Του Ανδρέα Σ. Αγγελίδη*
Πριν λίγες μέρες ασχολήθηκα με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος αντίθετα και έξω από ότι μας συνήθισε, προχώρησε από το επίσημο μάλιστα βήμα από το οποίο γίνονται οι κυβερνητικές δηλώσεις, σε χαρακτηρισμό ανοίκειο και προσβλητικό προς την άποψη του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΚΟ, συναγωνιστή Γιώργου Κολοκασίδη, λέγοντας ότι οι θέσεις του είναι «έπεα πτερόεντα, αν όχι συκοφαντία».
Τη θεώρησα ότι ήταν μια εχθρική προς την ελευθερία της άποψης, δήλωση, που προφανώς δεν συνιστούσε μια σε προσωπικό επίπεδο διαφορά, αλλά μια διατύπωση απαρέσκειας και ταυτόχρονα διάθεση συνεχούς καταδίκης κάθε άποψης, άλλης από την κρατούσα κυβερνητική. Κατάσταση που αναδεικνύει ένα δείγμα νοοτροπίας η οποία τείνει να μην δέχεται την περί του αντιθέτου τεκμηριωμένη, μάλιστα, επιχειρηματολογία. Χρήση ανοίκειου και εξευτελιστικού χαρακτηρισμού, σε μείωση της αξιοπρέπειας εκείνου που είχε και διατύπωσε τη διαφορετική του γνώμη.
Το θέμα όμως καθίσταται πολύ πιο προβληματικό όταν εσωκομματικά από άλλους συναγωνιστές ξεπηδά η «καταδίκη» της ελεύθερης γνώμης που γίνεται μάλιστα με κρίση σε τόνο ή βαθμό αυθεντικής βεβαιότητας για απόλυτη περί τούτου δικαιοδοσία του κρίνοντος.
Η ελευθερία του κάθε ανθρώπου ως προστατευόμενο δικαίωμα έκφρασης γνώμης, ιδιαίτερα σε θέματα δημοσίου συμφέροντος, απαιτεί άνεση στη διατύπωση, ώστε να είναι απαλλαγμένη από προσβλητική επιθετικότητα που τείνει να εμφανιστεί ως άμεση καταδίκη ή ως προσπάθεια για να διαμορφώσει εντυπώσεις. Βεβαίως εξυπακούεται ότι πρέπει και να τυγχάνει του αναγκαίου σεβασμού.
Συνήθως οι εντυπώσεις που δημιουργούνται από τέτοιας μορφής δηλώσεις είναι καθοριστικές. Μένουν γιατί, μέχρι να διαπιστωθεί μέσα από ένα αντίλογο επιχειρημάτων η πραγματικότητα, επικρατούν οι εντυπώσεις και όχι η εξουδετέρωση της αβάσιμης ή προσβλητικής δήλωσης κατά της ελεύθερης γνώμης. Αυτή η συνεχής διάθεση και τακτική μηδενισμού κάθε επίκρισης τείνει να εξελιχθεί σε ένα δισκελές πρόβλημα που αφ’ ενός προσομοιάζει με την πεποίθηση του αλάνθαστου του κρίνοντος και αφ’ ετέρου στην έμμεση «δολοφονία» της άλλης πολιτικής άποψης, ώστε να μην υπάρχει. Οι εντυπώσεις που προκύπτουν από την εκάστοτε καταδίκη της άλλης άποψης οι οποίες μένουν ως στοιχεία σκοπιμότητας ή μεθοδευμένης εχθρικής στάσης, δεν είναι τυχαίες στην πολιτική ζωή, ακόμη δυστυχώς και σε ώρες της δυσκολότατης φάσης που βρίσκεται τώρα το κυπριακό, όπου η σοφία και ευελιξία του ενός δεν μπορεί να είναι πληρέστερη και ορθότερη της συμβολής πολλών και υπευθύνων απόψεων ακόμη και εντελώς διαφορετικών.
Λέχθηκε πολλές φορές πως η διαφορετική γνώμη ή δήλωση αποτελεί ειδικά στο ΔΗΚΟ μορφή «εσωστρέφειας». Διαφωνώ. Η ιστορία του ΔΗΚΟ είναι ότι η διατύπωση της προσωπικής γνώμης ήταν και δυνατή αλλά και συνέβαλε στη διαμόρφωση σύνθεσης ιδεών και προβληματισμού.
Αν ανατρέξει κάθε καλόπιστος σε δηλώσεις των τριών προέδρων στη διαδρομή του ΔΗΚΟ, προσωπικά τις αξιοποίησα δύο συνεχείς χρονιές στις ειδικές συνεδριάσεις της Βουλής για την καταδίκη του διπλού κατά της Κύπρου εγκλήματος (για να αναδείξω τη συνέπεια διαχρονικά στην περί το κυπριακό πρόβλημα στάση του ΔΗΚΟ), θα διαπιστώσει ότι ουδείς των αξιωματούχων που παρέμειναν πιστοί στις αρχές του καταστατικού δεν ήταν με τις κατά καιρούς δηλώσεις τους και τον προσωπικό τρόπο έκφρασης της γνώμης τους έξω από την πολιτική του κόμματος, που πάντα πρωτοστατούσε στη διεκδίκηση «των δικαίων και δικαιωμάτων» της Κύπρου.
Ας γίνει πεποίθηση πως στη διεκδίκηση αυτή έναντι της αλαζονικής στάσης της Τουρκίας, ο προβληματισμός που φέρνει η ελευθερία της γνώμης δεν είναι κατάρα, αλλά αφορμή της ύπαρξης νέων ιδεών και νέων αγώνων, για αντίσταση στις επιθυμίες της Τουρκίας. Το ΔΗΚΟ δεν χρειάζεται να είναι «ρυθμιστής» ή «κομπάρσος», χρειάζεται να είναι ενωμένο κατά τις αρχές του καταστατικού του, της συνέπειας του στο Κυπριακό και των αγώνων 34 σχεδόν ετών και να συνεχίζει την πορεία προς απελευθέρωση και πλήρη εφαρμογή της νομιμότητας που η ΕΕ απαιτεί.
Πολλοί καραδοκούν για να δουν το ΔΗΚΟ αδύναμο να συνεχίσει τον αγώνα αντίστασης, τη δική του δηλαδή διαχρονική διαδρομή. Ας μη συντελέσουμε στους στόχους αυτούς εμείς οι ίδιοι με πισώπλατες μαχαιριές. Τούτο είναι όχι μόνο κομματικά καταστρεπτικό, αλλά συντελεί στο να επιχαίρουν οι εχθροί της δικαίωσης της Κύπρου.
*Ο Ανδρέας Σ. Αγγελίδης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΔΗΚΟ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σημερινή", 12/9/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου