Η σύληση του τάφου του αείμνηστου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου δεν είναι μια αστυνομική ή ιδιωτική υπόθεση. Είναι πρωτίστως ένα μείζον πολιτικό θέμα, όπως άκρως πολιτικό ον ήταν ο αείμνηστος Τάσσος μέχρι και την τελευταία του στιγμή.
Αν δεν ήταν τέτοια η υφή του ζητήματος, τότε οι άγνωστοι εγκληματίες δεν θα επέλεγαν το συγκεκριμένο τάφο για να εκτελέσουν το ανίερο σχέδιο τους, αλλά κάποιον άλλον, στο ίδιο ή σε διαφορετικό κοιμητήριο.
Για πρώτη ίσως φορά στα παγκόσμια χρονικά, η σορός ενός πρώην προέδρου γίνεται αντικείμενο κλοπής και αγνοείται. Το γεγονός από μόνο του συνιστά μείζονα πολιτική ανωμαλία που θα διαρκεί μέχρις ότου λάμψει η αλήθεια, έως ότου, οι ένοχοι συλληφθούν και η σορός επιστραφεί.
Όμως, η τραγική αυτή εξέλιξη, αποτέλεσε την αφορμή και για μια σειρά πικρών διαπιστώσεων: Φαντάζομαι τι θα συνέβαινε αν παρόμοιο περιστατικό ελάμβανε χώρα στο εξωτερικό. Για παράδειγμα αν αντί της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου, άνανδροι εγκληματίες έκλεβαν τη σορό του Κένεντι, του Μιτεράν, του Καραμανλή ή ακόμα του Ετζεβίτ. Βλέπω από τώρα τον Ομπάμα, τον Σαρκοζί, τον Ερντογάν, τον Παπανδρέου να επισκέπτονται τις τεθλιμμένες οικογένειες και να τους προσφέρουν λόγια στήριξης αλλά κυρίως να στέλλουν το πολιτικό μήνυμα ότι τέτοιες ανυπόφορες πράξεις δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να μην προκαλούν τον αποτροπιασμό και τη σύσσωμη καταδίκη ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Δεν είναι δυνατόν να μην εκλαμβάνονται ως απειλή που στρέφεται θεμελιακά εναντίον του πολιτικού συστήματος, των αξιών, αρχών και παραδόσεων μας, σύμφωνα με τις οποίες τους νεκρούς-και δη τους επιφανείς, «τα άξια τέκνα της πατρίδας»- τους σεβόμαστε ή τουλάχιστον αφήνουμε εκείνους που τους αγάπησαν να τους σέβονται και να τους τιμούν.
Αντ’ αυτού, είδαμε την Κυβέρνηση να εκπροσωπείται στο μνημόσυνο που έγινε επί του κενοτάφιου με τον υπουργό τού… ΔΗΚΟ Αντώνη Πασχαλίδη. Είδαμε την αξιωματική αντιπολίτευση, μέρος της ηγεσίας της οποίας είχε διασύρει με πρωτοφανή πολιτική βαναυσότητα τον Τάσσο Παπαδόπουλο όταν αυτός ήταν εν ζωή πολιτικός, να μην εκπροσωπείται καν! Είδαμε το ΑΚΕΛ να εκπροσωπείται μ’ έναν απλό βουλευτή του κόμματος, είδαμε, τέλος, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να απέχει οποιωνδήποτε εκδηλώσεων αλληλεγγύης προς την ευρισκομένη σε κατάσταση ψυχικής οδύνης οικογένεια του Τ. Παπαδόπουλου. Διερωτώμαι αλήθεια, και ας μου συγχωρεθεί αυτή η διερώτηση, δεν περιέχει ίχνος… εθνικισμού, αν στη θέση της σορού του Τάσσου, του προέδρου που το ίδιο το ΑΚΕΛ βοήθησε να εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα, βρισκόταν η σορός ενός Τουρκοκύπριου πολιτικού, δεν θα προσέτρεχε ο πρόεδρος ή ο γ.γ. στην οικογένεια του νεκρού για να εκφράσει τη στοιχειώδη συμπαράσταση του;
Το πιο ανήκουστο όμως: Ακούσαμε και διαβάσαμε από ΜΜΕ και έντυπα που στηρίζουν με φανατισμό την Κυβέρνηση, από ανθρωπάρια που φέρουν τον τίτλο του δημοσιογράφου, υπονοούμενα και δηλητηριώδεις υπαινιγμούς περί πιθανής ανάμειξης ακόμη και μελών της οικογένειας του Τάσσου σε αυτή την βδελυρή πράξη! Ελεος πια! Σε ποια κοινωνία ζούμε; Με ποιες αρχές διαποτίζουμε τη νεολαία μας όταν σε στιγμές σαν κι αυτή δεν υπάρχει, δεν ανιχνεύεται το αναγκαίο ψυχικό σθένος από κάποιους να αφήσουν για λίγο στο περιθώριο πολιτικές διαφορές, πικρίες και πάθη και να ενεργήσουν πρωτίστως και καθολικώς ως συμπονούντες συνάνθρωποι αλλά και ως συναισθανόμενοι το χρέος τους πολιτικοί;
Τόσο «φοβικό» πολιτικά είναι το κλαπέν λείψανο που τους εμποδίζει να λειτουργήσουν ως πραγματική ασπίδα προστασίας και ανάχωμα σε αποκρουστικές απόπειρες πρόκλησης ανωμαλίας; Πού πήγαν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις υπέρ της ενότητας;
Τον φοβούνται και νεκρό τον Τάσσο; Τόσο μεγάλο ήταν το πολιτικό του ανάστημα; Τόσο υψηλές ήταν οι αξίες που πρέσβευε; Τόσο στιβαρές και συμπαγείς ήταν οι ιδέες και αντιστάσεις του, τόσο αυθεντικότερη του καθημερινού πολιτικού βίου ήταν η πατριωτική αξιοπρέπεια που εξέπεμπε, ώστε ορισμένοι να διστάζουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, σκεπτόμενοι ίσως ότι συμπαρατασσόμενοι αποφασιστικά και όχι απλώς λεκτικώς καταδικάζοντες το αυτονόητο, θα συμβάλουν στο να πολλαπλασιάσουν το εύρος και την απήχηση των ιδεών του που ήδη διαπνέουν την κοινωνία μας;
Αν κάτι μας δίδαξε αυτή η φρικιαστική ιστορία είναι ότι πολύ και πέρα από εμάς και την φυσική μας ύπαρξη, δύνανται να διαρκέσουν τα έργα μας, αρκεί αυτά να έχουν την πνοή των μεγάλων αρετών.
Των μεγάλων αρετών που πολλοί αναγνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον δρόμο προς αυτές!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 17/12/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου