Είναι πιστεύω κάποια πράγματα που λέγονται δημοσίως από τα πιο επίσημα χείλη τα οποία σπέρνουν μια επιπλέον αμφισβήτηση και αμφιβολία για το πού πάμε στο Κυπριακό, αλλά κυρίως για το πώς πάμε εκεί… που πάμε. Βγαίνει για παράδειγμα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι υποστηρικτές του και δηλώνουν ότι η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή 50.000 εποίκων, το θέμα των συνθηκών εγγύησης κ.ά. είναι πράγματα που είχε αποδεχθεί ο αείμνηστος πρόεδρος Παπαδόπουλος. Και διερωτάται το… φτωχό μυαλό πολλών (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου): αν ο τέως πρόεδρος τα έχει αποδεχθεί αυτά προς τι τότε η επίκριση σε βαθμό συκοφαντίας που ακόμα και τώρα διατυπώνεται σε βάρος του ότι δεν ήθελε λύση και ήταν αδιάλλακτος; Προς τι η ανάγκη για «πρόεδρο λύσης», αφού με όλες αυτές τις υποχωρήσεις που είχε κάνει ο μακαρίτης Τάσσος, μαζί με άλλες δυο-τρεις που είμαι βέβαιος ότι εν καιρώ θα «αποκαλυφθούν» όσο θα προχωρούν οι συνομιλίες και σε άλλα κεφάλαια, θα καταδειχθεί ότι είχαμε «πρόεδρο λύσης» αλλά τον καταψηφίσαμε!
Επιπλέον, αν ο Τάσσος ήταν τόσο ενδοτικός και είχε δεχθεί όλα τα πιο πάνω που αποτελούσαν θεμελιώδεις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, γιατί τότε το είχε απορρίψει με τρόπο βροντερό καλώντας τον λαό να πράξει το ίδιο;
Και γιατί τον υποστήριζαν τόσοι «ακραίοι εθνικιστές», «τουρκοφάγοι» και «οπαδοί της διχοτόμησης»;
Γιατί δεν τον στήριξαν και μάλιστα φανατικά οι σημερινοί υπέρμαχοι της εκ περιτροπής, της σταθμισμένης, της παραμονής των εποίκων και των τουρκικών εγγυήσεων; Μήπως η απάντηση είναι ότι ο τέως πρόεδρος αλλά και ο λαός με την τελική απόρριψη του σχεδίου Ανάν, απέρριψαν κάθετα και οριστικά όλες τις πρόνοιες του;
Είναι όμως και μια άλλη παράμετρος που προκαλεί βασανιστικά ερωτηματικά αφού επιμένει να ενοχλεί τη νοημοσύνη μας. Την ώρα που διεξάγεται αυτή η καμπάνια από το Προεδρικό, το ΑΚΕΛ και μέρος της ηγεσίας του ΔΗΣΥ να πειστεί η κοινή γνώμη ότι όλα τα «κακά» ή τουλάχιστον τα περισσότερα, ήταν έργο Τάσσου Παπαδόπουλου, βγαίνει ο πρόεδρος και δηλώνει από τη Νέα Υόρκη ότι προέβη σε «γενναίες προσφορές» προς την τουρκική πλευρά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι περιμένει κάποια ανταπόδοση. Προγενέστερα δε, είχε πει, απαντώντας σε επικριτικά σχόλια για τα συνιστώντα κράτη και το συνεταιρισμό, ορολογίες που είχαν συμπεριληφθεί στα πρώτα ανακοινωθέντα Χριστόφια-Ταλάτ ότι «ήθελα να διευκολύνω τον φίλο μου τον Ταλάτ». Αν όμως οι υποχωρήσεις «χρεώνονται» στον Τάσσο Παπαδόπουλο, σε ποιες «γενναιόδωρες προσφορές» προέβη ο νυν πρόεδρος; Μήπως εννοούν άλλες προσφορές που ακόμη δεν έχουν δει το φως δημοσιότητας; Αν ναι, ποιες είναι αυτές; Θα πρέπει δηλαδή κάποτε να αποφασίσουν ποιος έκανε τις προσφορές…
Είναι όμως ακόμα κάτι που τριβελίζει το φτωχό μας μυαλό: Αν υποθέσει κανείς ότι όλα τα είχε δεχτεί ο… σκληροπυρηνικός Τάσσος, η αρχή που λένε πως υιοθετούν, του «τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν όλα», ποια εφαρμογή βρίσκει;
Και εν τέλει πώς είναι δυνατόν ο Τ. Παπαδόπουλος να είχε αποδεχτεί όλο το αρνητικό φορτίο που του «κληροδότησε» ένας άλλος πρόεδρος, ο Γλαύκος Κληρίδης, και εν συνεχεία ο Δημήτρης Χριστόφιας να έπραξε το ίδιο σε σχέση με τον προκάτοχο του, με τους δυο τελευταίους μάλιστα να είχαν πει όχι (σε διαφορετική ένταση) στο σχέδιο που τα περιλάμβανε όλα αυτά; Τίποτα θετικό δεν υπήρχε για να υιοθετήσουν; Και βεβαίως, πώς μπορεί διακηρύσσεται ότι το σχέδιο Ανάν δεν είναι στο τραπέζι, όταν βασικές του πρόνοιες γίνονται αποδεκτές… Μήπως τελικά όλα αυτά είναι προϊόν έλλειψης πολιτικού θάρρους να αναληφθεί η ευθύνη για όσα έχουν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο γίνει αποδεκτά; Μήπως το βάρος των διολισθήσεων είναι τέτοιο που δεν μπορεί να το σηκώσουν οι ζωντανοί και πρέπει να κληθούν να το αναλάβουν και οι νεκροί;
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, διότι οι νεκροί ούτε διαπραγματεύονται, ούτε τον εαυτό τους μπορούν να υπερασπιστούν.
Ευτυχώς πάντως που επιδιώκουμε ακόμη «λύση στη βάση αρχών». Η εκ περιτροπής, τουτέστιν ο διορισμός, ουσιαστικά, Τουρκοκύπριου στην προεδρία, η παραμονή των εποίκων, οι πληθυσμιακές πλειοψηφίες και η διαιώνιση των συνθηκών εγγύησης της Τουρκίας επί της Κύπρου, εξυπηρετούν σίγουρα και πέραν πάσης βεβαιότητας τις αρχές της δημοκρατίας, της αναίρεσης εγκλημάτων πολέμου, της μη εθνοφυλετικής διάκρισης και της μη επέμβασης μιας χώρας στα εσωτερικά μιας άλλης…
*Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης είναι δημοσιογράφος και λογοτέχνης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 31/10/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου