ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ μια λογική, η οποία τείνει να καταστεί κυρίαρχη μεταξύ πολιτικών αλλά και κάποιων ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία επειδή το 1974 ηττηθήκαμε στρατιωτικά, θα πρέπει προσαρμοσθούμε σε δεδομένα που είναι παράγωγα αυτού του αποτελέσματος. Παράλληλα αναδεικνύεται το μικρό μέγεθος της χώρας μας, οι περιορισμένες δυνατότητες και ο ισχυρός αντίπαλος. Αυτά συνιστούν δεδομένα και πραγματικότητες, τα οποία και δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει. Το ζητούμενο, όμως, είναι τι επιδιώξεις έχουμε και στόχους: Να ζήσουμε με τα αποτελέσματα της εισβολής και κατοχής στα οποία να δοθεί μια νομιμοποιημένη κάλυψη μέσα από μια ρύθμιση/συμφωνία ή θα δώσουμε μια προοπτική και μέλλον στην Κύπρο απαλλάσσοντας την από τα βαρίδια της κατοχής και της μεταποικιακής εξάρτησης;
Η θεωρία «φταίξαμε, χάσαμε, πρέπει να πληρώσουμε», αποτελεί προάγγελο προώθησης της πρώτης εκδοχής και προσαρμογή στη λογική της αποδοχής των συσσωρεμένων υποχωρήσεων στο Κυπριακό. Η πολιτική του αυτομαστιγώματος δεν έχει να κάνει μόνο με τις αντοχές, αλλά και με τη γενική αντίληψη μιας «ρεαλιστικής πολιτικής», που βαπτίσθηκε ως η πολιτική του «καλού παιδιού». Το βασικό στοιχείο αυτής της θεώρησης είναι πως είναι προβληματική, με εν δυνάμει αδυναμίες που θα αναπαράγουν - λόγω ελλειμμάτων δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων - συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Είναι όμως και μια πολιτική πανικού, κουρασμένων παλικαριών, που ξέχασαν τα οράματα στα συρτάρια του πολιτικού τους βολέματος.
Η χώρα μας, για να έχει μέλλον, θα πρέπει να απαλλαγεί και από τα δύο βαρίδια (κατοχή - μεταποικισμό) και να προχωρήσει στη διαμόρφωση συνθηκών ώστε να μπορεί η ίδια να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα τα οποία της παρέχει η γεωγραφική της θέση. Ιδιαίτερα, όταν αυτό μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να αναδείξει τη χρησιμότητά της ως κράτος-μέλος της Ε.Ε.
Στο Κυπριακό, εάν οι σημερινές συζητήσεις καταλήξουν σε μια συμφωνία, όπως προκύπτει και από τη μέχρι τώρα πορεία των διαπραγματεύσεων, δεν θα απέχει πολύ από το σχέδιο Ανάν. Κι αυτό, είτε γιατί απέτυχαν να το ενταφιάσουν μετά το 2004 είτε γιατί θεωρούν ότι «είναι κατάλληλη βάση για διαπραγματεύσεις».
Σε ό,τι αφορά στους Βρετανούς, η προσέγγιση ότι «δεν μπορούμε να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο», αποτελεί άλλοθι για όσους θεωρούν πως οι Βρετανοί θα είναι εσαεί παίκτες στην Κύπρο. Το δεύτερο μέτωπο όχι μόνο είναι ανοικτό, αλλά συστηματική και συνεχής είναι η υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η οδός του ανοικτού μετώπου (καταγγελία των εγγυήσεων και συμπερίληψη στην πολιτική ατζέντα του θέματος των Βάσεων) αποτελεί διέξοδο για την αντιμετώπιση της βρετανικής πολιτικής. Εάν το Λονδίνο αντιληφθεί πως μπορούν να συνυπάρξουν τα συμφέροντά μας, η συνεργασία είναι ανοικτή. Όχι μόνο με αποικιακούς όρους αλλά με στόχο την πλήρη αποαποικιοποίηση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 14/11/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου