμούν διακαώς επίλυση του Κυπριακού, όχι μόνο επειδή είναι ένα μακροχρόνιο άλυτο πρόβλημα, που μολύνει και δυναμιτίζει τις σχέσεις των συμμάχων τους, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο κ. Κέρι αναζητεί επιτυχίες σε διεθνή ζητήματα και του έχει σφηνωθεί στο μυαλό, πως το Κυπριακό -στο σημείο που βρίσκεται- είναι εύκολο να επιλυθεί. Όσοι γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης του Αμερικανού υπουργού, διαβεβαιώνουν ότι ακούγοντας την εμπεριστατωμένη ανάλυση του κ. Κασουλίδη φανταζόταν τη στιγμή της υπογραφής συμφωνίας «κλεισίματος» του προβλήματος της Κύπρου. Και αυτό είναι επικίνδυνο...

 

Πολύ ορθά ο Κύπριος υπουργός -όπως εξήγησε και στη συνομιλία που είχαμε μαζί του- υπογράμμισε επανειλημμένα σε όλους τους συνομιλητές του, ότι αυτή τη στιγμή ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, «τραυματισμένος» -και απαξιωμένος προσθέτω εγώ- από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, που διέλυσε την κυπριακή οικονομία, αδυνατεί να εισέλθει καν σε διαπραγματεύσεις, για δύο σοβαρούς λόγους:

Πρώτος λόγος: Ο κυπριακός λαός θα αντιδράσει ίσως και βίαια σε μία κίνηση για την επίλυση του εθνικού προβλήματος, φοβούμενος ότι θα «κλείσει» με τον ίδιο τρόπο που επιβλήθηκε το Μνημόνιο, το οποίο δένει χειροπόδαρα την Κύπρο για δύο τουλάχιστον δεκαετίες.

Δεύτερος λόγος: Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία για το Κυπριακό θα ξυπνήσει στους πολίτες τις μαύρες μνήμες του 2004, όταν ο κ. Αναστασιάδης είχε εξελιχθεί σε πλασιέ του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν από κοινού με τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου.

Κούρεμα και στο Κυπριακό

Του Κώστα Βενιζέλου

 

Το αντίβαρο στον θόρυβο που προκλήθηκε με την υποβολή του εγγράφου του ΟΗΕ για τις συγκλίσεις ήταν η επιστολή του Προέδρου προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, με την οποία εκθέτει τον Ντάουνερ. Το έγγραφο δεν διαβιβάσθηκε ούτε χθες ούτε την τελευταία εβδομάδα και ο Ντάουνερ και η ομάδα του δεν είναι τώρα που προσπαθούν να καταστήσουν το δείπνο μείζον πολιτικό θέμα. Συνεπώς η δημοσιοποίηση της ύπαρξης του εγγράφου προκάλεσε και το ξέσπασμα που εκφράσθηκε μέσα από την επιστολή. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τους λόγους που το έγγραφο έμεινε στα προεδρικά συρτάρια από τη στιγμή που το περιεχόμενο αφορά τα κατορθώματα του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό. Και δεν μπορεί, επίσης, κανείς να αντιληφθεί γιατί αποδέχθηκε η Κυβέρνηση την υποβολή από τον ΟΗΕ του εγγράφου με τις συγκλίσεις, από τη στιγμή που διαμηνύει πως δεν δεσμεύεται από όλα τα συμφωνηθέντα. Είναι πρόδηλη η επιδίωξη του Ντάουνερ με το έγγραφο. Θέλει να δημιουργήσει κινητικότητα, βάση διαπραγματεύσεων και να «κλειδώσει» τις λεγόμενες συγκλίσεις.

 

Το Κυπριακό έχει μπει σε τροχιά για να κλείσει και αυτό δεν αποτρέπεται ξεχνώντας το έγγραφο στο ράφι αλλά με ουσιαστικές κινήσεις. Δεν είναι με τους προβλέψιμους τακτικισμούς που κλείνουν το μάτι στην κοινή γνώμη και υπολογίζουν τα κέρδη στο κομματικό χρηματιστήριο, που θα αντιμετωπισθούν οι εξελίξεις. Η απομάκρυνση του Ντάουνερ, για παράδειγμα, θα ήταν μια κίνηση ουσίας, με την οποία θα κερδίσει και χρόνο η Λευκωσία για ανασύνταξη δυνάμεων και διαμόρφωσης τακτικής. Άλλωστε η παρουσία του μόνο ζημιά προκαλεί και είναι προφανές πως μετά και την επιστολή θα πρέπει ο ίδιος να παραιτηθεί. Εάν έχει ευθιξία θα πρέπει η επιστολή παραίτησής του να βρίσκεται ήδη καθ' οδόν προς το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.

 

Είναι σαφές πως τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή μας έχουν διαφοροποιηθεί. Όπως διαφοροποιήθηκαν και τα δεδομένα στην Κύπρο. Το Κυπριακό «δεν λύθηκε χθες», ούτε επειδή ο Χριστόφιας ήταν φίλος με τον Ταλάτ. Δεν θα λυθεί, επίσης, επειδή ο Αναστασιάδης θεωρεί πως έχει πολλούς συμμάχους στο εξωτερικό. Για να μην πάθουμε όπως στα δύο Γιούρογκρουπ του Μαρτίου, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι διαχειριστές, πως οι πολιτικές δεν ασκούνται με λογικές εσωτερικού κομματικού παιχνιδιού και οι πρακτικές που υιοθετούνται μόνο για τα μπαλκόνια.

Με τις προσεγγίσεις που αναπτύσσονται με βηματισμούς χωρίς πυξίδα και σχέδιο, το κούρεμα και στο Κυπριακό θα πρέπει να είναι δεδομένο.

 

Υ.Γ. Το έγγραφο με τις συγκλίσεις του ΟΗΕ δόθηκε στα κόμματα μετά που έγινε γνωστή η ύπαρξή του. Η επιστολή του Προέδρου Αναστασιάδη προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν δόθηκε στα κόμματα πριν φθάσει στον αποδέκτη της! Ιστορίες του χωριού…

Δημοσιεύθηκε στην εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Τα σενάρια άρχισαν να ζωντανεύουν

Του Άριστου Μιχαηλίδη

 

Το έγγραφο που κατέθεσε ο Ντάουνερ στις δυο πλευρές και παρουσιάζεται ως δήθεν μια αθώα καταγραφή συγκλίσεων και αποκλίσεων που προέκυψαν από τις συνομιλίες 2008 με 2012, αποτελεί πλέον τη βάση για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων. Είναι επίσημο έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών και κατατέθηκε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων. Είχε αρχίσει να ετοιμάζεται πριν από πολλούς μήνες και μάλιστα ο τέως Πρόεδρος το θεωρούσε κάτι πολύ λογικό και μας συμβούλευε να μην το δαιμονοποιούμε. «Είπα στον κ. Ντάουνερ ότι φρονώ ότι πρέπει να είναι αντικειμενική η παρουσίαση αυτή», έλεγε στις 24/9/2012. Όμως ο κ. Χριστόφιας πιθανόν να θεωρούσε ότι ο κ. Ντάουνερ έχει τη δυνατότητα να είναι αντικειμενικός, παρόλες τις παγίδες που του έστηνε επί πέντε χρόνια. Πίστευε επίσης ότι όσα διαπραγματεύτηκε ο ίδιος και συμφώνησε είναι απολύτως ορθά και όλοι οι άλλοι που τα απορρίπτουν είναι απλώς πελλοί. Γι΄ αυτό και εκ μέρους του δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος από αυτό το έγγραφο.

 

Όμως ο νέος Πρόεδρος; Με όσες διαφωνίες και δεσμεύσεις εξέφρασε όλους τους προηγούμενους (προεκλογικούς) μήνες, θα περίμενε κανείς ότι θα έλεγε στον Ντάουνερ να πάρει το έγγραφο του και να το βάλει κάπου αλλού, όχι πάντως στο τραπέζι των συνομιλιών. Αντί αυτό όμως, δέχθηκε να παίξει ένα πολύ ύποπτο παιχνίδι. Πρώτον, δεν είπε τίποτε στο Εθνικό Συμβούλιο, που συνεδρίασε την προηγούμενη μέρα, μέχρι που αποκάλυψε την ύπαρξη του εγγράφου - σχεδίου, ο Ιζέτ Ιστζιάν. Και δεύτερον, ανακοίνωσε μέσω του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ότι ήταν ο ίδιος που το ζήτησε από τον Ντάουνερ. «Το έγγραφο επιδόθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ύστερα από αίτημα του ιδίου, κατά την τελευταία συνάντηση που είχε με τον κ. Ντάουνερ». (Χρ. Στυλιανίδης, 16/5/13). Ενώ ήταν γνωστό από τον περασμένο Σεμπτέμβρη ότι υπάρχει αυτό το έγγραφο και ότι ετοιμάστηκε από τον Ντάουνερ για να δεσμεύσει τον νέο Πρόεδρο πάνω σε όσα αποδέχθηκε ο τέως, ο νέος Πρόεδρος κάνει δήθεν τον ανήξερο και δηλώνει ότι είναι ο ίδιος που το ζήτησε δεν του το έδωσαν με το ζόρι. Απαλλάσσει δηλαδή τον Ντάουνερ από την υποψία ότι στήνει βρώμικα παιχνίδια, αλλά δεν απαλλάσσει τον εαυτό του από την υποχρέωση να εξηγήσει γιατί δέχθηκε να νομιμοποιήσει τις συγκλίσεις των Χριστόφια - Ταλάτ, με τις οποίες ο ίδιος έλεγε ότι διαφωνούσε. Όπως, για παράδειγμα, η γνωστή συμφωνία για τις τέσσερις βασικές ελευθερίες υπέρ Τούρκων υπηκόων, την οποία καταδίκαζε. Προεκλογικά, βεβαίως.

Είναι ολοφάνερο το σενάριο που στήνεται και δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι θα επιχειρηθεί μια συνολική διευθέτηση με άξονες την οικονομική κρίση και την κρίση γύρω από το φυσικό αέριο. Όπως είπε και ο Αμερικανός υπ. Εξωτερικών όταν συνάντησε τον κ. Κασουλίδη, η κρίση προσφέρει και ευκαιρίες. Το ερώτημα είναι αν οι δικοί μας ηγέτες έχουν επίγνωση του τι γίνεται για να χειριστούν τα πράγματα υπέρ των συμφερόντων του κυπριακού ελληνισμού ή αν έχουν παραδοθεί αμαχητί και οι ευκαιρίες που προσφέρονται είναι μόνο για την Άγκυρα, τον Ντάουνερ, τους Αμερικάνους, τους Βρετανούς, όχι όμως για τους Κύπριους.

 

 

Δημοσιεύθηκε από την εφ. "Ο Φιλελεύθερος", 18/5/2013

Πνίγηκε στο χρέος η Ευρωζώνη

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο - και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος με το 156,9% του ΑΕΠ της, με διαφορά... 30 (!) εκατοστιαίων μονάδων από τη δεύτερη Ιταλία του 127%. Οσο λοιπόν και αν ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, κατά τη διάρκεια του 2012 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε στα 16 από τα 17 κράτη της Ευρωζώνης και μειώθηκε μόνο στην... Ελλάδα! Αυτό αποκαλύπτει η έκθεση της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα.
 

Μέσω... ληστείας του 80% περίπου των χρημάτων όσων είχαν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα επιτεύχθηκε βέβαια αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί με όποια μέσα μπορεί!
 

Θριάμβους κατά συρροήν σημειώνει ολόκληρη η Ευρωζώνη στον τομέα του δημόσιου χρέους. Τουλάχιστον την τελευταία εξαετία για την οποία έχουμε πρόχειρα τα επίσημα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία, ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών της Ευρωζώνης διαρκώς αυξάνεται. Ηταν 66,2% του ΑΕΠ της το 2007, τσίμπησε λίγο στο 69,9% το 2008, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο 80% το 2009, πήδηξε στο 85,4% το 2010, αυξήθηκε στο 87,3% το 2011 και έσπασε το φράγμα του 90% το 2012 με ποσοστό 90,6% του ΑΕΠ. Επειδή εμείς είμαστε σχολαστικοί, θα υπενθυμίσουμε ότι ένα από τα δύο θεμελιώδη κριτήρια του Μάαστριχτ καθόριζε ως ανώτατο επιτρεπτό όριο του δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ. Σύσσωμη η Ευρωζώνη παραβιάζει το όριο αυτό.

Θα πλημμυρίσει τον κόσμο με πολύ χρήμα η Ιαπωνία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μεγάλο εκνευρισμό -αν όχι πανικό- έχει προκαλέσει στη γερμανική κυβέρνηση η νέα οικονομική πολιτική του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε, για την υλοποίηση της οποίας καθαίρεσε τον προηγούμενο διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας και τοποθέτησε στο αξίωμα αυτό τον Χαρουχίκο Κουρόντα. Η πολιτική του δεξιού προέδρου της ιαπωνικής κυβέρνησης είναι σαφέστατη, αλλά εντελώς αντίστροφη από την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει όλο και πιο έντονα το Βερολίνο σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Για να κινηθεί η οικονομία, χρειάζεται πρώτα απ' όλα χρήμα, λέει ο Αμπε. Η ιαπωνική κυβέρνηση επομένως θα ρίξει άφθονο χρήμα στην ιαπωνική αγορά ουσιαστικά «τυπώνοντας γεν», όπως είναι η λαϊκή έκφραση.

 

Έτσι θα γίνουν τουλάχιστον τρία θεμελιώδη πράγματα: Πρώτον, οι επιχειρήσεις θα βρεθούν με πολύ χρήμα στη διάθεσή τους, άρα μπορούν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Δεύτερον, οι Ιάπωνες εργοδότες θα μπορέσουν συν τοις άλλοις να δώσουν και κάποιες αυξήσεις στους εργαζόμενους, βελτιώνοντας την αγοραστική τους δυνατότητα. Τρίτον, μια τέτοια νομισματική πολιτική θα οδηγήσει στην υποτίμηση του γεν σε σχέση με το ευρώ και το δολάριο, διευκολύνοντας έτσι την αύξηση των γιαπωνέζικων εξαγωγών. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι αυτή η νομισματική πολιτική του Τόκιο δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κανενός είδους αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ιαπωνίας.

Αποθέματα χρυσού και βλακείας

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Η Ελλάδα βρίσκεται στον έκτο χρόνο της πιο άγριας οικονομικής κρίσης και αν πουλούσε σήμερα τα αποθέματα της σε χρυσό (όπως διάβασα στη στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη) θα είχε έσοδα εφτά δισεκατομμύρια ευρώ. Όμως, δεν πούλησε ούτε μια ουγγιά. Παρά την περιπέτεια τόσων χρόνων! Γιατί, απ΄ όσα λένε οι ειδικοί, μια χώρα πουλά τα αποθέματα της μόνο ως έσχατη λύση, κυρίως όταν βρίσκεται σε πόλεμο. Τα αποθέματα φυλάγονται για να στηρίζουν το νόμισμα, την αξιοπιστία και την ευρωστία της χώρας. Γι΄ αυτό εξάλλου, το 18% της συνολικής ποσότητας χρυσού που έχει εξορυχθεί από κτίσεως κόσμου το κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δαπανά περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια κάθε μήνα για να αγοράζει χρυσό μετατρέποντας συνέχεια σε χρυσό τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας. Όσοι αναλύουν αυτές τις κινήσεις Πούτιν παραπέμπουν στη διορατικότητα του και στους σχεδιασμούς του για την ηγεμονική παρουσία της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή, την ώρα της παρακμής των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας... Κι αυτό μέσω των αποθεμάτων χρυσού. Δεν είναι άσχετο και το γεγονός ότι η Κίνα τους τελευταίους επτά μήνες πρόσθεσε στα αποθέματα της περισσότερο χρυσό (πάνω από 500 τόνους) από όσο διαθέτει συνολικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ο γεωγραφικός προσδιορισμός

Του Αθανάσιου Έλλις

 

Το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων επανήλθε στο προσκήνιο με την κατάθεση νέας, συνολικής πρότασης από τον Μάθιου Νίμιτς. Δεν έχω πλήρη εικόνα όλων των πτυχών της πρότασης, αλλά σε ό,τι αφορά την πιο σημαντική, που δεν είναι άλλη από την ίδια την ονομασία, η επιλογή είναι ατυχής.
 

Παρότι η ονομασία περιλαμβάνει γεωγραφικό προσδιορισμό (πιθανώς το Ανω), ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται, εμφανίζεται να περιγράφει τον πολιτειακό όρο «Δημοκρατία» και όχι το «Μακεδονία», με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος να απαλειφθεί στην πράξη. Η Ελλάδα ζητεί, και η κοινή λογική υπαγορεύει, να υπάρχει μια σαφής διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά το όνομα, όχι το πολίτευμα. Το πού ακριβώς τοποθετείται ο γεωγραφικός προσδιορισμός στην ονομασία δεν είναι «δευτερευούσης σημασίας ζήτημα της αγγλικής γραμματικής». Είναι λυπηρό πώς χάθηκε η ευκαιρία που, όντως, προσφέρει η ονομασία «Δημοκρατία της Ανω Μακεδονίας», η οποία καταδεικνύει τη γεωγραφική διαφοροποίηση, και θα μπορούσε να αποτελέσει τη «χρυσή τομή».

Αφού φτώχυναν την Κύπρο, ετοιμάζουν τον διαμελισμό της

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Ένα ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική στήλη σχεδόν κάθε Ελληνα που έτυχε να διαβάσει την Πέμπτη ένα από τα άρθρα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» που αναφερόταν στα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το δυσάρεστο συναίσθημα άρχιζε με την ανάγνωση του τίτλου του άρθρου αυτού της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας: «Αποθέματα αερίου και κυπριακή απομόνωση».

 

Εκείνο όμως που αποτελούσε πραγματική μαχαιριά από πολιτική σκοπιά ήταν ο υπότιτλος: «Καθώς φθίνουν οι ελπίδες για ενεργειακό κέντρο, κλήση από την ΕΕ για τουρκική λύση». Το σοκ είναι τρομερό: «Κλήση από την ΕΕ για τουρκική λύση»! Δεν έχει σημασία πόσο ακριβές είναι αυτό, το ουσιώδες είναι ότι προδίδει την αμερικανική επιθυμία και θέση για την επόμενη φάση στην Κύπρο. «Το φόρτωμα της Κύπρου με τόσο πολύ χρέος μπορεί να είναι ένας έμμεσος τρόπος για την ΕΕ να σπρώξει τους Ελληνοκύπριους σε κάποιο είδος επίλυσης του κυπριακού προβλήματος», δηλώνει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» η διευθύντρια κάποιας εταιρείας συμβούλων στη Λευκωσία. «Οι βουλευτές της ΕΕ θεωρούν και αυτοί την απεγνωσμένη ανάγκη της Κύπρου για μετρητά ως μοχλό διευθέτησης (του Κυπριακού) με την Τουρκία», τονίζει η αμερικανική εφημερίδα, η οποία από την αρχή κιόλας της ανάλυσής της συνδέει ευθέως την οικονομική καταβαράθρωση του νησιού με τον εκβιασμό της Λευκωσίας προκειμένου να αποδεχθεί λύση στο Κυπριακό που θα υπαγορεύσει η Τουρκία. «Με την οικονομία της κουρέλια, η Κύπρος χρειάζεται να αξιοποιήσει επειγόντως τα αποθέματα του φυσικού της αερίου. Το άνοιγμα όμως αυτής της κάνουλας θα υποχρεώσει το πιο ανατολικό μέλος της ΕΕ να κάνει τις σκληρές επιλογές που επί πολύ καιρό απεχθάνεται να κάνει» ισχυρίζονται με αλαζονική βεβαιότητα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και εξηγούν γιατί: «Τη Δευτέρα (σ.σ. 25 Μαρτίου) η Κύπρος υποχρεώθηκε να συρρικνώσει έναν τραπεζικό τομέα που θα μπορούσε να έχει βοηθήσει να διοχετευθούν κεφάλαια για την κατασκευή ζωτικής ενεργειακής υποδομής... Το μειωμένο ανάστημα της Κύπρου ''καθιστά απίθανο έναν νέο ενεργειακό μεσογειακό διάδρομο Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας ή την πολιτική συμπαράταξή τους'' δήλωσε ο Μάικλ Λι, εκ των κορυφαίων συμβούλων του Γερμανικού Ιδρύματος Μάρσαλ των ΗΠΑ», γράφει η αμερικανική εφημερίδα. Μετά από όλα αυτά, καταλήγει σε ένα άκρως απεχθές, αλλά ταυτόχρονα πολύ αποκαλυπτικό συμπέρασμα για τις πραγματικές προθέσεις του Λευκού Οίκου: «Με τη βομβαρδισμένη της οικονομία, ο στόχος της κατασκευής εργοστασίου υγροποίησης του φυσικού αερίου στην Κύπρο φαίνεται τώρα ως μια οικονομική πρόκληση που είναι αδύνατον να υπερνικηθεί, αφήνοντας στην Κύπρο ελάχιστες δυνατότητες επιλογής πέραν της κατασκευής αγωγού που να διοχετεύει αέριο στην Τουρκία»!

Το τελεσίγραφο του Ράιχ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Γροθιά στο στομάχι όλων των κρατών της Ευρωζώνης ήταν η απόφαση της Γερμανίας να επιβάλει στην Κύπρο κατάσχεση του 35% έως 40% των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ που υπήρχαν στην Τράπεζα Κύπρου και η αρπαγή όλων των χρημάτων άνω αυτού του ποσού που βρίσκονταν στην Λαϊκή Τράπεζα του νησιού. Η πανευρωπαϊκή αναστάτωση που προκλήθηκε είναι απολύτως δικαιολογημένη.

 

Μπορεί να κυριάρχησε το συναίσθημα προσωρινής ανακούφισης γιατί γλίτωσαν οι καταθέσεις του κοσμάκη για την ώρα, αφού αυτές συνήθως είναι κάτω των 100.000 ευρώ, το ζήτημα όμως είναι πολύ σοβαρότερο. Η πρωτοφανής στην Ευρωζώνη λεηλασία των καταθέσεων στην οποία προχώρησαν οι Γερμανοί ευρωληστές και ο δεξιός Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης συνιστά ιδιαιτέρως ειδεχθές πολιτικό και οικονομικό έγκλημα με δραματικές συνέπειες.

Εχθρός της Κύπρου είναι οι ΗΠΑ και σε αυτή την κρίση

Του Γιώργου Δελαστίκ

Εντελώς απομονωμένη έχει βρεθεί η Κύπρος σε διεθνές επίπεδο μετά την εσκεμμένη υπονόμευση από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη των σχέσεών της με τη Ρωσία μέσω της αρπαγής 10 (!) ή και περισσότερων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Στην ειδική περίπτωση μάλιστα της Κύπρου, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα την καταστροφική για την οικονομία του νησιού πολιτική της κατάσχεσης τμήματος των καταθέσεων που επέβαλε το Βερολίνο με τη σύμφωνη γνώμη του Κύπριου Προέδρου στο νησί.

 

Αν και η αμερικανική πολιτική γενικά στοχεύει στη διακριτική υπονόμευση της γερμανικής ηγεμονίας και του ευρώ, στην Κύπρο η Ουάσιγκτον έχει ακόμη μεγαλύτερο συμφέρον από το Βερολίνο να τιναχτούν στον αέρα οι σχέσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί αδιαφορούν παντελώς για την κατάσταση της οικονομίας ή των τραπεζών της Κύπρου. Δεν θα ήθελαν όμως κατά κανέναν τρόπο να έβλεπαν την κυπριακή κυβέρνηση να στρέφεται προς τη Ρωσία για να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα και η Μόσχα να ανταποκρίνεται στην έκκληση για βοήθεια της Λευκωσίας. Κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ την Ουάσιγκτον.

 

Οχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για πολύ σοβαρότερους γεωπολιτικούς. Η εξήγηση είναι απλή. Αν το Κρεμλίνο διέσωζε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και την ίδια την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γερμανική «πανούκλα» του μνημονίου, λογικό είναι να ζητούσε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή ρωσικών ενεργειακών εταιρειών στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού.

Πρόεδροι μοιραίοι και άβουλοι

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Το κυπριακό πολιτικό κατεστημένο, που αποτελούν το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ αλλά και το ΔΗΚΟ -το τελευταίο αλλάζει συνέταιρο ανά πενταετία και ανάλογα με τα υπουργεία που λαμβάνει- οδήγησε την Κύπρο στην καταστροφή. Βεβαίως, τη μεγαλύτερη ευθύνη για τούτη την τραγωδία, φέρει ο προηγούμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος «είδε το κακό να έρχεται» και δεν έκανε το παραμικρό για να το αποτρέψει. Αντίθετα, από τον περασμένο Απρίλιο, επέλεξε να αφήσει τον χρόνο να περάσει, λαμβάνοντας την απόφαση να μην είναι αυτός που θα καταγραφεί στην Ιστορία ότι έθεσε το νησί κάτω από τον μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ.

 

Δεν πρόκειται μόνο για ανευθυνότητα. Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας και μαζί του η Κύπρος έχασαν δέκα πολύτιμους μήνες για να συγυρίσουν τα οικονομικά τους και να αποτρέψουν τη χρεοκοπία. Αντέγραψε με ακρίβεια τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος το 2009 αποφάσισε πως δεν θα αναλάβει το πολιτικό κόστος επιβάλλοντας τα μέτρα που ήσαν αναγκαία. Εάν ο πρώην Πρόεδρος της Κύπρου έδειχνε πολιτικό θάρρος και εάν προτιμούσε τη σύγκρουση με τους τραπεζίτες και την επιβολή σοβαρών μέτρων, η Κύπρος δεν θα βρισκόταν στον γκρεμό. Θα απέφευγε τον σκληρότατο μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ, και σήμερα δεν θα δεχόταν τον άνευ προηγουμένου εκβιασμό των Ευρωπαίων εταίρων, που για να την «ξελασπώσουν» πρέπει να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία και την πολιτική της ανεξαρτησία.

 

Ο νέος πρόεδρος, που προεκλογικά παρουσιαζόταν ως ο σωτήρας της πατρίδας, αποδείχθηκε πολύ μικρός για το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου. Είχε υποσχεθεί πως δεν θα αποδεχθεί ΠΟΤΕ κούρεμα των καταθέσεων και είχε με στόμφο ανακοινώσει πως εάν εκλεγόταν θα υλοποιούσε συμφωνία στην οποία είχε καταλήξει με δύο χώρες για σύναψη δανείων. Το μόνο που κατάφερε μέχρι στιγμής είναι να απαξιώσει τη χώρα του και να την παραδώσει στα θηρία. Ενώ οι ευθύνες για την τραγωδία πέφτουν στις πλάτες του κ. Χριστόφια, ο κ. Αναστασιάδης είναι αυτός που με άτσαλο τρόπο αποδέχθηκε την καταδίκη της Κύπρου.

 

 

Δημοσιεύθηκε στο "Εθνος" των Αθηνών, 22/3/2013

Χριστόφιας - ΑΚΕΛ έδωσαν την προεδρία στον Ν. Αναστασιάδη

Του Δρος Ευστάθιος Αβρααμίδης

Η τραγική διακυβέρνηση Χριστόφια - ΑΚΕΛ δημιούργησε τέτοια αντίδραση μέσα στη κοινωνία, ώστε φάνηκε από νωρίς ότι προτεραιότητα των πολιτών ήταν να φύγει το ΑΚΕΛ από την εξουσία.  Τα άλλα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Για να γίνει αυτό έκριναν πιο σίγουρη την επιλογή του άλλου άκρου, δηλαδή τον Ν. Αναστασιάδη. Χριστόφιας και ΑΚΕΛ κατάφεραν να καταστήσουν συμπαθή ή ανεκτό, έναν πολιτικό που ήταν διαχρονικά ο πιο αντιπαθής. Σπουδαίο κατόρθωμα. Το σημερινό ΑΚΕΛ, όπως φαίνεται, τρομάζει περισσότερο από τον Ν. Αναστασιάδη. Έστρωσαν λοιπόν το χαλί στον Ν. Αναστασιάδη, αλλά αρνούνται να κάνουν αυτοκριτική.  Αντίθετα όπως κάνουν οι αλαζονικοί και οι ευθυνόφοβοι άνθρωποι, έτσι και το ΑΚΕΛ ρίχνει τις ευθύνες σε άλλους με την γνωστή έπαρση. Ήταν τόσο προβλέψιμο αυτό που συνέβη, έτσι ώστε κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί, μήπως αυτή ήταν τελικά η επιδίωξη του ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ έβλαψε τον τόπο τόσο με την διακυβέρνησή του, όσο και με την εκλογική του συμπεριφορά το 2008 και το 2013.

Κατεβάζουν και κυβερνήσεις...

 

Του Μιχάλη Ιγνατίου

 

Ειλικρινά, δεν αντέχει τον παραμικρό σχολιασμό ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών, καθώς και οι δύο υποψήφιοι έχουν τις ίδιες μη παραδεκτές θέσεις για το εθνικό θέμα και την οικονομία. Τόσο ο Νίκος Αναστασιάδης, όσο και ο μεταμεληθείς Σταύρος Μαλάς, υποστήριξαν το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν που «έδενε» την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας, ενώ και οι θέσεις τους στο μείζον ζήτημα της οικονομίας δεν διαφέρουν. Οι καβγάδες είναι στάχτη στα μάτια των πολιτών. Είναι εκπρόσωποι του κομματικού κατεστημένου και προστατεύουν τους τραπεζίτες, οι οποίοι από κοινού με τους πολιτικούς, κατέστρεψαν την οικονομία και οδήγησαν το νησί στο χείλος της χρεοκοπίας, η οποία είναι πλέον εξαιρετικά κοντά.

 

Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τις πληροφορίες ότι οι ανεγκέφαλοι του ΔΗΣΥ έδωσαν εντολή σε πιστά μέλη τους να ψηφίσουν τον κ. Μαλά για να αποκλείσουν τον Γιώργο Λιλλήκα, από τον οποίο κινδύνευε να χάσει ο κ. Αναστασιάδης. Πρόκειται για μία πληροφορία που είχαμε από καιρό και δημοσιεύσαμε, διότι του κατεστημένου, που αποτελούν ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, ηγούνται ανεγκέφαλοι πολιτικάντηδες, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο πώς να σώσουν τα τομάρια τους. Αυτή είναι η μοναδική τους έγνοια. Δεν με εκπλήσσει, λοιπόν, ότι τα τρία κόμματα που συνεργάζονται υπογείως και νέμονται την εξουσία, μπορεί να συνωμότησαν για να αποκλείσουν τον κ. Λιλλήκα, ο οποίος ήταν ο νικητής των εκλογών, καθώς έχοντας απέναντί του το σύστημα, αλλά και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης που τον έπαιξαν βρόμικα, κατάφερε να συγκεντρώσει το 25% των ψήφων. Το ποσοστό αυτό είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί στη συνέχεια, ώστε σε συνεργασία με την  ΕΔΕΚ να επανέλθει, αφού οι δανειστές εκτός των φρικτών μέτρων που επιβάλλουν, κατεβάζουν και κυβερνήσεις...

Αντι-κομματοκρατίας ένεκεν…

 

Του Λάζαρου Μαύρου

ΟΛΟΙ ΣΥΝΗΘΩΣ οι μη μετέχοντες σε κόμματα, την Κομματοκρατία αποκηρύσσουμε ρητορικώς. Της αποδίδουμε, δικαίως, ουκ ολίγα κακά. Τη στηλιτεύουμε ως γάγγραινα. Τους δε βολεμένους ή και παγιδευμένους στο κομματικό μαντρί μεμφόμαστε. Ως συνεργούς για τη συνέχιση της βλαβερής επικυριαρχίας των αρχηγικών κομματικών μηχανισμών στην πολιτεία. Διότι, παραμένοντας ευπειθείς υπάκουοι στους ηγέτες τους, συντηρούν κι αναπαράγουν την κομματική βουλιμία. Αρχηγικά δομημένη με φατριαστικούς εσωκομματικούς κανόνες. Που επεκτείνει τα πλοκάμια της κι επιβάλλει την κομματαρχία - ημετεροκρατία - αναξιοκρατία και ρουσφετοπληγία, την αθέμιτη διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις, παντού στην πολιτεία και στην κοινωνία. Με τραγικό το ότι: Τα αυτο-εμφανιζόμενα ως «κύτταρα της δημοκρατίας» κόμματα, να ‘χουν καταντήσει η «καρκινογόνος κυτταρίτιδα της ρεππάπλικ». Το δε δημοκρατικό -κατ’ όνομα μόνο- πολίτευμα, σε Ολιγαρχική Κομματική Ηγετοκρατία…