Η αξιοπιστία στην πολιτική, όπως και στην προσωπική μας ζωή, είναι η ταυτότητα της ποιότητας, της σοβαρότητας, της πειστικότητας και της υπευθυνότητας ενός πολιτικού, ενός κόμματος και, φυσικά, μιας Κυβέρνησης. Η αξιοπιστία είναι πρώτα πράξη, διαφορετικά καταντά καραγκιοζιλίκι, εξευτελισμός και διασυρμός. Στην Κύπρο, η κομματική αξιοπιστία διασύρεται στη λάσπη των προσωπικών φιλοδοξιών και κατευξετελίζεται από τακτικισμούς, προσωπικές ατζέντες και λασπολογία. Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποστρέφεται με οργή κόμματα και πολιτική. Το ΔΗΚΟ, ένα κόμμα με ιστορία έγινε κατάντημα με ιστορίες, εξουσιομανίες, νεποτισμούς και ρουσφετοπρακτικές νοοτροπίες. Σε σημείο που, μετά από εκείνη την κωμική και γελοία σύγκρουση για τους ημικρατικούς, το περ. καλοκαίρι, να δηλώνεται από την ηγεσία του ότι θα μαχόταν για να αποσείσει το στίγμα της εξουσιολαγνείας και του ρουσφετιού.
Ουδέν έγινε! Όποιος διαβάσει τη συνέντευξη, που ο πρώην ΓΓ του ΔΗΚΟ, Βασίλης Πάλμας, έδωσε την Κυριακή, στη συνάδελφο Σκεύη Σταύρου, θα καταλάβει γιατί το ΔΗΚΟ καθημερινά διασύρεται και εξευτελίζεται. Η συνεδρία του Ιούνη δεν κατάφερε να επαναφέρει την πραγματική ενότητα στο κόμμα. Στη συνείδηση πολλών πολιτών, λέγει ο Β. Πάλμας, το ΔΗΚΟ θεωρείται το πλέον αναξιόπιστο πολιτικό κόμμα. Γιατί; Ιδού η ερμηνεία του: «Είναι ή δεν είναι λογικό να τίθεται θέμα επανεξέτασης της παραμονής του κόμματος στην Κυβέρνηση, όταν καθημερινά προκύπτουν διαφορές μείζονος πολιτικής σημασίας, και όταν λέω μείζονος πολιτικής σημασίας, εννοώ στο Κυπριακό. Όταν για παράδειγμα ο Πρόεδρος του κόμματος και ο Εκπρόσωπος Τύπου διαφωνούν δημοσίως και κάθετα με την εκ περιτροπής προεδρία, τη σταθμισμένη ψήφο, το μηχανισμό επίλυσης αδιεξόδου και τους εποίκους, και όταν την ίδια διαφωνία εκφράζει και η υπόλοιπη η ηγεσία, πού είναι το πρόβλημα; Τα πράγματα είναι απλά. Κάποιοι θέλουν να διαφωνούν επί της ουσίας και να συμμετέχουμε στην Κυβέρνηση, και κάποιοι διαφωνούν και θεωρούν πιο έντιμο και πιο αξιόπιστο ν’ αποχωρήσουμε».
Ποιοι είναι αυτοί που διαφωνούν επί της ουσίας αλλ’ επιμένουν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση Χριστόφια; Είναι ο Πρόεδρος του κόμματος, ο Μάρκος Κυπριανού και μερικοί άλλοι αξιωματούχοι.
Ποιοι διαφωνούν και θεωρούν πιο έντιμο, το ΔΗΚΟ να αποχωρήσει; Είναι ο Γ. Κολοκασίδης, ο Ν. Παπαδόπουλος, ο Α. Αγγελίδης, ο Κ. Κενεβέζος, ο Ζ. Κουλίας.
Ποιο είναι το εξωφρενικό; Ότι και οι μεν και οι δε λένε ότι δεν διαφωνούν επί της ουσίας. Άρα, γιατί σφάζονται; Προφανώς γι’ αυτά που επισημαίνει ο Β. Πάλμας: Έλλειψη εμπιστοσύνης, καχυποψία, παιγνίδια τακτικής και προσωπικές ατζέντες. Αυτά συνιστούν αποτυχία του Μάριου Καρογιάν να τα αντιμετωπίσει μέσω συναίνεσης και διαλόγου, συνεννόησης και εκατέρωθεν εξηγήσεων. Θεωρούμε, όμως, ότι ούτε και αυτά είναι δυνατόν να ξεπεραστούν, επειδή απουσιάζει το πρώτιστο: Η απωλεσθείσα αξιοπιστία του ΔΗΚΟ.
Είναι ένα αναξιόπιστο κόμμα, όχι μόνο επειδή το παραδέχεται και ο Β. Πάλμας, αλλ’ επειδή χάσμα μέγα υπάρχει μεταξύ ευχερών διακηρύξεων και πράξεων. Το ΔΗΚΟ διαφωνεί ριζικά και πλήρως με τις κρισιμότερες πτυχές του Κυπριακού. Γιατί ακόμα επιμένει να στηρίζει τον Δ. Χριστόφια; Οι αιτιολογίες που προτάσσονται δεν πείθουν. Από την άλλη, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, γιατί επιμένει να συνεργάζεται μ’ ένα κόμμα που καθημερινά τον αμφισβητεί, τον ελεεινολογεί και τον κακολογεί;
Όσο το ΔΗΚΟ θα παρατείνει την παρουσία του στην Κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα γελοιοποιείται ως συμμέτοχο και συνένοχο στην κατολίσθηση. Η ηγεσία του δεν το καταλαβαίνει; Ή υπερισχύουν οι προσωπικές ατζέντες;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σημερινή", 1/12/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου