Η μυθολογία της «τελευταίας ευκαιρίας» και το κεφάλαιο των εγγυήσεων βρίσκονται τις τελευταίες ημέρες στο προσκήνιο. Όχι γιατί έχει διαφοροποιηθεί οτιδήποτε σε σχέση με αυτά, αλλά επειδή ως φαίνεται θα χρησιμοποιηθούν -και πάλι- υπό τη μορφή του μπαμπούλα.
Είναι προφανές πως όσο ο χρόνος περνά και οι προσπάθειες οδηγούνται σε αποτυχία λιγοστεύουν και οι δυνατότητες επίτευξης συμφωνίας. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πίεση προς την ελληνική πλευρά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προβάλλεται η διαδικασία ως η τελευταία. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, που θεωρείται ότι θα καταρρεύσει η διαδικασία και θα υπάρξουν αλυσιδωτές επιπτώσεις και θα εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες για αρκετό χρόνο, ούτε καν το σιγομουρμουρίζουμε. Γιατί λειτουργεί ως πίεση προς την ελληνική πλευρά για την όποια λύση. Διαχειριζόμαστε την αποτροπή της εξέλιξης αυτής μέσα από πρωτοβουλίες και αντιστρέφοντας το κλίμα των πιέσεων.
Οι ευκαιρίες χάνονται εάν ακολουθείται η πεπατημένη, που δεν απέδωσε μέχρι σήμερα. Χαραμίζονται στη λογική «να δοκιμάσουμε για άλλη μια φορά». Χωρίς να αξιοποιούνται τα νέα δεδομένα (ένταξη στην Ε.Ε.) και χωρίς το πάθημα του 2004 να γίνεται τελικά μάθημα. Οι λογικές και οι πρακτικές οι ίδιες. «Αφού δεν θα το δεχτούν οι Τούρκοι γιατί να επιμείνουμε…δεν θα υπάρξει λύση». Και καλύτερα να κλείσει το Κυπριακό με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε νέες περιπέτειες παρά να επιμένουμε σε λογικές θέσεις; Ακούγονται θέσεις, εντός και εκτός του Εθνικού Συμβουλίου, για το θέμα των εγγυήσεων που επιβεβαιώνουν πως είτε δεν μαθαίνουμε είτε κάποιοι έχουν κυριευτεί από τη λογική της όποιας λύσης. Όταν συζητούμε παραλλαγές του συστήματος εγγυήσεων (μεταβατικές περιόδους που θα ισχύουν σε συνάρτηση με άλλες εξελίξεις), είναι ως να δεχόμαστε τη φιλοσοφία του. Τη συνέχισή τους. Όπως και η θέση που προβάλλεται ότι για να πετύχουμε τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να διατηρηθούν οι Συνθήκες του ΄60. Προσέγγιση που είτε είναι αποτέλεσμα έλλειψης επιστημονικής τεκμηρίωσης (γνωματεύσεις περί αντιθέτου υπάρχουν από το 2006), είτε αποτελεί προπομπός αποδοχής του συστήματος εγγυήσεων. Να αναζητούμε εμείς φόρμουλες γύρω από το υφιστάμενο σύστημα, ώστε να πεισθεί η Τουρκία, εάν δεν είναι μαζοχισμός, είναι πολιτική επιλογή υψηλού ρίσκου.
Γιατί επιμένει η Τουρκία στις εγγυήσεις; Για λόγους γοήτρου ή για να κορνιζάρει τη Συνθήκη;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 3/10/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου