Η τραγωδία του ΔΗΚΟ και το «Κελλάκι Καμπ»

Του Γιώργου Αγαπίου

ΜΟΝΟ σε κόμματα σοβιετικής δομής, που εκπέμπουν «πεπερασμένο λόγο», επικρατεί η αντίληψη περί «πειθαρχίας», όπως την όρισε χθες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΚΟ, Φώτης Φωτίου. «Όλα τα στελέχη οφείλουν να πειθαρχούν στον ενιαίο πολιτικό λόγο του κόμματος και να στηρίζουν τη στρατηγική και την τακτική του», δήλωσε ο κ. Φωτίου. Τέτοιες απόψεις είναι που οδηγούν το ΔΗΚΟ στην εσωστρέφεια, ακρωτηριάζοντας τον λόγο και την κριτική, σε περιόδους δύσκολες (αν όχι κρίσιμες) για τον τόπο. Είναι κανόνας ότι μια κριτική που μπορεί να υπερβεί τα εσκαμμένα είναι χίλιες φορές προτιμότερη από μια «σιωπηρή» επανάληψη αόριστων τοποθετήσεων, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλα κόμματα εξουσίας. Η δημόσια αντιπαράθεση σε ένα κόμμα που (μας λένε ότι) κινείται κάπου μεταξύ σοσιαλιστικού και φιλελεύθερου χώρου, δεν είναι σύμπτωμα καχεξίας. Είναι σύμπτωμα υγείας και δημοκρατίας.

Οι δημόσιες απειλές δε προς τα διαφωνούντα στελέχη για «τελευταία ευκαιρία», μπορεί να ανεβάζουν τις μετοχές του προέδρου Καρογιάν και του αγγελιαφόρου του στο κομματικό χρηματιστήριο, αλλά δεν οδηγούν πουθενά αλλού από την περαιτέρω συρρίκνωση του ΔΗΚΟ στον εκλογικό στίβο. Ας μην ξεχνάμε ότι το κόμμα-ρυθμιστής, με αυτή την ηγεσία που έχει σήμερα, κατρακύλησε σε ποσοστά… ΕΔΕΚ πριν έξι μήνες, λαμβάνοντας το πενιχρό 12,28%.

Αλλά αυτή η κουβέντα δεν είναι της ώρας. Στις παρούσες συνθήκες θα ήταν πιο ωφέλιμο να παρακαμφθεί η εσωκομματική διαμάχη και ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ να λειτουργήσει πραγματικά ως «ο εγγυητής της ενότητας» του κόμματος και όχι της ενότητας της συγ-κυβέρνησης.

ΥΓ1:

Για να συρθείς σε μια διαδικασία τύπου «Καμπ Ντέιβιντ» (που μπορεί να την ονομάσεις, άμα θέλεις, «Κελλάκι Καμπ», αλλά η ουσία δεν αλλάζει), πρέπει λογικά να υπάρχει λόγος. Να υπάρχουν δηλαδή εκείνες οι εξελίξεις που να δικαιολογούν την πυκνότητα των επαφών μεταξύ των δύο ηγετών των κοινοτήτων. Οι συνομιλίες για χάριν των συνομιλιών μπορεί να αρκούν για «κτιστεί μια φιλία», αλλά όχι στην απελεύθερωση. Ούτε καν στη... διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, όπως εσχάτως περιγράφεται η επανένωση του τόπου.

ΥΓ2:

Η μεγαλύτερή μας τραγωδία είναι ότι επιβεβαιώνεται συχνά η ρήση του Κωστή Στεφανόπουλου, τέως προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ότι «σήμερα οι διοικούντες τα κόμματα δεν σκέφτονται τόσο το καλό του τόπου όσο το καλό των κομμάτων».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 5/12/2009