Αναζωπυρώθηκε τελευταία η συζήτηση για τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ). Αφορμή η εν εξελίξει διαπραγμάτευση. Τίθεται επίσης η άποψη ότι οι πολίτες δεν είναι έτοιμοι να τιμήσουν τη συνυπογραφή αυτής της λύσης από τους πολιτικούς. Άλλη παραλλαγή της θέσης είναι ότι δεν ενημερώθηκαν επαρκώς για το περιεχόμενο της ΔΔΟ ώστε να την αποδεχθούν. Σφάλλουν όλες οι ανωτέρω προσεγγίσεις.
Κατ’ αρχάς ας μην ιεροποιούμε την έσχατη οδυνηρή μας παραχώρηση. Η κοινοτική ομοσπονδία έγινε αποδεκτή από τον Μακάριο το 1977 έναντι εφαρμογής των τριών ελευθεριών και της εξασφάλισης της συνοχής του κράτους. Αν δεν υπάρξουν αυτά η ομοσπονδία καθίσταται προκάλυμμα συνομοσπονδίας και διχοτόμησης. Διότι η μη διασφάλιση ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης ή και επανεγκατάστασης Ελλήνων στα νυν κατεχόμενα συνιστά, εκτός από ύψιστη αδικία, και οριστικό κοινωνικοφυλετικό διαχωρισμό. Αν δε αυτό συνοδευτεί και από μια χαλαρή ομοσπονδιακή δομή, τότε σφραγίζεται και θεσμικά η διχοτόμηση. Και μάλιστα η χειρότερη μορφή διχοτόμησης, καθώς θα διατηρούμε κάποιες επισφαλείς ομοσπονδιακές ρυθμίσεις χωρίς τα αγαθά μιας ουσιαστικής ενότητας.
Κατά δεύτερον η ΔΔΟ έχει ρευστό περιεχόμενο. Εξού και αντιμαχόμεθα 35 χρόνια από την αποδοχή της ομοσπονδίας για να βρούμε συμφωνημένη κατάληξη με τους Τούρκους. Αν ήταν τόσο αυτονόητο το εννοιολογικό περιεχόμενο της ΔΔΟ πώς και δεν αναβρίσκεται λύση για 35 τόσο χρόνια; Ενδεικτικό της ασάφειας των όρων διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι και το γεγονός ότι στην τελευταία συνεδρία του το Εθνικό Συμβούλιο συμφώνησε να συζητήσει τους όρους αυτούς για να εντοπιστούν οι όποιες διαφωνίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Ας δούμε όμως τι δεχόμαστε με τη ΔΔΟ: Το μελλοντικό κράτος θα μοιράζει την εξουσία μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και των πολιτειών. Η βάση της κατάτμησης της κρατικής εξουσίας θα είναι κοινοτική και τέλος οι ομόσπονδες περιοχές θα είναι δύο. Αυτά είναι τα sine qua non στοιχεία της ΔΔΟ. Αυτά λοιπόν θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε υπό την αίρεση όμως πάντοτε ότι οι Τούρκοι θα δεχθούν την εφαρμογή των τριών ελευθεριών (και εν γένει των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και το συνεκτικό χαρακτήρα του κράτους.
Μήπως όμως ομοσπονδία σημαίνει αποδοχή προεδρίας εκ περιτροπής; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει αποδυνάμωση του κεντρικού κράτους μέχρι εκμηδένισης; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει αναγνώριση των προηγουμένων πράξεων του ψευδοκράτους; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει παραμονή εποίκων; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει παραμονή τουρκικού στρατού; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει διατήρηση εγγυήσεων; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει ότι θα εφαρμοστούν κριτήρια αποκλεισμού την ανάκτησης κατεχομένων περιουσιών; Μήπως ομοσπονδία σημαίνει μη επιστροφή όλων των προσφύγων; Σας διαβεβαιώ πως όχι. Αυτό το λέω τόσο ως δικηγόρος που έχει κάποια γνώση των συνταγματικών ζητημάτων αλλά και ως πολιτικός που επιχειρεί να παρακολουθεί τα θέματα. Και δυστυχώς πολλά από τα πιο πάνω ήδη τα έχει δεχθεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άλλα, υποψιάζομαι ότι είναι έτοιμος να τα συζητήσει. Αυτό το υποψιάζομαι όχι από προκατάληψη αλλά αθροίζοντας αριθμό πολιτικών ενδείξεων.
Προς τι λοιπόν οι ισχυρισμοί περί λαϊκής αλαζονείας, εθνικισμού και απουσίας τεχνογνωσίας περί τη ΔΔΟ; Εν πάση περιπτώσει πολύ σωστά οι πολίτες μπήκαν στη συζήτηση του περιεχόμενου της λύσης. Τους ενδιαφέρει αν θα υπάρξει υποχρεωτική εναλλαγή στην προεδρία. Τους ενδιαφέρει αν η Τουρκία θα συνεχίσει να έχει τουρκική επιρροή (διά των εποίκων, εγγυήσεων και άλλως πώς) όπως και ποικίλες άλλες πτυχές. Ολίγον τους ενδιαφέρει η ταμπέλα ΔΔΟ από μόνη της. Και πολύ σωστά.
Όταν εκτοξεύονται λοιπόν κατηγορίες περί μαξιμαλισμού, περί τάσης αναθεωρητισμού των υποχωρήσεών μας, περί υπερβάλλοντος εθνικισμού, αλλού είναι η στόχευση. Πρώτον να διαμορφωθεί η ψευδής εντύπωση ότι όλα αυτά που έχει δεχθεί ή τείνει να δεχθεί η πλευρά μας είναι μέρος του πακέτου της ομοσπονδίας. Που δεν είναι. Δεύτερον ότι αυτό είναι το περιεχόμενο της ομοσπονδίας και δεν υπάρχει επιστροφή και τρίτον ότι οποιαδήποτε αμφισβήτηση των πεπραγμένων του προέδρου συνιστά εθνικισμό. Οι πιο πάνω κατηγορίες είναι εντελώς αβάσιμες και δεν πρέπει να πτοούν κανένα. Εξάλλου το Κυπριακό δεν είναι αποκλειστικό κτήμα κανενός. Ιδιαίτερα κατ’ αποκλεισμό του πολίτη.
Και πρέπει να λεχθεί και το εξής: Αν υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ των πολιτών και των πολιτικών εκείνοι που πρέπει να στοιχιθούν είναι οι πολιτικοί και όχι οι πολίτες. Αυτό το φαινόμενο το είδαμε και το 2004. Για χρόνια διαπραγματεύονταν οι πολιτικοί ένα έκτρωμα. Έπρεπε να επέμβει τελικά ο λαός, διά του δημοψηφίσματος, για να καταστήσει σαφές ότι δεν αποδέχεται με τίποτα αυτού του είδους τα εφιαλτικά εφευρήματα. Αυτό το μάθημα δεν πρέπει να το ξεχνούν οι πολιτικοί και δη ο διαπραγματευόμενος κ. Χριστόφιας.
*Ο Γεώργιος Κολοκασίδης είναι Αναπληρωτής Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Φιλελεύθερος" και "Σημερινή", 15/11/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου