Μερικές προϋποθέσεις για λύση στο Κυπριακό είναι τόσο αυτονόητες που δεν αναφέρονται στις κόκκινες γραμμές. Για παράδειγμα, ότι το πολίτευμα πρέπει να είναι δημοκρατικό και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνονται σεβαστά. Η Δημοκρατία ως πολίτευμα λειτουργεί εφόσον οι εκλογές διασφαλίζουν την εναλλαγή στην εξουσία με βάση τη λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή την ελεύθερη επιλογή του λαού για τον επικεφαλής του κράτους. Στη δικτατορία, τα πρόσωπα που εξουσιάζουν δεν επιλέγονται από το λαό, αλλά επιβάλλονται.
Ανεξάρτητα από το είδος του, ένα δημοκρατικό πολίτευμα (ομοσπονδιακό, ενιαίο ή άλλως πώς, με άμεση ή έμμεση εκλογή), η εκλογή του επικεφαλής της Κυβέρνησης γίνεται πάντοτε μέσω ελεύθερης επιλογής. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς εκ των προτέρων επιβολή υποψηφιοτήτων, με βάση την εθνική τους καταγωγή, χρώμα ή θρησκεία. Άλλωστε, αυτό που χωρίζει τη δημοκρατία από τη δικτατορία είναι ότι στο πρώτο επικρατεί η ελευθερία μέσω εκλογών και στο άλλο η δουλεία μέσω της επιβολής. Η εκ περιτροπής προεδρία σημαίνει υποχρεωτικά Ε/κ Πρόεδρο για μια περίοδο και Τ/κ Πρόεδρο για άλλη περίοδο. Αυτό θα επιβάλλεται από το πολιτειακό σύστημα, ανεξάρτητα από τη λαϊκή επιθυμία. Αν εγώ, που πιθανώς να θέλω να ψηφίσω έναν Τ/κ για Πρόεδρο (π.χ. τον Σ. Λεβέντ), παρά το Ν. Αναστασιάδη ή τον Τάκη Χατζηγεωργίου, γιατί πρέπει να δεσμεύομαι εκ των προτέρων;
Η εκ περιτροπής προεδρία επιβάλλει περιορισμούς που μπορεί να επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Αυτός ο «επηρεασμός» του συστήματος στο αποτέλεσμα έχει προβληθεί και ως επιχείρημα υπέρ της εκ περιτροπής προεδρίας! Αυτό παραπέμπει σε αυταρχικά στρατιωτικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου μια ολιγαρχία θεωρεί ότι «γνωρίζει» το συμφέρον του λαού και γι’ αυτό επιβάλλει και τους κανόνες εκλογής. Εάν στη «λύση» τέτοιου περιεχομένου προστεθεί και μια πιθανή απαλλοτρίωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. δικαίωμα ιδιοκτησίας και εγκατάστασης), τα πράγματα λαμβάνουν εκρηκτική μορφή. Και μπορεί μεν η σημερινή ε/κ ηγεσία να δηλώνει ότι διεκδικεί τα αναφαίρετα δικαιώματα, αλλά το 2004 δείχνει πως πολιτικοί και σύμβουλοί τους που σήμερα μας εκπροσωπούν στις διαπραγματεύσεις, δεν θεώρησαν την κατάσχεση περιουσιών με αντάλλαγμα τα χαρτιά της «αυτοαποζημίωσης» τότε, ως παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Εύλογα δημιουργείται το εξής ερώτημα: Γιατί πρέπει οι πολίτες να υπακούσουν και να σεβαστούν το εκλογικό αποτέλεσμα σ’ ένα μελλοντικό δημοψήφισμα; Για να γίνει πιο ξεκάθαρο, ερωτώ: θα ήταν αποδεκτό να τεθεί σε δημοψήφισμα (εφόσον το αποφάσισε ο Πρόεδρος) να απαγορεύεται σε Λεμεσιανούς να γίνουν αστυνομικοί; Ή να τους κατασχεθεί 1/3 της ιδιοκτησίας τους για να δοθεί σε Κερυνειώτες; Η απάντηση είναι όχι διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αφαιρούνται επειδή αποφάσισε η πλειοψηφία. Αλλά, στην πραγματικότητα, επιχειρείται να ισχύσει το ανάποδο με θύμα τους Κερυνειώτες.
Αν επιβληθεί μέσω δημοψηφίσματος ένα ελεγχόμενο «δημοκρατικό» πολίτευμα, στο οποίο θα παραβιάζονται βασικά ατομικά δικαιώματα, γιατί πρέπει οι Κερυνειώτες να αποδεκτούν μια τέτοια παρανομία που θα καλυφθεί με τον μανδύα της «νομιμότητας»; Λογοδοτούμε στην Ιστορία και η Παιδεία μάς διδάσκει ότι οι πολίτες δικαιούνται και υποχρεούνται στην με κάθε μέσον αντίσταση εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί την κατάλυση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αυτό δεν έχει αντικατασταθεί με την «κουλτούρα» της ιδιοτέλειας (του… κρύψε να περάσουμεν) ή της υπακοής στις φαυλότητες της ολιγαρχίας. Αν όλοι, λοιπόν, δηλώναμε Κερυνειώτες κι αν όλοι στηρίζαμε την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Ε/κ και Τ/κ), πιθανώς να γλιτώναμε την υποδούλωση σε θεσμούς «ελέγχου» της λαϊκής βούλησης που θα φέρουν εν τέλει και την υποδούλωση στην Τουρκία.
Για τα πιο πάνω, αξίζει κάποιος Κερυνειώτης ή μη να πολεμά, με κάθε μέσον.
Η εκ περιτροπής προεδρία επιβάλλει περιορισμούς που μπορεί να επηρεάζουν το αποτέλεσμα. Αυτός ο «επηρεασμός» του συστήματος στο αποτέλεσμα έχει προβληθεί και ως επιχείρημα υπέρ της εκ περιτροπής προεδρίας! Αυτό παραπέμπει σε αυταρχικά στρατιωτικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου μια ολιγαρχία θεωρεί ότι «γνωρίζει» το συμφέρον του λαού και γι’ αυτό επιβάλλει και τους κανόνες εκλογής. Εάν στη «λύση» τέτοιου περιεχομένου προστεθεί και μια πιθανή απαλλοτρίωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. δικαίωμα ιδιοκτησίας και εγκατάστασης), τα πράγματα λαμβάνουν εκρηκτική μορφή. Και μπορεί μεν η σημερινή ε/κ ηγεσία να δηλώνει ότι διεκδικεί τα αναφαίρετα δικαιώματα, αλλά το 2004 δείχνει πως πολιτικοί και σύμβουλοί τους που σήμερα μας εκπροσωπούν στις διαπραγματεύσεις, δεν θεώρησαν την κατάσχεση περιουσιών με αντάλλαγμα τα χαρτιά της «αυτοαποζημίωσης» τότε, ως παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Εύλογα δημιουργείται το εξής ερώτημα: Γιατί πρέπει οι πολίτες να υπακούσουν και να σεβαστούν το εκλογικό αποτέλεσμα σ’ ένα μελλοντικό δημοψήφισμα; Για να γίνει πιο ξεκάθαρο, ερωτώ: θα ήταν αποδεκτό να τεθεί σε δημοψήφισμα (εφόσον το αποφάσισε ο Πρόεδρος) να απαγορεύεται σε Λεμεσιανούς να γίνουν αστυνομικοί; Ή να τους κατασχεθεί 1/3 της ιδιοκτησίας τους για να δοθεί σε Κερυνειώτες; Η απάντηση είναι όχι διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αφαιρούνται επειδή αποφάσισε η πλειοψηφία. Αλλά, στην πραγματικότητα, επιχειρείται να ισχύσει το ανάποδο με θύμα τους Κερυνειώτες.
Αν επιβληθεί μέσω δημοψηφίσματος ένα ελεγχόμενο «δημοκρατικό» πολίτευμα, στο οποίο θα παραβιάζονται βασικά ατομικά δικαιώματα, γιατί πρέπει οι Κερυνειώτες να αποδεκτούν μια τέτοια παρανομία που θα καλυφθεί με τον μανδύα της «νομιμότητας»; Λογοδοτούμε στην Ιστορία και η Παιδεία μάς διδάσκει ότι οι πολίτες δικαιούνται και υποχρεούνται στην με κάθε μέσον αντίσταση εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί την κατάλυση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αυτό δεν έχει αντικατασταθεί με την «κουλτούρα» της ιδιοτέλειας (του… κρύψε να περάσουμεν) ή της υπακοής στις φαυλότητες της ολιγαρχίας. Αν όλοι, λοιπόν, δηλώναμε Κερυνειώτες κι αν όλοι στηρίζαμε την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Ε/κ και Τ/κ), πιθανώς να γλιτώναμε την υποδούλωση σε θεσμούς «ελέγχου» της λαϊκής βούλησης που θα φέρουν εν τέλει και την υποδούλωση στην Τουρκία.
Για τα πιο πάνω, αξίζει κάποιος Κερυνειώτης ή μη να πολεμά, με κάθε μέσον.
*Ο Κώστας Μαυρίδης είναι ακαδημαϊκός
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σημερινή", 6/12/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου